Buster Keaton die reïncarneert in een Maleisische wasmachine en andere surrealistische verwikkelingen, dat klinkt nogal veelbelovend. Zodoende gingen meneer en mevrouw Recensent naar de bios. Zij kon de gortdroge humor zo nu en dan wel waarderen, maar hij voelde zijn ergernis groeien tot een gloeiende bol van pure haatgevoelens, want HIJ HEEFT HET INMIDDELS COMPLEET GEHAD MET AL DIE AZIATISCHE VEEL TE TRAGE, PRETENTIEUZE KUTFILMS MET UITSLUITEND APATISCHE NON-ACTEURS DIE EINDELOOS LANG ZWIJGEND VOOR ZICH UIT STAAN TE STAREN. Áls er eindelijk eens wat gezegd wordt, was Kaspar Hauser in vergelijking nog een wonder van welsprekendheid geweest! Het zal wel een kunstzinnig statement over de maatschappij wezen met al die slovende huisvrouwtjes en kettingrokende mannen, maar laat niemand u wijsmaken dat deze tijdsverspilling iets met Buster Keaton, laat staan surrealisme van doen heeft. Degene die dat heeft opgeschreven zou men de vingers moeten breken met een antieke wringer. Eh, misschien laat ik me teveel gaan in het huidige politieke klimaat. Het is maar een film. Maar mijd hem als de pest! (U ziet het goed: géén ster)