Ze zijn van levensbelang voor het voortbestaan van het filmfestival, toch zie je ze zelden of nooit. Het is alsof ze onzichtbaar zijn, geen woord in de festivalkrantjes en tijdens de naborrel of tussenborrel worden ze ook doodgezwegen. Het is niet chique om erover te praten. Meestal hebben ze niets tegen films, maar wel iets tegen de drukte of moeten werken tijdens het festival. Heel af en toe zie je er eentje, die na één, hooguit twee films weer schielijk wegschiet om dan pas over een paar jaar later weer op te duiken. Wat ze tijdens het festival precies doen, weet eigenlijk niemand. Maar elke filmfestivalganger die meer dan een dozijn films ziet, houdt ontzettend van ze en heeft diep respect en bewondering voor hun uithoudingsvermogen.

Stiekem missen we ze heel erg, de filmfestivalweduwen en -weduwnaren.