Stelling: Mijn god, niet wéér een onuitstaanbare tiener die alles wat los en vast zit, filmt met zijn camera, inclusief het neukende vriendinnetje van zijn broer.

De toetsing: Het meest onverwachte moment in de film komt wanneer de film breekt. Wanneer de film weer gerepareerd is, krijgen we nog de laatste twee minuten en de aftiteling, die ons geen nieuwe inzichten verschaffen in de puisterige tiener Jakob. Jakob filmt zichzelf, mensen in de metro, zijn broer, het vriendinnetje van zijn broer en zijn eigen vriendinnetje. We zien Jakobs onzekerheden en onvermogen om echt te communiceren (het is een euvel waar wel meer IFFR-filmprotagonisten last van hebben). We zien ook hoe hij geobsedeerd is door het zwangere vriendinnetje van zijn broer, die Jakob tijdens een gefilmde vrijpartij een betekenisvolle blik toewerpt. We zien Jakob en een vriend het huis van volslagen onbekenden, die zo dom waren de deur open te laten staan, kort en klein slaan. Waarom? De kijker komt het niet te weten, zoals dat wel vaker het geval is in een IFFR-film. Dames en heren filmmakers, doe volgende keer eens gek, en gebruik de videodagboekvorm eens binnen een meer narratieve context; dat is niet vies en helpt tegen het in slaap vallen. Film hoeft niet altíjd als het leven zelf te zijn, tenslotte.
Conclusie: niet goed, niet slecht, alleen een beetje overbodig. Wat zag producent Wim Wenders in dit project wat wij niet zagen?