‘Ben je Joods? Dan moet je manager worden’, zei Jimi Hendrix in 1968 tegen de 21-jarige Shep Gordon, die het advies direct ter harte nam. Shep was toevallig aan het zwembad beland van het Landmark Motor Hotel in Los Angeles, waar ook Janis Joplin en Jim Morrison rondhingen. De in wietdampen gehulde ontmoeting met Hendrix bleek het startschot voor de fenomenale Hollywood-carrière van Shep Gordon, manager van rocksterren, acteurs en tv-koks, onwaarschijnlijke womanizer en huisvriend van Steve Jobs en de Dalai Lama. Een halve charmeur en een halve gluiperd, maar bovenal een Supermensch volgens acteur en komiek Mike ‘Austin Powers’ Myers, die een documentaire over zijn manager maakte.

Supermensch is het regiedebuut van Myers en dat is op sommige punten wel te merken. De vertrouwde aaneenschakelingen van oude foto’s en talking heads (o.a. Michael Douglas, Sylvester Stallone, Willie Nelson) worden afgewisseld met cartoon-achtige animaties en nagespeelde scènes uit Sheps leven. Die zien er grappig uit, maar lijken nogal haastig in elkaar gezet, waardoor ze vaak de plank misslaan. Het mooist zijn toch de verhalen van Shep zelf. De sterren prijzen zijn onvoorwaardelijke trouw, maar de man zelf lijkt toch het meest te genieten van de genante momenten. Zo was hij het die Alice Cooper de levende kip aangaf die onbedoeld in het uitgelaten publiek belandde, met bloederige afloop. Shep Gordon verstond als geen ander de kunst om een slaatje te slaan uit schandalen, en ondanks alle goede daden die hij sindsdien heeft verricht, zijn het juist de schandalige verhalen die Supermensch de moeite waard maken.