Sebastián Cordero
04-02-2005 23:15 Pathé 4
Hij die deze film bezoekt weet dat het over iets met een seriemoordenaar
gaat, en de kijker met normale verstandelijke vermogens herkent deze
persoon ook meteen in de eerste scene, en weet wat er komen gaat. Dat is
best redelijk.
Sebastian Cordero
31-01-2005 22:45 Venster 3
Als een film over seriemoord opent met het beeld van een man die zijn
kleren wast op een stille plaats aan een riviertje, kan dat slechts
één ding betekenen: DAT IS DE MOORDENAAR. HIJ HEEFT HET
GEDAAN. ZOEK NIET VERDER, HIJ IS HET. Je moet als regisseur vroeg opstaan,
wil je met dit uitgangspunt nog een spannende film maken. Gedurende de
eerste twintig minuten lijkt dat te lukken, als onze man, oh ironie, buiten
zijn schuld een jongetje aanrijdt en op een haar na gelyncht wordt door de
uitzinnige omstanders. In de gevangenis gaat het er niet minder ruig aan
toe en de killer loopt al snel tegen zijn eerste 'shank' aan, maar verdomd,
hij overleeft het weer. Vanaf het moment dat hij een spel begint te spelen
met een sensatiejournalist, loopt de film leeg als een ballon. Men had
ongetwijfeld een psychologisch duel zoals dat tussen Hannibal Lecter en
Clarice Starling in het achterhoofd, maar het laatste uur is zo
verschrikkelijk langdradig en voorspelbaar, dat het je aan het eind van de
rit geen bal meer kan schelen als de moordenaar door de persmuskiet
vrijgepleit wordt. Geen bijzonder leerzame boodschap: de sensatiepers is
bijna net zo evil als Latijnsamerikaanse kindermoordenaars van het kaliber
Lopez/Gavarito. Gaap.