Stelling: ‘een film is in beginsel slecht, tot het tegendeel bewezen is’.
Deze keer: wanneer er gerept wordt van ‘snel, vreemd en overdadig’ en ‘een uitzinninge explosie van Japanse popcultuur’ betekent dat in de regel veel vorm en geen inhoud.

De toetsing: In ‘Lost in Translation’ belandt filmacteur Bill Murray in een Japanse commercial. In ‘Survive Style 5+’ worden de zaken omgedraaid en belandt Vinnie Jones, de Engelse acteur uit het ‘milieu’ die we naast ‘Lock, Stock and Two Smoking Barrels’ voornamelijk kennen uit de recentste Bacardi-commercial, in een heusche speelfilm. De man heeft een goede kop, maar acteren is niet zijn forte. Maar gelukkig is daar Tadanobu Asano, de Japanse Johnny Depp, wiens groteske strijd met een ex-geliefde die maar niet dood wil het hart van de film vormt. En voor de prijs van één kaartje krijgt u ook nog een uitzinnige art direction, hilarische parodieën op Japanse commercials, een man die denkt dat hij een vogel is, de Japanner met het lelijkste gebit van Tokio en omstreken, een overdadige kerst en kunstanalyse voor schoolkinderen. Verveling, kortom, is een woord dat in Sekiguchi Gens vocabulaire niet voorkomt, en uw 8 euri zijn welbesteed.

Moord en doodslag in Villa Kakelbont, een salaryman verandert in een vogel, een hoogst irritante hypnotiseur wordt op de bühne door Vinnie 'Bacardi' Jones lekgeprikt, een reklame-tuthola bedenkt vreselijk slechte grappen, tussen drie onhandige inbrekers vliegt de gay-dar in het rood. De art direction was in handen van Tom&Jerry.

De Japanse neiging tot kopiëren leidt hier tot een soort van 'Magnolia' meets 'Tom & Jerry'. Qua aankleding tot in de puntjes modieus verzorgd, maar plot-technisch achtergebleven en met idiote dialogen. Bij zulk een irritatie kan ondergetekende principiële kritiek gaan leveren, maar ook kan hij proberen om de problemen op z'n aziatisch weg te lachen. Het laatste.