Als een film over seriemoord opent met het beeld van een man die zijn kleren wast op een stille plaats aan een riviertje, kan dat slechts één ding betekenen: DAT IS DE MOORDENAAR. HIJ HEEFT HET GEDAAN. ZOEK NIET VERDER, HIJ IS HET. Je moet als regisseur vroeg opstaan, wil je met dit uitgangspunt nog een spannende film maken. Gedurende de eerste twintig minuten lijkt dat te lukken, als onze man, oh ironie, buiten zijn schuld een jongetje aanrijdt en op een haar na gelyncht wordt door de uitzinnige omstanders. In de gevangenis gaat het er niet minder ruig aan toe en de killer loopt al snel tegen zijn eerste 'shank' aan, maar verdomd, hij overleeft het weer. Vanaf het moment dat hij een spel begint te spelen met een sensatiejournalist, loopt de film leeg als een ballon. Men had ongetwijfeld een psychologisch duel zoals dat tussen Hannibal Lecter en Clarice Starling in het achterhoofd, maar het laatste uur is zo verschrikkelijk langdradig en voorspelbaar, dat het je aan het eind van de rit geen bal meer kan schelen als de moordenaar door de persmuskiet vrijgepleit wordt. Geen bijzonder leerzame boodschap: de sensatiepers is bijna net zo evil als Latijnsamerikaanse kindermoordenaars van het kaliber Lopez/Gavarito. Gaap.