Sophie, een timide, muisachtig hoedenmaakstertje loopt achtereenvolgens de mysterieuze tovenaar Howl en de Heks van het Westen tegen het lijf. De laatste is een jaloerse taart, die Sophie het lichaam van een 90-jarige geeft. Sophie heeft de rest van de film nodig deze rotstreek ongedaan te maken en, zoals in sprookjes gebruikelijk is, uiteindelijk Howls hart te winnen. De rode draad tijdens dit overdonderende spektakel is hoe Sophie, steeds als ze haar onzekerheden wint, iets van haar jeugd terugkrijgt.
Het is slechts een van de vele gedaantewisselingen in ‘Howl’s Moving Castle’ (en Japanse animatiefilmers lijken hier wel verslaafd aan): de Heks van het Westen krijgt haar verdiende loon en verandert in een vermoeid omaatje, Howl verlaat zijn wandelende, muterende kasteel in de gedaante van een harpij om de slagvelden van de inmiddels uitgebroken oorlog te overzien, enzovoort. Vaak zijn dit soort wendingen voor westerse kijkers volslagen onbegrijpelijk, maar hier valt het allemaal erg mee. Hoewel er verschrikkelijk veel gebeurt in de twee uur die HMC lang is, wordt de continuïteit nergens geweld aangedaan met geforceerde kunstgrepen.
Interessant is hoe de hoofdpersonages met elkaar in een soort symbiose leven. Zo wordt bijvoorbeeld het kasteel aangedreven door Calcifer, een grappig soort demon in de gedaante van een haardvuur, die Howls hart als brandstof nodig heeft. Als Howls zelfvertrouwen een deuk krijgt, is Sophie er om hem te helpen zijn grootste tegenstander, Suliman, uit te dagen. Het is ook nergens een platte strijd van goed tegen kwaad: de rollen van de personages veranderen geleidelijk, worden genuanceerd. Er hoeft niemand te worden vernietigd om tot een happy ending te komen! Onnodig te vermelden dat Miyazaki’s nieuwste er weer oogverblindend mooi en zeer rijk gedetailleerd uitziet, als een groots verteld sprookje in een Dickensiaanse setting vol stoommachines, met een cast aan bizarre figuren. De blubberachtige helpers van de Heks van het Westen die doen denken aan de gedrochten uit zijn vorige film ‘Spirited Away’ zijn geweldig, maar de show werd voor mij gestolen door Heen, spion van Suliman, in de vorm van een Edward Gorey-achtig hondje.