Een trieste dag voor de filmhoer, vier filmprogramma's met in totaal 6 films van zeer diverse lengte, maar geen enkele hoer.

Hoer-o-meter totaal 14 films (korte filmprogramma's tellen als 1):
10 hoeren in hoofd of bijrol
6 hoerenfiguranten
1 suggestie betaalde seks

Als je figuranthoeren meerekent, nog steeds meer dan 1 hoer per film.

Hij komt al de eerste dag iets te blij op je af stappen en geeft je meteen een hand. Even denk je dat het voortaan toch verstandiger is om mensen iets minder lang aan te kijken. Met een half oog kijkt hij op je pas, deze totaal onbekende festivalgast uit het buitenland. De volgende dagen groet hij je enthousiast en klaagt over het feit dat hij niet genoeg tijd heeft om films te zien. Dan zou je eigenlijk al iets moeten gaan dagen, maar ach, je bent in een goede bui en wilt blijven geloven dat vriendelijkheid zonder bijbedoelingen nog bestaat. Tot dat ene gruwelijke moment dat hij je nog even staande houdt met diezelfde grote glimlach als de eerste keer en je een A4tje in je handen drukt, soms zelfs met vrijkaartje.

Sommige producenten doen werkelijk alles om je een film door je strot de duwen.

In een documentaire in de stijl van '120 Years of Sylvester Stallone - A Golden Era' vertellen de pratende hoofden over hoe bijzonder het was om een cable channel te hebben dat echte films uitzond. Veel fragmenten die naar meer doen verlangen. Jammer dat ze het nooit hebben aangedurfd om Sam Peckinpah's 'Das Eiserne Kreuz' (Cross of Iron) in deutsche verfassung uit te zenden. Die lag sinds 1983 bij de ARD zó op de plank.

Paul Verhoeven mag ook nog uitleggen dat ie Rutger Hauer eigenlijk een farmer vond.

Stelling: ‘een film is in beginsel slecht, tot het tegendeel bewezen is’.
Deze keer: wanneer er gerept wordt van ‘snel, vreemd en overdadig’ en ‘een uitzinninge explosie van Japanse popcultuur’ betekent dat in de regel veel vorm en geen inhoud.

De toetsing: In ‘Lost in Translation’ belandt filmacteur Bill Murray in een Japanse commercial. In ‘Survive Style 5+’ worden de zaken omgedraaid en belandt Vinnie Jones, de Engelse acteur uit het ‘milieu’ die we naast ‘Lock, Stock and Two Smoking Barrels’ voornamelijk kennen uit de recentste Bacardi-commercial, in een heusche speelfilm. De man heeft een goede kop, maar acteren is niet zijn forte. Maar gelukkig is daar Tadanobu Asano, de Japanse Johnny Depp, wiens groteske strijd met een ex-geliefde die maar niet dood wil het hart van de film vormt. En voor de prijs van één kaartje krijgt u ook nog een uitzinnige art direction, hilarische parodieën op Japanse commercials, een man die denkt dat hij een vogel is, de Japanner met het lelijkste gebit van Tokio en omstreken, een overdadige kerst en kunstanalyse voor schoolkinderen. Verveling, kortom, is een woord dat in Sekiguchi Gens vocabulaire niet voorkomt, en uw 8 euri zijn welbesteed.

Stelling: ‘een film is in beginsel slecht, tot het tegendeel bewezen is’.
Deze keer: Ai, Olivier Assayas stal twee uur van ons leven met ‘Demonlover’ en gaat nu cold turkey met ex-geliefde Maggie Cheung. En argh, Nick Nolte staat ook op de titelrol!

De toetsing: Wie de poging tot zingen van ster Maggie Cheung aanhoort, zal voortaan met een aanzienlijk grotere mildheid over het oeuvre van Yoko Ono oordelen. Waarmee meteen het dieptepunt van deze film op tafel ligt. Emily Wang (Cheung) is de weduwe van een aan een overdosis overleden popster, en ze is zelf ook niet vies van een shotje. Daarom oordeelt opa Nolte wijselijk dat ze de voogdij over haar zoontje beter aan hem over kan laten. De rest van de film zien we Cheung, tussen het slikken van hoofdpijntabletten (die de kijker ook wel kan gebruiken na Cheungs vocale capriolen) en roken van joints in, in de weer om haar zoontje weer terug te krijgen. Nog liever zien wij Cheung onuitgesproken gevoelens sublimeren in films van Wong Kar-wai, dan deze slaapverwekkende poging tot doorvoeld acteren. Een RTL4-drama blijft een RTL4-drama, al ben je dan een Franse regisseur met anderhalve goeie film op je naam en haal je er Londen en Toronto én een er met de haren bijgesleepte gastrol van Tricky bij.

Stuurloos drama over..., tja waarover eigenlijk? Volgende keer nadenken over een verhaal, Fei. Of niet verfilmen, dat mag natuurlijk ook.

Westerkaatje is het redelijk alternatief in Pathé, niet alleen prijstechnisch. Fris en fruitig aangekleed is het een plek om relatief rustig te zitten, al kan die rust met de permanente tocht te maken hebben.
De espresso in karton is wat waterig, de aanbevolen hoeveelheid cafeïne wordt niet gehaald.

Stelling: ‘een film is in beginsel slecht, tot het tegendeel bewezen is’.
Deze keer: Deense filmmakers die zich proberen los te worstelen van hun Dogma-verleden gaan plat op hun bek (zie Thomas Vinterberg). Susanne Bier oogstte lof met het intieme ‘Open Hearts’, en mag zich nu vertillen aan een oorlogsdrama.

De toetsing: Kom, vergeet die malle gekkigheid hierboven, en geef Bier een staande ovatie voor de manier waarop zij in haar achtste film omgaat met verse oorlogswonden die, zoals we inmiddels weten, nimmer zullen helen. ‘Je zult in Afghanistan niets tegenkomen waarvoor je niet getraind bent’, zo propagandraaskalt de legerleiding tegen kannonnenvoer-met-een-rang Michael (Ulrik Thomsen uit ‘Festen’). Maar het thuisfront zit met de ernstig gebakken peren wanneer Michael in zijn helicopter uit de lucht geschoten wordt. ‘Brødre’, zoals de Deense titel luidt, is aangrijpend drama met hier en daar een gulle, bevrijdende lach en enkele venijnig naar de keel vliegende scènes voor het juiste evenwicht. Het acteren is subliem, tot en met de kinderen toe. Eén punt van kritiek: de Jerry Bruckheimer-effecten die Bier op de helicopter loslaat maakt de plotwending die even later volgt er niet geloofwaardiger op. Desalniettemin is ‘Brødre’ een onvervalste vijfsterrenervaring.

Moord en doodslag in Villa Kakelbont, een salaryman verandert in een vogel, een hoogst irritante hypnotiseur wordt op de bühne door Vinnie 'Bacardi' Jones lekgeprikt, een reklame-tuthola bedenkt vreselijk slechte grappen, tussen drie onhandige inbrekers vliegt de gay-dar in het rood. De art direction was in handen van Tom&Jerry.

Enkel suspense, geen actie en geen effecten.
De nieuwe receptioniste krijgt een warm onthaal volgens vaste Oostenrijkse receptuur: ongeschonden koorknapen, een dronken kok, gruizige dorpsdisco's, haperende liftmuzak, veel wees-gegroetjes, afgunstige collegae, een leeg zwembad, een eng bos en politiemannen die naar haar voorganger aan het dreggen zijn.

Noot:
Dit jaar betaalt de bezoeker 8 euro voor een film die doorgaans (met reden) het filmhuis niet haalt. Reserveringskosten incluis is dat duurder dan de zaterdagavondfilm bij Pathé. En voor dat bedrag mag de bezoeker nu ook om tien uur 's ochtends naar een reclame van de firma Microsoft kijken.

Na eerst drie minuten naakte mensen anno 1915, begint de wereld van Yufit deel drie pas echt met de film 'Silver heads'. Yufit heeft hier de belangrijkste elementen uit Bad Taste samengegoten met de traagste diepzinnigheid van Tarkovski. De kijker krijgt onder meer voorgeschoteld: een man in een houten wasmachine, rondjesrennende Z-mensen zonder broek, een opgezette wolf en een kwaaie Poetin.

Stelling: ‘een film is in beginsel slecht, tot het tegendeel bewezen is’.
‘Deze keer: een Duitse thriller is als een aflevering van ‘Derrick’: je hebt altijd het idee naar een herhaling uit 1978 te kijken. Hetgeen in het kwadraat geldt voor Oostenrijkse thrillers.

De toetsing: Tip van de dag voor filmmakers: stilte en omgevingsgeluiden werken honderden malen angstaanjagender dan aanzwellende Jerry Goldsmith-arrangementen. Suspense op de Japanse manier zogezegd, maar ook de Oostenrijkse regisseuse Jessica Hausner (‘Lovely Rita’) maakt daar dankbaar gebruik van, en dat levert een uitermate beklemmende ‘Twin Peaks’-ontmoet-‘Blair Witch’ op. Waarbij gezegd moet worden dat de mengvorm die zo ontstaat groter is dan de som der delen. ‘Hotel’ is nu alvast een van de meest onderkoelde en effectieve horrorfilms van het jaar, met dank aan de alpijnse bossen en Stanley Kubrick.

Ze komen losjes binnen sjokken met hun apparatuur, eigenlijk altijd in de drietallen. Diegene die voorop loopt heeft meestal de leiding en is voornamelijk druk bezig instructies te geven aan de anderen. Hun kleding bestaat meestal uit versleten broeken en een trui; ze zijn te stoer om aandacht aan hun kleding te besteden. Ze paraderen met hun apparatuur, die ze regelmatig moeten neerzetten om eens weloverwogen rond te kijken. Alledrie werken ze hard aan de precies afgewogen air van belangrijkheid. Hoe nonchalanter en ongeinteresseerder ze eruit zien, hoe groter de kans dat het professionals zijn die een flink salaris verdienen. De blije versies, wier ogen nog twinkelen en die hun borst iets te veel naar voren steken in trots, dat zijn onervaren beginnelingen die het als vrijwilligerswerk doen.

Zonder al die zaken die ze meezeulen ziet de cameraploeg er nog het meeste uit als een trio hangjongeren dat zich te pletter verveelt.

Elk festival is er zo'n film. Terwijl je 'm kijkt heb je het gevoel dat de clue van de film je ontgaat, maar je tast in het duister of dit er nu aan ligt dat er iets aan de film ontbreekt of dat je eigen beperkte blikveld je in de weg zit. Deze keer heet de mijne '4'.

Het eerste shot gaat al flink mis doordat het schrikeffect ervoor zorgt dat mijn achterbuurvrouw een flinke trap tegen de leuning van mijn stoel geeft, waardoor mijn toch al brakke rug een opdonder krijgt. Een paar stoeltjes opzij voor de zekerheid, maar het wordt er niet gemakkelijker op. Een barconversatie over stiekem gekloonde mensen waarvan zelfs de barman in slaap valt, een strompelende voettocht van een vrouw door blubberig landschap en wodkaschlempende en vettig eten wegkauwende verschrompelde tandeloze besjes, die bovendien met borstpartijen van de onsmakelijke soort gaan zwaaien. En dan heb je de grootste tijdspanne van de twee uur durende film echt beschreven.

Een medefestivalbezoeker verzucht dat ze haars ondanks toch maar is blijven zitten. Elke keer als ze op het punt stond op te staan en weg te lopen, gebeurde er iets dat haar weer terug in de stoel drukte. Toch begrijpt ze totaal niet waar de film over ging. De verwijzingen naar de Russische maatschappij zijn duidelijk en de titel ook: in kwartetten gekloonde mensen en als er auto's 'toevallig' voorbij komen of poppen te zien zijn of honden liggen te slapen zijn het er geen drie of vijf, maar u raadt het: vier. Toch blijft er een groot vraagteken hangen.

Is zo'n onbegrijpelijk maar niettemin fascinerende film een aanrader of een afrader. Ik zou het echt niet weten, ik weet immers niet eens waar ik precies naar heb zitten kijken.

Als je tegen oorlog bent, moet je ipso facto tegen de mens zijn. Dus maakt Miike maakt een anti-oorlogsfilm met als motto: kill all.
Wie bij Kill Bill 1 dacht dat het wel een onsje minder mag, kan dit beter mijden. Bij aanvang imiteert Izo bijbelvast Christus aan het kruis, even later blijkt hij de staatsterrorist die na entree in het paradijs net zo lief de 72 maagden spiest.
Ook met archiefbeelden van Hitler, paddestoelwolken en Japanse kinders met gasmaskers. En een rolletje voor Kitano Takeshi.

Stelling: ‘een film is in beginsel slecht, tot het tegendeel bewezen is’.
Deze keer: het festivalonderdeel ‘Filmmaker in Focus’ portretteert een filmmaker waar u, als obsessief filmkenner en festivalinwoner, werkelijk nog nooit eerder van gehoord had. Dat zegt meer over die filmmaker dan over u.

De toetsing: Een doorgewinterde filmtijger, niet gestikt in zijn of haar eerste François Ozon, geeft Jacquot misschien nog het voordeel van de twijfel en vermoedt driedubbele, postmoderne ironie in de edelkitsch die deze Filmmaker in Focus ons hier voorzet. Nu ken ik het boek niet waar de film op gebaseerd is, en dan is het altijd moeilijk aan te geven waar de eigen inbreng van de regisseur begint. Maar wat beweegt een filmmaker in godsnaam tot een kostuumdrama vol bordkartonnen figuren die zonder knipperen malle dialogen oplepelen als “U bent zo nobel dat u uw gelijke niet kent!”/”Maar nee, u bent zelf de goedheid zelve en ik ben uw complimenten niet waard!”/”Neen! Neen! Ik ben slechts een schaamluis in de glorie uws aanschijns, en ik verdien het niet te leven!” *) De festivalcatalogus spreekt van een ‘stunning adaptation’, het publiek ziet een onbedoelde parodie. In de hoek met deze filmmaker, in elk geval wat deze keutel betreft.

*) De letterlijke dialogen zijn mij ontschoten, maar het gaat om de strekking, nietwaar?

Film over ouders van gehandicapten schuwt de sentimentaliteit niet.

Vrouw wordt op de dag dat ze wordt aangenomen weer ontslagen, omdat ze er depressief uitziet. Man legt als ingehuurd bruiloftsfilmer alleen huilende mensen vast. Als de telefoon gaat nemen beide werklozen niet op, het gaat vast over een uitstaande schuld. Etcetera enzovoorts, plezante zwarte zwart-wit humor voor de liefhebber.
Zoals zoveel films te lang.

Wie tijdens het festival overdag van of naar Cinerama moet, dient verplicht te consumeren bij Panini. Versere of betere Italiaanse broodjes bestaan niet: direct gebakken en belegd met het bestelde ingediënt. Bestrooid en bestreken met extragratis aanvullende verse parafernalia.

Parisiënne doet aan coming-of-age. Argeloze logeerpartijtjes in het ouderlijk huis ontaarden in bankoverval met gijzelingsdrama. Geen overloos Frans geleuter, wel wat aan de trage kant.

'Alweer' een 'eerste film' van een Jap met een Peruaans mutsje op z'n hoofd. Resultaat compleet anders. Deze film mag vernoemd worden tot de eerste adequate vertaling van een Manga-strip zonder te animeren. Geen 'The Shining', geen 'Donnie Darko', maar iets er goed gewogen tussen in. Wegens het gebrek aan durf op het gebied van dialogen (ook wel 'het Japanse tekort' geheten): een punt in mindering.

Hoeren tellen, simpeler kan niet. Is de aanwezigheid van hoeren in een film ook synoniem met geweld of de meest extreme vorm: moord. Je zou haast zeggen van wel, maar...nu een aantal uitkomsten van de vijf films van vandaag.

4: 1 hoerenhoofdrol, 1 hoerenbijrol, 0 moorden
Late bloomer: 0 hoeren, 4 moorden
Survive style 5+: 0 hoeren, 1 gewone moord en 1 iemand 8 x vermoord
Samaritan Girl: 2 hoeren, 1 hoerenfigurant 2 moorden, 1 aangezette zelfmoord
Beautiful Boxer: 0 hoeren, 0 moorden

Conclusie: hoeren en moorden mixen best, maar de mix wordt niet vaak gebruikt.

Hoer-o-meter totaal 10 films:
10 hoeren in hoofd of bijrol
6 hoerenfiguranten
1 suggestie betaalde seks

Gemiddeld ruim 1 hoer per film.