Rond de eeuwwisseling heeft regisseur David Cronenberg om volstrekt onbekende redenen blijkbaar opeens besloten om de griezelhanddoek in de ring te gooien. De films die hij de afgelopen jaren maakte varieerden van geweldig (Eastern Promises) tot slaapverwekkend (A Dangerous Method), maar hadden weinig van doen met het (body)horrorwerk waar hij beroemd mee geworden is.

Zijn nieuwste, Maps to the Stars, is op het eerste gezicht ook weer lichtjaren verwijderd van klassiekers als Videodrome en Scanners. We lijken hier te maken te hebben met een rasechte Hollywood-satire, waarin een gezelschap zelfingenomen inwoners van Tinseltown wordt gevolgd, met de focus op het gezin Weiss, onder leiding van de pretentieuze zelfhulpgoeroe Strafford (John Cusack). Zijn neurotische vrouw Cristina (Olivia Williams) heeft zichzelf opgeworpen als manager van zoon en kindster Benji, een Justin Bieberiaanse human pissbucket van de eerste orde. Alles lijkt wel in hun decadente wereldje, totdat hun dochter Agatha (Mia Wasikowska) wordt vrijgelaten uit een gekkengesticht in Florida en terugkeert naar Hollywood, waar ze personal assistant wordt van de volledig doorgeflipte, verlopen filmster Havana Segrand. Wackiness ensues.



Na een half uur denk je: Wat krijgen we nou? David Cronenberg die een komische ensemblefilm maakt met een emotionele onderlaag? Is er een nieuwe wereldorde? Want laten we wel wezen, Cronenberg is wel de laatste regisseur ter wereld waar je Pure Humor en Grote Emoties van kunt verwachten. Maar misschien werkt Maps to the Stars daarom wel zo goed. Met name Julianne Moore, in de regel niet vies van een potje Serieus Overacteren, gaat als de uitgerangeerde Havana op een geweldig grappige manier over the top in een Oscarwaardige, dubbelloops performance.

De film doet soms een beetje denken aan Happiness van Todd Solondz, ook zo’n verhaal boordevol ongelukkige mensen waarin Zware Onderwerpen op een welhaast luchtige manier behandeld worden. En Maps to the Stars is luchtig, althans… tot de laatste akte waarin met een grote ruk het tapijt onder het hypocriete kaartenhuis van de karakters wordt weggetrokken. Een beetje te abrupt misschien om de kijker met een échte stomp in de maag de zaal uit te sturen, maar dat is eigenlijk het enige minpunt. En zelfs de fans van Cronenberg's oude horrorwerk kunnen in het laatste half uur een beetje hun hart ophalen. De meester is dát godzijdank ook nog lang niet verleerd.

Maps to the Stars draait vanaf vandaag in de Nederlandse bioscopen