Stelling: De festivalgids spreekt van ‘observaties in de geest van Ozu’, en dus valt te vrezen voor minutenlange shots van groeiend gras en opdrogende verf.

De toetsing: We zien iemand in real time op haar gemak een kopje koffie drinken. We zien iemand een biertje drinken en een bakje rijst eten, eveneens in real time. We zien hoe iemand met de trein reist. We zien hoe iemand van de trein gehaald wordt. We zien iemand uit het raam staren, minutenlang. Er wordt een telefoongesprek gevoerd. We zien iemand uit beeld verdwijnen, we zien een leeg decor, en we zien iemand weer in beeld verschijnen, en ondertussen is de kijker alweer vergeten wat het personage ook alweer buiten beeld ging doen. Op éénderde in de film vertelt een schrijfster aan haar ouders dat ze zwanger is van haar Taiwanese vriend, maar dat ze niet met hem wil trouwen. Wel gaat ze met een boekverkoper (Tadanabu Asano, inderdaad, hij alwéér) trainspotten, en op zoek naar een café dat ze niet vinden (maar ze lijken er ook niet erg hun best voor te doen). Aan het eind van de film, na ontelbare kopjes koffie en thee en glaasjes saké, wil papa nog steeds niet over de zwangerschap praten, en besluit dochterlief de trein te pakken. Enzovoort. Aangaande de stelling zou je kunnen zeggen dat ‘Café Lumière’ van een serene saaiheid is, af en toe hinderlijk onderbroken door een dialoog. Je zou ook kunnen stellen dat, zodra het schilderen van een muur oneindig veel interessanter lijkt dan de film die je zojuist gezien hebt, die film met een probleem kampt. Eén extra ster voor de aanwezigheid van Tadanabu Asano, zodat het niet helemáál verloren tijd was.

Eh, wat Tonio Van Vugt zei. Toegegeven, afbladderende muurverf is nergens ter wereld zo sfeervol als in Tjechische films. Het idee was beter tot zijn recht gekomen in een kortfilm van pakweg een half uur.

De film begint. Wij zien Sophie. Sophie maakt een hoedje. Ze naait de bloemetjes vast aan het hoedje.
Microsoft blijkt inderdaad een partner en doet aan product placement.

Leegloop in een Castilliaans dorp. De laatste boreling maakt een film over de overgebleven keuvelende oudjes en een blinde landschapschilder. De begaafplaats raakt steeds voller, aan de horizon verschijnen windmolens, in de lucht trekken straaljagers lijnen richting Irak en het vervallen kastolen wordt verbouwd tot een tuttig 5-sterrenhotel.
Verplichte kost voor de Spanje-fanaat die verslaafd is aan het uitzicht op de hoogvlakte.

Oorlogsfotograaf komt in zijn geboortedorp voor de begrafenis van zijn vader. Oude koeien komen uit de sloot, de koeien blijken lijken in de kast te zijn, en voor je het weet zit je midden in een fikse Griekse tragedie.
Maar moet dat met die slotscène? Eén ster eraf.

Bij het verlaten van Luxor, na 06/05, is het door de brandweer voorgeschreven aantal meters uitgang gedecimeerd: slechts 1 deur is open. Veiligheidsmaatregelen? Ook de dranghekken staan er weer.
Bij aankomst voor de surprisefilm staat een flinke rij voor Luxor. Een opstootje? Nee, Astrid Joosten staat tussen de dranghekken op een rode loper. Ojee. Voor haar een massa fotografen en ander persvolk, achter haar de rij bezoekers die naar binnen wil. Om het tafereel extra glamour te geven, is er maar 1 deur open: over de rode loper moeten de soapsterretjes zich door de rij naar binnen wurmen.
Eenmaal in de rij aangesloten word ik aangetikt, Jeroen Krabbé wil naar binnen. Ojee, deze surprise zou wel eens een onaangename verassing kunnen wezen: dit is toch niet het nieuwe product dat van god los is?
In de zaal kondigt René Mioch de film aan en wrijft het er nog eens flink in: iedereen wist natuurlijk allang wat de surprisefilm was. Hij waarschuwt de galagasten dat dit festivalpubliek is, dat men vaak nòg een film gaat zien, dat vroegtijdig opstappen niets hoeft te betekenen.

Jeroen speelt een doorsnee Krabbé, Astrid speelt een abominabele Joosten. Jan speelt een degelijke Decleir, met de Matrix (dit keer met blauwe tekens) in zijn hoofd. Het verhaal is onzinnig. Er wordt een spannende Philips breedbeeldthriller gesuggereerd, maar vanaf het begin weet de kijker dat die thriller in Jan's hoofd zit, waardoor er weinig te thrillen valt. Niet van god los, dat wel.

Een film maken over Zutman's verjaardag, als dat maar goed gaat.
Wanneer je de context weglaat, is 06/05 een (v)aardige en vermakelijke politieke thriller. De hoeveelheid overbekende archiefbeelden is vanuit dat perspectief groot en dat haalt de vaart wat uit de film. Drie sterren.
Met context zorgt de driedubbele ironie voor een extra ster. De zaal houdt de adem in als Tara Elders een groot slagersmes op de keel van heur Turkse geliefde zet.

Boliviaanse kindslaafjes werken zich kapot in de zilvermijnen van Cerro Rico, die al sinds de inval van de Conquistadores worden geëxploiteerd. Door de eeuwen heen zouden hier al 8 miljoen mijnwerkers een voortijdige dood hebben gevonden door ongelukken en silicose. De camera volgt Basilio Vargas en zijn kleine broertje op de huid door de nauwe gangen. Met zijn veertien jaar is Basilio al een veteraan, cocablaadjes in de wang. Bolivia is natuurlijk een katholiek land, maar binnenin de berg beslist Tio (een Quetchua-verbastering van 'Dios') over leven en dood. Tio ziet eruit als de duivel. De mijnwerkers kennen alle gevaren. Na luttele minuten voel je ze als kijker ook. The Devil's Miner is een prachtig gefotografeerde documentaire, die het er helaas wel erg dik bovenop legt en aan het eind onnodig in herhaling valt. Desalniettemin is dit een verhaal dat aan de wereld getoond mag worden. Niemand hoeft zich te schamen, dit hartverscheurend te vinden.

Eens een nerd, altijd een nerd. Solondz hamert het er nog maar eens in met zijn nieuwste portie tenenkrommende satire. Aviva is een bakvis die slechts één wens kent, namelijk bezwangerd raken. In 'Aldus sprak Zaratoestra' heet het dat de geest van elke vrouw oppervlakkig is en slechts naar zwangerschap verlangt. Vandaar dat Aviva door acht verschillende (totaal niet op elkaar lijkende) actrices wordt vertolkt? Hoe het ook zij, voor Aviva is het zo gepiept. Pa en ma overstuur, naar de abortuskliniek ermee! Ook zo gebeurd. Vervolgens loopt het wicht weg van huis en belandt na wat omzwervingen in het Kleine Huis op de Prairie, waar aanslagen op abortusklinieken worden beraamd. Count me in, zegt Aviva. De blijelullerige godsvrucht van Mama Sunshine en haar familie wordt prima uitgevoerd (dwz bewust krukkig geacteerd) en de gimmick van de vele gezichten van Aviva is een originele vondst, maar het is niet Solondz' beste rolprent.

In Palestijns Nergenshuizen gaat het er flink patriarchaal aan toe. Al tien jaar bivakkeert een familie in een spookdorp op bezet gebied. De vader heeft nooit de geschonden eer van de familie durven wreken toen er iemand aan een van de twee dochters gezeten had. Shukri, de zoon, wil studeren, maar Pa ziet hiervoor in bezet Palestina toch geen doel en dwingt hem mee te helpen aan de enige -weinig lucratieve- bron van inkomsten, namelijk het illegaal branden van houtskool. De enige luxe die Pa zijn gezin gunt, is een waterleiding. Die moet het natuurlijk wel blijven doen. Bewaak de waterleiding! Intussen verpietert iedereen van verveling. Naargeestig familieportret. De onvermijdelijke opstand tegen de laffe huistiran komt ongeveer twintig minuten te laat.

Ze zijn onder ons, de echte festivaltijgers, maar ze zijn onherkenbaar. Ze komen in vele gedaanten en dat is het misleidende. Het enige waar je ze aan herkent, is dat je ze herkent na een aantal jaren. Of soms aan hun bijzonder uitgewerkte en overwogen schema of lampje met bijbehorend notitieblok. Ze zijn al bezig met het festival als de gewone stervelingen de laatste zomerzon uitzwaaien. Horen ze tot een speciaal ras of kunnen wij ook door deze geheimzinnige ziekte bevangen worden en zijn wij dan gedoemd om tot in lengte van dagen festivalfilms te zien?

Festivaller dan de unlimitedpashouder kun je niet worden.

Potverkutjes, de tweede dag op rij dat er geen extra hoeren bijkomen. Wanhopig in de lijst met reserveringen voor de komende dagen gekeken en tot grote blijdschap geconstateerd dat morgen de hoer-o-meter weer op volle toeren zal draaien. Hou de fles glijmiddel maar vast klaar.

Hoer-o-meter totaal 29 films:
12 hoeren in hoofd of bijrol
9 hoerenfiguranten
1 suggestie betaalde seks
1 hoerendaad

Blijft meer dan 3 hoeren in 4 films.

De regisseur bad vooraf: 'Probeer deze film niet te begrijpen. Kijk.'

Voor het derde bezoek aan een Joefit-voorstelling gaat men zich wapenen. De première die het hier betreft blijkt een voortzetting van het Bekende Oeuvre (1, 2). De vorm is het verhaal van (1), 10 jaar later. De burleskheid is wat op de achtergrond geraakt. Wat blijft, is de herhaling van bekende concepten. De gelobotomotiseerde gorilla's dwalen nog steeds door het dorp. Dezelfde prof mag de bijbehorende wetenschap nog een keer herhalen. Enzovoort.

Maar uiteindelijk wil je geen 0 geven. En dan wordt het, alleen vanwege het volstrekt idiote Oeuvre, toch een 3.

Zonder twijfel dé festivalkneiter van 2005. 12 jarig jongetje is gezinshoofd van drie al even engelachtige kinderen in Tokyo. Hartverwarmend en -scheurend tegelijkertijd, zonder één seconde van de 140 minuten sentimenteel of vet te worden, en met voorbeeldige eenheid van plaats op 41 vierkante meter.
Alsof dat nog niet genoeg is, ook nog es waargebeurd.

Horror met ve-tsin, de smaakversterker. Iedere plot-wending is veelal aan te zien komen, maar het is de production value die hier telt. Geen humor waar die niet past, bombast waar die werkt. Afwerking in enscenering, met vaart. Het verhaal beginnen met kunst en dood is meestal een slecht plan, maar wordt hier onderdeel van de spanning. De voice-over aan het eind (voor zij die TE DOM zijn) is als het misplaatste chocolaatje na het leegvreten van de Chinese menukaart. Toch verlaat men met een lichte tred de bioscoop.

Buster Keaton die reïncarneert in een Maleisische wasmachine en andere surrealistische verwikkelingen, dat klinkt nogal veelbelovend. Zodoende gingen meneer en mevrouw Recensent naar de bios. Zij kon de gortdroge humor zo nu en dan wel waarderen, maar hij voelde zijn ergernis groeien tot een gloeiende bol van pure haatgevoelens, want HIJ HEEFT HET INMIDDELS COMPLEET GEHAD MET AL DIE AZIATISCHE VEEL TE TRAGE, PRETENTIEUZE KUTFILMS MET UITSLUITEND APATISCHE NON-ACTEURS DIE EINDELOOS LANG ZWIJGEND VOOR ZICH UIT STAAN TE STAREN. Áls er eindelijk eens wat gezegd wordt, was Kaspar Hauser in vergelijking nog een wonder van welsprekendheid geweest! Het zal wel een kunstzinnig statement over de maatschappij wezen met al die slovende huisvrouwtjes en kettingrokende mannen, maar laat niemand u wijsmaken dat deze tijdsverspilling iets met Buster Keaton, laat staan surrealisme van doen heeft. Degene die dat heeft opgeschreven zou men de vingers moeten breken met een antieke wringer. Eh, misschien laat ik me teveel gaan in het huidige politieke klimaat. Het is maar een film. Maar mijd hem als de pest! (U ziet het goed: géén ster)