Elk festival is er zo'n film. Terwijl je 'm kijkt heb je het gevoel dat de clue van de film je ontgaat, maar je tast in het duister of dit er nu aan ligt dat er iets aan de film ontbreekt of dat je eigen beperkte blikveld je in de weg zit. Deze keer heet de mijne '4'.

Het eerste shot gaat al flink mis doordat het schrikeffect ervoor zorgt dat mijn achterbuurvrouw een flinke trap tegen de leuning van mijn stoel geeft, waardoor mijn toch al brakke rug een opdonder krijgt. Een paar stoeltjes opzij voor de zekerheid, maar het wordt er niet gemakkelijker op. Een barconversatie over stiekem gekloonde mensen waarvan zelfs de barman in slaap valt, een strompelende voettocht van een vrouw door blubberig landschap en wodkaschlempende en vettig eten wegkauwende verschrompelde tandeloze besjes, die bovendien met borstpartijen van de onsmakelijke soort gaan zwaaien. En dan heb je de grootste tijdspanne van de twee uur durende film echt beschreven.

Een medefestivalbezoeker verzucht dat ze haars ondanks toch maar is blijven zitten. Elke keer als ze op het punt stond op te staan en weg te lopen, gebeurde er iets dat haar weer terug in de stoel drukte. Toch begrijpt ze totaal niet waar de film over ging. De verwijzingen naar de Russische maatschappij zijn duidelijk en de titel ook: in kwartetten gekloonde mensen en als er auto's 'toevallig' voorbij komen of poppen te zien zijn of honden liggen te slapen zijn het er geen drie of vijf, maar u raadt het: vier. Toch blijft er een groot vraagteken hangen.

Is zo'n onbegrijpelijk maar niettemin fascinerende film een aanrader of een afrader. Ik zou het echt niet weten, ik weet immers niet eens waar ik precies naar heb zitten kijken.