Tykweriaans noodlotsdrama vertelt sympathiek de liefdesgeschiedenis tussen ambulancemedewerker met trauma en hoogzwangere kersverse weduwe. Wordt nooit echt meeslepend, toch net 4 sterren.

Een spannend verhaaltje met mooie plaatjes. Een broeierige Zuidelijke sfeer met dito accent loopt vast in mooie karakteriseringen en bijbehorende beelden, waardoor het verhaaltje steeds meer vergeten wordt. (Vertel het dan ook niet, Green.)

Broertje gaat het lokale tuig uitmoorden, op een onderhoudende manier. Verschil met ander Noord-Engels sociaal-realistisch drama is dat hier de trieste levens echt beëindigd worden. Het probleem van hoe verder te leven met 6 moorden op je geweten wordt aan het eind opgelost op de meest belegen manier.

Het is elke keer een volksfeestje. De sfeer is anders dan bij de andere films. De zakken chips en snoep en de flessen cola en drank worden tevoorschijn getrokken. Klein clans komen de zaal in en het is echt een uitje. Ook aan het begin van de film blijft het vaak onrustig. Ze zijn hier immers om met volle teugen te genieten en dat aan iedereen te laten merken. Tijdens de vertoning wordt vaker gereageerd, bijvoorbeeld met een tussentijds applaus. Minstens een keer wordt er "hoer" geroepen, desnoods tijdens de aftiteling. Nu de Nacht van de Wansmaak al twee keer in rij ontbreekt, heeft dat publiek weer een eigen plek gevonden.

De laatste voorstelling in Luxor is de feestelijke manier om een lange filmdag af te sluiten.

Het loopt meestal toch al uit op een teleurstelling, maar als zij het doen is het gegarandeerd dat je niet alleen teleurgesteld wordt, maar ook nog eens bevangen door plaatsvervangende schaamte. Ze zeggen de gekste dingen, maar menen dat vanuit de grond van hun hart. Zelfspot is niet hun ding. Het ergste is echter dat ze onveranderlijk lang van stof zijn, langer dan hun grotere vakgenoten. Ze zijn blijkbaar in de veronderstelling dat het festivalpubliek niet zit te popelen om gewoon te gaan kijken. Gelukkig duurt hun film vaak niet langer dan hun praatje.

Het regisseurspraatje van de experimentele filmmaker weet het kijkplezier vooraf vaak goed te vergallen.

Na magere dagen komen weer vette dagen: 5 films erbij en 3 hoeren in hoofd- of bijrol plus nog een extra 6 hoeren in figurantenrollen. De hoer-o-meter snort tevreden.

Hoer-o-meter totaal 34 films:
15 hoeren in hoofd of bijrol
15 hoerenfiguranten
1 suggestie betaalde seks
1 hoerendaad

Het hoerenquotient is weer bijna 1 op 1.

Een heuse 9-11 klucht. Vietnam-veteraan die teveel Agent Pink (de vroege, onverdunde variant van Agent Orange) heeft gesnoven, geeft een doorgeslagen post-11-september imitatie van Walter Sobchak ten beste. Eén probleem: Wenders is geen regisseur van kluchten, ook nu niet. Dus eindigt het met pathetisch gestaar naar de WTC bouwput.

Misdaadvehikel zoals wel vaker uit Zuid-Amerika is vertoond: veel close-ups, veel gezwiep met de camera, veel testosteron, veel 'puta' en 'plata'. Vermoeiend en dus slaapverwekkend.