Stelling: ‘een film is in beginsel slecht, tot het tegendeel bewezen is’.
Deze keer: alwéér een film met Amerikaanse veertigers in een midlifecrisis, en nog met Oscarnominaties overladen ook, dus zónder scherpe randjes. Van zulke ‘alternatieve’ films hadden we er al meer dan genoeg.

De toetsing: Hohohoho zeg, de regisseur waar we het hier over hebben is toevallig wél Alexander Payne, die al eerder het magnifieke ‘Election’ en ‘About Schmidt’ maakte, dus de verwachtingen zijn hooggespannen. En die worden volledig ingelost. Payne is een chroniqueur van menselijk falen en gemiste kansen, zonder daarbij het makkelijke cynisme van, laten we zeggen, een Todd Solondz te vertonen, en ‘Sideways’ is zijn beste tot nog toe. Paul Giamatti, nooit meer stuk sinds zijn vertolking van Harvey Pekar in ‘American Splendor’, is de depressieve neuroticus/wijnkenner/schrijver Miles. Wandelende kaaklijn Thomas Haden Church (hier vooral bekend van zijn rol in de middenmootsitcom ‘Ned and Stacey’) speelt de uitgerangeerde soapacteur Jack en is dé openbaring van deze film. Samen zijn zij mannen, op zoek naar zingeving en een stukje verloren jeugd in een queeste vermomd als wijnproeftocht door Californië, en dat moet wel uitlopen op complicaties, vooral wanneer Jack zijn zinnen heeft gezet op een vrouw voor hem én voor Miles. Maar wát voor vrouwen, meneer! ‘Sideways’ betekent de terugkeer van de begeerlijke Virginia Madsen in haar eerste rol van betekenis in jaren, en dát alleen al is een Oscarnominatie waard. Die andere vier nominaties krijgt Payne er wat mij betreft gewoon bij.