Jawel, gisteren is het Imagine, festival voor de fantastische film, voor de 29ste keer van start gegaan. Mét een nieuwe directeur, Chris Oosterom, en een aantal opvallende premières (Jurassic Parc 3D, bijvoorbeeld) en intrigerende programma-onderdelen als House of Psychotic Women en Bollywood & Beyond, die min of meer voor zichzelf spreken. Later hierover meer, want we gaan als vanouds het Imagine verslaan op dit blog. Duidelijk is dat Oosterom een paar verrassend goeie deals met filmmaatschappijen heeft weten te sluiten, en de openingsfilm van gisterenavond zette wat dat betreft de toon.

Laten we één ding vaststellen: Danny Boyle is niet in staat om een slechte film te maken. Zelfs een ‘tussendoortje’ als Trance, dat niet de urgentie heeft van pak ‘m beet Trainspotting, Slumdog Millionaire of 127 Hours), weet ons in elk geval van begin tot eind aan het grote scherm gekluisterd te houden. Dat komt in de eerste plaats omdat het scenario (waar we verder niet te veel over verklappen), dat het heistgenre combineert met de hypnosethriller, een alleraardigste mindfuck is: scenaristen Joe Ahearne en John Hodge geven je telkens genoeg houvast om je het idee te geven dat je het allemaal wel doorhebt, om vervolgens het tapijt met brute kracht onder je uit te trekken. Daarnaast worden de hoofdrollen vertolkt door Vincent Cassell, James McAvoy en Rosario Dawson. Punt. Tot slot is de fotografie van Boyle’s vaste cameraman Anthony Dod Mantle, dus ziet de film er weer prachtig uit. Rest ons nog een chapeau-de-luxe voor Rosario Dawson, die het aandurfde op een wel heel bijzondere manier full frontal naakt te gaan; niet-functioneel, al probeert Boyle wel die indruk te wekken, maar u hoort ons niet klagen.

Twee vrouwen, de een engelachtig, de ander zo sexy dat ze bijna van het doek afbrandt, maar beiden beeldschoon. Een troosteloze flat, een ranzige stripclub, een vervallen hotel in een idyllisch havenstadje en een geheimzinnig, desolaat eiland. Én een zeer elegante vertelling. Dat zijn de voornaamste ingrediënten van Byzantium, de nieuwste film van Neil Jordan (The Company of Wolves, The Crying Game), die gisteravond tijdens de opening van het Imagine de Lifetime Achievement Award kreeg uitgereikt. De engelachtige Eleanor (Saoirse Ronan) is de verteller van dit verhaal, dat niet verteld mag worden, maar daar kan ze geen weerstand aan bieden als ze verliefd wordt op een jonge leukemiepatiënt. Haar geheim: de verleidelijke Clara (Gemma Arterton), die voor haar zus doorgaat, is eigenlijk haar moeder. De vrouwen zijn vampiers die op de vlucht zijn voor de schimmige broederschap aan wie ze hun bestaan te danken hebben. Clara, die voordat ze onsterfelijk werd een zwaar bestaan had als hoer, heeft namelijk het belangrijkste gebod van de broederschap overtreden toen ze haar dochter het eeuwige leven gaf, en beschermt haar nu met alle mogelijke middelen.

Jordan geeft hun geschiedenis tergend langzaam en niet-lineair prijs, waarbij hij heden en verleden fraai met elkaar verweeft. Het scenario van Moira Buffini (gebaseerd op haar toneelstuk A Vampire Story) vermijdt bovendien de clichés van het genre, vooral waar het de oorsprong van vampiers betreft. Tel daar de oogstrelende cast - zowel de hoofd- als bijrolspelers leveren puik acteerwerk af - bij op en het resultaat is precies dat stijlvolle en intrigerende liefdesverhaal waar een regisseur als Jordan het patent op heeft. Al had hij in deze film wat mij betreft zijn impliciete protest tegen vrouwenmisbruik best wat scherper mogen aanzetten en het monster dat de bron van alle ellende is (de legerkapitein die Clara als kind in een bordeel stopte - een rol van Jonny Lee Miller) best wat gruwelijker mogen straffen.