Men keek elkaar aan en aan het geroezemoes te horen was men ontstemd. Even was de zaal filmkijkers aan het twijfelen gebracht. Zaten ze wel op de goede plek of waren ze per ongeluk beland bij een Hollywoodfilm en zou er halverwege een pauze komen, waarin zij niet veel anders konden doen dan versnaperingen kopen. Toen alsnog het logo van het filmfestival over het doek kwam was de verwarring bijna voorbij. Zouden zij het dan toch collectief gedroomd hebben?

Nee, Microsoft is partner, u hoort het goed, geen sponsor, maar partner van het filmfestival. En wat een verrot slecht huwelijk is dat. De kijkbuiskinderen van het festival zijn al gewend aan gesponsord bier, overal plakkaten met reclame en logo's van de geldaanvoerders op hun keycord, in de festivalcatalogus en bij de optiteling en aftiteling van films. De volgende grens is overschreden en zelfs de kinderen dringen nu aan op scheiding.

Het heilige doek is aangetast door een reclame die al tijden op televisie te zien is. Onooglijk, dom en vooral onfestival. Eigenlijk een soort anti-reclame. Ook als je niet elke dag moet knokken met de lurpe programmatuur van het bovengenoemde bedrijf, dan weten ze je hiermee tot woedeaanvallen aan te zetten. Thuis gaat de computer alsnog uit het raam.

Bovendien zit er nog een aardige boa constrictor onder het versgemaaide gras. Je gaat bijna geloven in samenzweringstheorieen, want de gewraakte reclamefilm draait op een of andere duistere manier niet voor elke film. Vreemd. Of toch niet?