Er gaan de wildste verhalen rond over besloten studentengenootschappen zoals de Bullingdon Club te Oxford, Skull and Bones aan de Yale University en zelfs Minerva te Leiden. Oud-leden schuiven elkaar niet alleen de beste banen toe, maar schijnen ook op elkaar te kunnen rekenen als er schandalen in de doofpot moeten. Over zo'n schandaal gaat de Engelse speelfilm The Riot Club, waarin tien studenten uit de Oxford-elite de 'legendarische' schrans- en zuippartijen van hun voorgangers proberen te overtreffen. Daarbij wordt een eetzaal kort en klein geslagen en eindigt zelfs personeel op de intensive care. Voor het jongste clublid Miles voelt het als een ongelukkig voorval, maar langzaam wordt duidelijk dat ook hij het slachtoffer is van een venijnig steekspel om de macht binnen de club.

The Riot Club is gebaseerd op het succesvolle toneelstuk Posh van Laura Wade en hoewel ik alleen de film heb gezien denk ik toch dat ik de voorkeur zou geven aan een theatrale vertolking. Het verhaal is een karikatuur van de klassenstrijd, met uitstekende grappen en dialogen en flink aangedikt met gooi-en-smijtwerk. De scherpe kantjes van het scenario worden naar mijn idee afgezwakt door de filmbewerking, die de indruk maakt van een waargebeurd verhaal en daardoor veel te serieus overkomt. Juist door die realistische stijl komt het acteerwerk wel weer goed uit de verf en kunnen we concluderen dat The Riot Club vooral een visitekaartje is voor de Britse hoofdrolspelers, die hiermee ongetwijfeld in de smaak zullen vallen bij de Hollywood-elite.

The Riot Club draait vanaf 4 december in de Nederlandse bioscopen