Ultra trash no-budget surrealisme uit de Philipijnen, opgenomen met een kolengestookte videocamera. Vooruit, een ster dan, voor de rebellerende ondertitelaar.

Stelling: ‘een film is in beginsel slecht, tot het tegendeel bewezen is’.
Deze keer: seks en geweld op de Filippijnen, die kenden we nog niet. Met als noviteit een familie die driemaal daags een warme prak aarde wegkauwt. Wie zegt dat wat je van ver haalt ook lekker is?

De toetsing: Wat op papier (de festivalcatalogus in dit geval) nog enigszins verwachtingen schept in de lijn van een Miike Takashi - een overproductieve regisseur met een (on)gezonde voorkeur voor seks, geweld en smerigheid - blijkt in de realiteit meer van doen te hebben met videotechnieken uit 1986 met een production value waar zelfs Ed Wood zich de ogen uit de kop voor zou hebben geschaamd. ‘The Family That Eats Soil’ is géén ‘Visitor Q’, kortom. Aan ideeën heeft De La Cruz geen gebrek, aan de uitwerking daarvan des te meer. Hoewel de stuntelige kleianimatie in het begin (à la ‘Tik Tak’, maar dan met anale seks en onthoofdingen) dan nog enige hoop biedt, blijken 75 minuten toch nog erg lang. Daar kan ook een zelfmutilerende baby, gespeeld door een lilliputter in een luier, niks aan verhelpen. Wel koddig: de kotsscène met van tevoren volgekotste wc-pot.