Lost verwachtingen over surrealistische taferelen niet in. Alle acteurs bewegen alsof ze de gehele communistische periode in de permafrost-modder hebben vastgezeten. Vaag en traag.

Driehoeksverhouding tussen sympatieke actievoerders zet Stockholm-syndroom op zijn kop. Ludieke inbraak ontspoort tot ontvoering en lastige vragen zijn het gevolg. Klassevijanden raken samen gezellig 'durchgekifft'. Politieke feelgoodfilm die hoge ogen gaat gooien.

Ultra trash no-budget surrealisme uit de Philipijnen, opgenomen met een kolengestookte videocamera. Vooruit, een ster dan, voor de rebellerende ondertitelaar.

Stelling: ‘een film is in beginsel slecht, tot het tegendeel bewezen is’.
Deze keer: alwéér een film met Amerikaanse veertigers in een midlifecrisis, en nog met Oscarnominaties overladen ook, dus zónder scherpe randjes. Van zulke ‘alternatieve’ films hadden we er al meer dan genoeg.

De toetsing: Hohohoho zeg, de regisseur waar we het hier over hebben is toevallig wél Alexander Payne, die al eerder het magnifieke ‘Election’ en ‘About Schmidt’ maakte, dus de verwachtingen zijn hooggespannen. En die worden volledig ingelost. Payne is een chroniqueur van menselijk falen en gemiste kansen, zonder daarbij het makkelijke cynisme van, laten we zeggen, een Todd Solondz te vertonen, en ‘Sideways’ is zijn beste tot nog toe. Paul Giamatti, nooit meer stuk sinds zijn vertolking van Harvey Pekar in ‘American Splendor’, is de depressieve neuroticus/wijnkenner/schrijver Miles. Wandelende kaaklijn Thomas Haden Church (hier vooral bekend van zijn rol in de middenmootsitcom ‘Ned and Stacey’) speelt de uitgerangeerde soapacteur Jack en is dé openbaring van deze film. Samen zijn zij mannen, op zoek naar zingeving en een stukje verloren jeugd in een queeste vermomd als wijnproeftocht door Californië, en dat moet wel uitlopen op complicaties, vooral wanneer Jack zijn zinnen heeft gezet op een vrouw voor hem én voor Miles. Maar wát voor vrouwen, meneer! ‘Sideways’ betekent de terugkeer van de begeerlijke Virginia Madsen in haar eerste rol van betekenis in jaren, en dát alleen al is een Oscarnominatie waard. Die andere vier nominaties krijgt Payne er wat mij betreft gewoon bij.

Stelling: ‘een film is in beginsel slecht, tot het tegendeel bewezen is’.
Deze keer: seks en geweld op de Filippijnen, die kenden we nog niet. Met als noviteit een familie die driemaal daags een warme prak aarde wegkauwt. Wie zegt dat wat je van ver haalt ook lekker is?

De toetsing: Wat op papier (de festivalcatalogus in dit geval) nog enigszins verwachtingen schept in de lijn van een Miike Takashi - een overproductieve regisseur met een (on)gezonde voorkeur voor seks, geweld en smerigheid - blijkt in de realiteit meer van doen te hebben met videotechnieken uit 1986 met een production value waar zelfs Ed Wood zich de ogen uit de kop voor zou hebben geschaamd. ‘The Family That Eats Soil’ is géén ‘Visitor Q’, kortom. Aan ideeën heeft De La Cruz geen gebrek, aan de uitwerking daarvan des te meer. Hoewel de stuntelige kleianimatie in het begin (à la ‘Tik Tak’, maar dan met anale seks en onthoofdingen) dan nog enige hoop biedt, blijken 75 minuten toch nog erg lang. Daar kan ook een zelfmutilerende baby, gespeeld door een lilliputter in een luier, niks aan verhelpen. Wel koddig: de kotsscène met van tevoren volgekotste wc-pot.

De ziel van San Diego, getroffen in 1 film. Het Zoetermeer van Californië dient als achtergrond van een precieze verkenning van karakters, allemaal even voortreffelijk geacteerd. Nostalgie naar verloren kansen mondt snel uit in hilarium en gene, en weer snel terug. Effectbejag is uit den boze, want het verhaal moet zichzelf vertellen. En dat doet het. Ondertussen wordt de muziek - geheel in stijl - verzorgd door het dienstdoende jazzcombo van de lokale Ramada Inn.

De film schijnt overladen met Oscarnominaties: meer dan terecht.