Plezierig Patagonisch niemendalletje. Man op leeftijd verliest baan en krijgt er een prijswinnende impotente vechthond voor terug.

Lievige film over mensen met grote en kleine gebreken. Verpleger Vigar heeft een droom over hoe een van zijn patiënten, Leon, de benen neemt en wordt aangereden door een ambulance. Overdag moet hij er alles aan doen om te voorkomen dat de nachtmerrie uitkomt. Daarnaast zijn er nog enkele subplots. Altijd leuk om te zien hoe een kluwen van verhaallijnen middels een scheut Toeval tot een kloppend eind gebracht wordt, maar regisseur Poppe is geen Tom Tykwer. In plaats van vrije bespiegelingen over het lot, mikt de film op een nogal Amerikaans aandoend sentiment: getraumatiseerde jongeman krijgt het meisje waar hij al elf jaar op wacht, jonge wezen vinden hun moeder terug, jonge ouders krijgen via via het geld dat een levensreddende operatie voor hun pasgeboren kind mogelijk zal maken. De kunstgreep die Poppe hiervoor nodig heeft, is er één die je veel in films met Whoopie Goldberg tegenkomt: onder de cast van hoofdpersonages bevinden zich enkele heuse beschermengelen, jawel. Het is zo'n uitroeibaar filmcliché: voorspellingen komen altijd uit, behalve als ze uitvoerig in beeld gebracht worden in een droomscène. Dan komen ze wel uit, zij het met een kleine, maar cruciale variatie.

De onderwereld van Kopenhagen, daar hebben we nog niet veel films over gezien. Niet zo veel verrassingen: men verbouwt en verhandelt gestolen auto's, men hoereert wat, men snuift coke, men maakt ruzie en als het moet, legt men elkaar om. De pusher uit de titel is Tonny, al zien we hem de hele film lang niet één grammetje pushen. In feite is Tonny een ongelooflijke Butt-head, die werkelijk niets goed kan doen, behalve het marcheerpoeder zelf opsnuiven (maar hier doet werkelijk iedereen aan mee, en wel in een Tony Montana-tempo). Het is niks en het wordt niks met zo'n jongen. De enige reden waarom hij getolereerd wordt in het milieu, is het respect dat zijn pa geniet. Net als je denkt dat Tonny echt niet lager kan zinken, doet hij iets waarvoor hij zijn laatste restjes menselijkheid moet aanspreken. In veel films is dat de opmaat voor een hoopgevend einde, maar bij Pusher II kan daar toch moeilijk sprake van zijn na zoveel grimmigheid.

Op alle festivallocaties zijn broodjes x of y verkrijgbaar. Op alle festivallocaties zit op zo'n broodje behalve x of y ook een groen blaadje, een alfalfasprietje en in het ergste geval natte kledder. In de buurt van Lantaren/Venster is een alternatief zonder fratsen: een broodje kaas met kaas.

Een nieuwe etappe in Kim Ki-Duk's spirituele zoektocht. In de hoofdrol geen Zen-boeddhist of Samaritaan maar een lankmoedige messias. Opgeruimde inbreker geeft gratis de planten van vakantiegangers water, wordt verliefd op mishandelde vrouw en keert vaak de andere wang toe.
Mooi verhaal, technisch uitstekend uitgevoerd en af en toe nogal zoet.

Terwijl de jeugd naar Off_Corso of dies meer zij gaat voor de laatste biets en pieces, blijft de al wat oudere hangjongere voor de afterfilmsessie de schouwburg trouw. Men kan natuurlijk gewoon blijven staan, maar men kan ook plaatsnemen op harde banken, of een beetje naloungen op één van de camemberts op een steeltje, zoals uw Zone-hoofdredacteur hiernaast op charmante wijze demonstreert. De ruimte is geoutilleerd met een rode en een blauwe lichtlijn voor eenvoudige navigatie, en de sluitingstijd wordt op niet mis te verstane wijze door de bewaking aangekondigd.

Stelling: Een charmezanger verdwaalt in de Ardennen en valt in de handen van een fraai zootje inteelt. Klinkt als een Waalse remake van ‘The Texas Chainsaw Massacre’, en we hadden al een Amerikaanse remake.

De toetsing: ‘Calvaire’ mag dan wel herinneringen oproepen aan ‘TTCM’ en ‘Deliverance’, het is een volstrekt originele film, en eerder een eerbetoon aan bovengenoemde films dan een flauwe rip-off, met een gelijke dosis inktzwarte humor en bloedrode horror. Van de producenten van de festivalhit ‘Aaltra’, dus dan weet u in welke hoek u het moet zoeken. Zonder al te veel weg te willen geven, kunnen we u wel verklappen dat de scène in het dorpscafé nu al de meest onvergetelijke is die we op het hele festival hebben gezien. Het verdient aanbeveling om uw vakantie in de Ardennen even met een jaartje uit te stellen na het zien van deze film, die steeds beter wordt naarmate hij zich vastbijt in het geheugen. Meesterlijk!

Als een film over seriemoord opent met het beeld van een man die zijn kleren wast op een stille plaats aan een riviertje, kan dat slechts één ding betekenen: DAT IS DE MOORDENAAR. HIJ HEEFT HET GEDAAN. ZOEK NIET VERDER, HIJ IS HET. Je moet als regisseur vroeg opstaan, wil je met dit uitgangspunt nog een spannende film maken. Gedurende de eerste twintig minuten lijkt dat te lukken, als onze man, oh ironie, buiten zijn schuld een jongetje aanrijdt en op een haar na gelyncht wordt door de uitzinnige omstanders. In de gevangenis gaat het er niet minder ruig aan toe en de killer loopt al snel tegen zijn eerste 'shank' aan, maar verdomd, hij overleeft het weer. Vanaf het moment dat hij een spel begint te spelen met een sensatiejournalist, loopt de film leeg als een ballon. Men had ongetwijfeld een psychologisch duel zoals dat tussen Hannibal Lecter en Clarice Starling in het achterhoofd, maar het laatste uur is zo verschrikkelijk langdradig en voorspelbaar, dat het je aan het eind van de rit geen bal meer kan schelen als de moordenaar door de persmuskiet vrijgepleit wordt. Geen bijzonder leerzame boodschap: de sensatiepers is bijna net zo evil als Latijnsamerikaanse kindermoordenaars van het kaliber Lopez/Gavarito. Gaap.

En u dacht dat sumo Japans nationale sport was? Pesten, school bully terror, over die sport gaat het in deze manga-verfilming. Pispaaltje groeit op met een wraakzuchtige dubbelganger in zijn binnenste, die -uiteraard- zijn ding gaat doen als de vroegere pestkop de nieuwe bovenbuurman blijkt. Zoals niet ongebruikelijk in Japanse films, vallen hierbij ook enige willekeurige slachtoffers. Wie Bodyhammer-achtige uitspattingen verwacht, komt bedrogen uit, hoewel er enkele bloederige scenes zijn. Het tempo ligt niet zeer hoog. Ook geen overgestyleerde plaatjes: The Neighbor no.13 heeft een morsig arbeidersklasse decor en een opmerkelijk hoog aantal scenes die op toiletten plaatsvinden. Wel functioneel overigens: die locatie heeft dan ook al menig pestkop op ideeën gebracht.

Stelling: Wanneer de festivalcatalogus spreekt van ‘elementen van een psychologische thriller en een vleugje horror, zijn dat doorgaans valse voorwendselen om de genreliefhebber de zaal in te lokken.

De toetsing: Hoewel de film intrigerend begint - klein meisje staat op uit doodskist en wordt verwelkomd door andere meisjes in haar nieuwe leefwereld, die bestaat uit een soort kostschool in een sprookjesachtig park, omringd door een grote muur - krijgen we algauw een stortvloed van metaforen voor de kiezen waar de kijker u tegen zegt. Want van symboliek zagen de Fransen, al dan niet import, flinke planken. Uiteraard staat de geheimzinnige school met haar rigide regels en mytische directrice symbool voor de ontwikkeling die een meisje doormaakt naar een jonge vrouw, waarbij afwijken van het pad de vreselijkste gevolgen heeft. Maar hebben wij hier te maken met de visie van de door mannen gedomineerde maatschappij op hoe opgroeiende vrouwen zich dienen te gedragen, of met de visie van de regisseuse zelf, of met de verbeelding van de permanente onzekerheid die de jonge meisjes op weg naar hun volwassenwording beleven? Het enige dat zeker is, is dat de immer fraai gefilmde Degas-meisjes in verschillende stadia van ontkleding worden onderworpen aan één-op-één-symboliek als [rode roos = ongesteldheid] en [balletdansje in vlinderpak = ontpoppen tot jonge vrouw]. Wanneer die jonge vrouwen dan eindelijk de wijde wereld in mogen, belanden zij in een fontein met zeker vijf jaar oudere adolescenten, waarbij het shot van de viriel spuitende waterstraal minutenlang gerekt wordt. Subtiel is anders. En dat ‘vleugje horror’? Dat was vrees ik inderdaad een tikje overdreven.

Conceptueel aardig en het eerste half uur is aangenaam kaal, maar waarom moet de boel vertroebeld worden met de suggestie van een vaag plot? 2 man in 1 kamer, dat was genoeg.

Wie geen tijd heeft om te kauwen kan de broodnodige calorieën ook in vloeibare vorm tot zich nemen. Een goudgele versnapering kost bij Pathé het idiote bedrag van twee euro zeventig. Het zoetige goedje is verpakt in een aanstellerig statiegeldloos flesje waar je alleen in het donker mee gezien wilt worden.

Lee Marvin, ijzervreter pur sang, is met 4 aanvankelijke groentjes (onder wie Mark Hamill) verantwoordelijk voor de overwinning in alle grote slagen van WO II (Noord-Afrika -> Sicilië -> Omaha Beach -> Ardennen -> concentratiekamp). Van dik hout zaagt Sam Fuller klassiekers zoals ze niet meer gemaakt worden.
Het ingekorte origineel uit 1980 had qua epos ook 15 jaar eerder gemaakt kunnen zijn. De actiescènes evenaren zowat Private Ryan, maar Lee in het kamp is wat koddig.

Wederom een uitstekende interpretatie van het sexuele leven der Belgen. Charmezanger wordt gegijzeld en in een jurk gehesen. Want hij kan zo mooi zingen, net als Gloria. En Gloria, die verdomde hoer, die mag dit keer niet weg. Zoek de hoer! Let overigens ook op het dansje in het midden van de film.

P.S. Volgens de definitie van Liorah's hoerentelling zou hier eventueel enkel het kalf in aanmerking kunnen komen.

Ze zijn van levensbelang voor het voortbestaan van het filmfestival, toch zie je ze zelden of nooit. Het is alsof ze onzichtbaar zijn, geen woord in de festivalkrantjes en tijdens de naborrel of tussenborrel worden ze ook doodgezwegen. Het is niet chique om erover te praten. Meestal hebben ze niets tegen films, maar wel iets tegen de drukte of moeten werken tijdens het festival. Heel af en toe zie je er eentje, die na één, hooguit twee films weer schielijk wegschiet om dan pas over een paar jaar later weer op te duiken. Wat ze tijdens het festival precies doen, weet eigenlijk niemand. Maar elke filmfestivalganger die meer dan een dozijn films ziet, houdt ontzettend van ze en heeft diep respect en bewondering voor hun uithoudingsvermogen.

Stiekem missen we ze heel erg, de filmfestivalweduwen en -weduwnaren.

Duizend bommen en granaten! Fritz blijkt inderdaad een latente homo! Lee Marvin mag de boodschap over de zinloosheid van oorlog dragen in een veelheid aan voorvallen in de tocht van een Amerikaans peloton van Afrika via D-day naar het vernietigingskamp. De film is naar tegenwoordige maatstaven wellicht knullig uitgevoerd, maar wel erg compleet. Alles wordt terloops aangestipt want 'men moet door!' Fuller gebruikt de afstandelijkheid van een rol gespeeld door Lee wel weer maximaal.

De moderne Spielberg had zulk een film vast veel vetter (en daarmee ook wel slechter) aangezet. Vooruit, een 4.

Oef, dat is allemaal wel heel kort door de bocht.

Dat iemand een gewisse dood overleeft, kan eventueel nog worden gezien als een kleine 'factual error'. Wat daarna volgt is dermate plat uitgevoerd dat het vakkundig omzeilen van de sentimentele valkuilen uiteindelijk niet ter zake doet.

Vandaag een fijne jongenshoer door pedofiele coach opgeleid in Mysterious Skin. Wat een rol van Joseph Gordon-Levitt, ook wel bekend als de jong uitgevallen volwassene in 3rd Rock from the Sun. Eigenlijk een dubbele hoerentelling waard. Bovendien een hoerendaad in de marionettenfilm Team America, maar het zou jammer zijn om het hoe en waarom ervan hier te verraden.

. Hoer-o-meter totaal 23 films:
12 hoeren in hoofd of bijrol
9 hoerenfiguranten
1 suggestie betaalde seks
1 hoerendaad

Precies een hoer per film, gemiddeld genomen.