Horror met ve-tsin, de smaakversterker. Iedere plot-wending is veelal aan te zien komen, maar het is de production value die hier telt. Geen humor waar die niet past, bombast waar die werkt. Afwerking in enscenering, met vaart. Het verhaal beginnen met kunst en dood is meestal een slecht plan, maar wordt hier onderdeel van de spanning. De voice-over aan het eind (voor zij die TE DOM zijn) is als het misplaatste chocolaatje na het leegvreten van de Chinese menukaart. Toch verlaat men met een lichte tred de bioscoop.

Begaafde kunstacademiestudente Jin raakt gefascineerd door de dood als ze toevallig de kans krijgt een bloederig auto-ongeluk te fotograferen. Heftig! Geil! Tweelingzus Jas vindt het maar zozo. Na de necro-esthetiek van beroemde fotografen als Joel-Peter Witkin en WeeGee te hebben ontdekt, is het hek van de dam en begint Jin serieuze zelfmoordneigingen te vertonen. 'Suspend disbelief' is hier het devies: ik heb in mijn studietijd zelf ook zo'n Witkin-fase gehad en ik kan u verzekeren dat esthetisch genot niets ernstigs losmaakt als er geen sprake is van innerlijke demonen. Het jeugdtrauma dat Jin met zich meedraagt is helaas niet van het overtuigende soort - tenminste, niet tot de uiteindelijke ontknoping. Halverwege lijkt de psychodrama-brandstof op te zijn en slaat 'Ab-Normal Beauty' om in een middelmatige thriller rond een snuffteepje van een onbekende afzender. Het spel van de in HongKong beroemde tweeling Race en Roseanne Wong weet dit merkwaardig onevenwichtige verhaal echter te redden. En er wordt echt geschilderd -dat zie je ook niet in elke film.