Het Koreaanse schoolmeisje in dito uniform bakt hoerenlopers een koekje van eigen deeg, ondertussen imiteert haar vader een katholieke Charles Bronson in Death Wish. Een poging tot dezelfde gekkigheid als The Isle, ditmaal wat gemaakt en vooral vol vettige symboliek.

Sophie, een timide, muisachtig hoedenmaakstertje loopt achtereenvolgens de mysterieuze tovenaar Howl en de Heks van het Westen tegen het lijf. De laatste is een jaloerse taart, die Sophie het lichaam van een 90-jarige geeft. Sophie heeft de rest van de film nodig deze rotstreek ongedaan te maken en, zoals in sprookjes gebruikelijk is, uiteindelijk Howls hart te winnen. De rode draad tijdens dit overdonderende spektakel is hoe Sophie, steeds als ze haar onzekerheden wint, iets van haar jeugd terugkrijgt.
Het is slechts een van de vele gedaantewisselingen in ‘Howl’s Moving Castle’ (en Japanse animatiefilmers lijken hier wel verslaafd aan): de Heks van het Westen krijgt haar verdiende loon en verandert in een vermoeid omaatje, Howl verlaat zijn wandelende, muterende kasteel in de gedaante van een harpij om de slagvelden van de inmiddels uitgebroken oorlog te overzien, enzovoort. Vaak zijn dit soort wendingen voor westerse kijkers volslagen onbegrijpelijk, maar hier valt het allemaal erg mee. Hoewel er verschrikkelijk veel gebeurt in de twee uur die HMC lang is, wordt de continuïteit nergens geweld aangedaan met geforceerde kunstgrepen.
Interessant is hoe de hoofdpersonages met elkaar in een soort symbiose leven. Zo wordt bijvoorbeeld het kasteel aangedreven door Calcifer, een grappig soort demon in de gedaante van een haardvuur, die Howls hart als brandstof nodig heeft. Als Howls zelfvertrouwen een deuk krijgt, is Sophie er om hem te helpen zijn grootste tegenstander, Suliman, uit te dagen. Het is ook nergens een platte strijd van goed tegen kwaad: de rollen van de personages veranderen geleidelijk, worden genuanceerd. Er hoeft niemand te worden vernietigd om tot een happy ending te komen! Onnodig te vermelden dat Miyazaki’s nieuwste er weer oogverblindend mooi en zeer rijk gedetailleerd uitziet, als een groots verteld sprookje in een Dickensiaanse setting vol stoommachines, met een cast aan bizarre figuren. De blubberachtige helpers van de Heks van het Westen die doen denken aan de gedrochten uit zijn vorige film ‘Spirited Away’ zijn geweldig, maar de show werd voor mij gestolen door Heen, spion van Suliman, in de vorm van een Edward Gorey-achtig hondje.

Gehoord in Singapore: 'Kan iemand dat geklingel afzetten?'

Terwijl in de (hier op zich niets mee te maken) film Oldboy (Chan-wook Park, 2004) de desperaatheid van een voor 15 jaar onschuldig opgesloten man voor de kijker invoelbaar wordt gemaakt, doet Wong Kar-wai het in '2046' andersom: hij sluit de hoofdpersoon 2046 jaar op in een hotelkamer, en laat de desperaatheid aan de kijker. Lucide mensen zouden zich nog kunnen laven aan het trage tempo en de mooifilmerij, maar de rest van de wereld moet het doen met een uitgesponnen reklamespot voor een onbekend produkt. Vol met geile mensen, wel.

Mooie mensen in de nacht, lange nachten vol verdwaalde Bladerunner-citaten en een meesterfotograaf die zijn nieuwste vondst demonstreert door consequent naast de mooie mensen te mikken.
De titel slaat op het aantal gemiste kansen om de film in een beschaafde tijdspanne af te ronden, de gemiddelde bezoeker grijpt een van die kansen.

Welkom op de 34e aflevering van het International Film Festival Rotterdam! Uiteraard zit Zone 5300 ook weer op de eerste rijen in het donker, en doet daar als vanouds dagelijks verslag van, zij het in ernstig omgekatte vorm.

Om maar met de deur in huis te vallen: Sculder en Mully zijn niet meer. Dit legendarische recensentenduo is in het najaar van 2004 het slachtoffer geworden van een schokkend en tragisch misverstand. Tijdens het driejaarlijkse Filmfestival van Baghdad zijn zij per abuis aangezien voor FBI-agenten, ontvoerd en, na een dagenlange marteling met Iraanse films, in de Tigris geworpen. Hoewel deze gruwelijke gebeurtenis werd gefilmd, waren de beelden dermate amateuristisch en onduidelijk dat ze niet geschikt bleken voor uitzending op televisie (en dat wil wat zeggen). (Wel won het filmpje op het festival van Baghdad de speciale juryprijs wegens 'innovatief en grensverleggend camerawerk en de zeer persoonlijke, diep doorvoelde visie van de maker op de meanderende stilte van het leven'.)

Geen Sculder en Mully dus. Maar wat kunt u dan wel verwachten? Wie gaan de pijnlijke leegte die door hen is achtergelaten opvullen? Wie gaat u de komende tien dagen adviseren over welke films wel en welke niet te bezoeken, door er hun ongezouten mening op los te laten?
Ten eerste is daar de nietsontziende Drunkmen, bekend van het bij zijn leven al legendarische drunkmenworkhere.org. De heer Drunkmen voorziet alle bezochte films en horeca van een 5-sterrenmening. Zijn collega Zutman (die u kent van zutman.be) zal ook geregeld een ei leggen.
Onder het motto 'een film is in beginsel slecht, tot het tegendeel bewezen is' zal Zone 5300-redacteur Tonio van Vugt alle films die hij bezoekt toetsen aan bovengenoemde stelling. De uitkomst zal hij dagelijks met u delen.
Zone 5300-redacteur en vermaard stripauteur Marcel Ruijters zal de films van zijn keuze in een sleutelscène vatten met zijn onnavolgbare tekenpen. Daarnaast kunt u ook incidentele recensies van zijn hand verwachten. Webredacteur Liorah Hoek (geen familie van Ren) tenslotte zal zich storten op de randverschijnselen van het festival; de zaalwacht en de goldcard-bezitter, de popcorn tussen de zittingen, de ledematen die achterblijven na een bezoek aan de nieuwste Miike Takashi.
Wie deze site volgt, kortom, is de komende 10 dagen behoorlijk op de hoogte.

Maar daar blijft het niet bij: voor het eerst presenteert de Zone 5300-website zijn festivaleditie in de vorm van een heusch blog. Niet alleen is daardoor de verversing van de content als nooit tevoren, maar kunt u ook úw mening geven over een film of een recensie. Wij wensen u veel plezier in de komende anderhalve week!

De redactie van www.zone5300.nl

PS:
Dé festivaltip: het Rotterdämmerung-programma, waarin grenzen verlegd worden op visueel gebied alsmede dat van de goede smaak, waarbij het voldoende aanbeveling is dat het merendeel uit Japan komt, inclusief Miike Takashi's 'Izo'. Maar dat had u vast al in uw festivalboekje aangekruist. En verder zijn wij net als u zeer benieuwd naar het door zombies, weerwolven en gekke wetenschappers bevolkte universum van de Russische necrorealist Yevgeni Yufit, aan wie een compleet retrospectief is gewijd.

Zie voor het volledige programma filmfestivalrotterdam.com