Als de eenvoudige papierfabriekmedewerker en family man Liu Jinxi een overval verijdelt door de twee rovers op iéts te professionele wijze te doden, ruikt detective Xu Baijiu lont. Wanneer tijdens zijn onderzoek blijkt dat Liu best wel eens de spoorloos verdwenen misdadiger Tang Long zou kunnen zijn, trekt dit de aandacht van Tang Long’s boosaardige bende ‘de 72 Demonen’ die onmiddellijk poolshoogte komt nemen in het vreedzame dorp. Met gewelddadige confrontaties tot gevolg.

Klinkt bekend? Natuurlijk. Het plot van Wu Xia lijkt meer dan een beetje op David Cronenbergs graphicnovelverfilming A History of Violence. Wie die film kent, weet dan ook precies waar dit epos zich uiteindelijk heensleept. Sleept inderdaad, want het is een lange weg naar het onvermijdelijke einde. De - door hoofdrolspeler Donnie Yen zelf georkestreerde - martialartsscènes zijn op zich prima, maar few and far between. Door de vele zijsprongen, zoals detective Baijiu’s overpeinzingen over acupunctuur, mumbo-jumbo over Qi-krachten en een aantal onnodige dialogen, zet de film iets te vaak de hakken in het zand.

Gelukkig komt de film tegen het einde weer op stoom en de laatste scènes zijn intens, met een spannende final battle die het oude Chinese credo ‘De acupunctuurnaald is machtiger dan het zwaard’ vol overtuiging in ere herstelt. En dat is ook wat waard.