Dallas Buyers Club is een prima film. Regisseur is de Canadees Jean-Marc Vallée (bij arthousekijkers vooral bekend van Café Flore uit 2011), die erin geslaagd is een oer-Amerikaanse film te maken. Zo’n film over een eenling - Ron Woodrof, zijn verhaal is min of meer echt gebeurd - die tegen de klippen op blijft vechten omdat hij weigert op te geven. In dit geval vecht hij tegen zijn ziekte - aids - en tegen de overheid, die in de jaren 80 weigerde bepaalde medicijnen vrij te geven. En hij worstelt met zijn eigen vooroordelen tegenover homo’s - want ruwe bolster Woodrof is opgegroeid met het idee dat homofilie een heel nare ziekte is. Uiteindelijk blijkt hij natuurlijk toch een blanke pit te hebben - en dat de kijker dat eerder in de gaten heeft dan de man zelf is vooral te danken aan het knappe acteren van hoofdrolspeler Matthew McConaughey. Popmuzikant-gone-filmstar Jared Leto speelt een kleinere maar minstens zo knappe rol als de bitcherige dragqueen Rayon, met wie Woodrof een unlikely couple vormt. Samen zorgen ze ervoor dat hiv-dragers en aids-patiënten de medicijnen krijgen die ze nodig hebben, overigens zonder de barmhartige samaritaan uit te hangen - het geld is voor hen ook een belangrijke drijfveer.



Is er ook nog wat mis met Dallas Buyers Club? Jawel. De John Wayne-saus - ‘blijven vechten tot de schijt je doodt’ - ligt er net te dik bovenop en daardoor is de film net wat braver dan nodig was geweest. En de film had ook best zonder Jennifer Garner als begrijpende arts gekund. Maar zware minpunten zijn dat niet. De film heeft terechte Oscarnominaties in vijf belangrijke categorieën - het zou mooi zijn als er een paar verzilverd werden.

Dallas Buyers Club draait vanaf vandaag in de Nederlandse bioscopen