Als de eenvoudige papierfabriekmedewerker en family man Liu Jinxi een overval verijdelt door de twee rovers op iéts te professionele wijze te doden, ruikt detective Xu Baijiu lont. Wanneer tijdens zijn onderzoek blijkt dat Liu best wel eens de spoorloos verdwenen misdadiger Tang Long zou kunnen zijn, trekt dit de aandacht van Tang Long’s boosaardige bende ‘de 72 Demonen’ die onmiddellijk poolshoogte komt nemen in het vreedzame dorp. Met gewelddadige confrontaties tot gevolg.

Klinkt bekend? Natuurlijk. Het plot van Wu Xia lijkt meer dan een beetje op David Cronenbergs graphicnovelverfilming A History of Violence. Wie die film kent, weet dan ook precies waar dit epos zich uiteindelijk heensleept. Sleept inderdaad, want het is een lange weg naar het onvermijdelijke einde. De - door hoofdrolspeler Donnie Yen zelf georkestreerde - martialartsscènes zijn op zich prima, maar few and far between. Door de vele zijsprongen, zoals detective Baijiu’s overpeinzingen over acupunctuur, mumbo-jumbo over Qi-krachten en een aantal onnodige dialogen, zet de film iets te vaak de hakken in het zand.

Gelukkig komt de film tegen het einde weer op stoom en de laatste scènes zijn intens, met een spannende final battle die het oude Chinese credo ‘De acupunctuurnaald is machtiger dan het zwaard’ vol overtuiging in ere herstelt. En dat is ook wat waard.

Een wolf die de bossen onveilig maakt, een postpakket met een samoeraizwaard en een psychopaat in een jurk bezorgen de sukkelige politieagent Jakob een op zijn zachtst gezegd onrustig nachtje. Er zijn van die films die weliswaar niet perfect zijn, maar die een hoge sympathiefactor hebben, bijvoorbeeld omdat het een afstudeerfilm betreft. Zou dat feit met opzet uit de Imagine-catalogus zijn gehouden om te voorkomen dat het publiek wegblijft? Dat zou onterecht zijn, want de jonge Duitse regisseur Till Kleinert presteert een knap staaltje. In 75 minuten haalt hij het ondersrte uit de kan: er zijn talloze zeer vindingrijke en technisch ingewikkelde shots (noot aan de liefhebbers: op gore wordt ook niet bezuinigd), en er is een interessante subtekst rond seksuele identiteit. En wie ooit met dieren heeft gefilmd weet hoe ontzettend moeilijk dát is.

Kleinert kent zijn klassiekers, en dus zijn er knipogen naar onder meer The Hitcher, Fight Club en The Shining; die laatste verwijzing levert een elegant shot op waarin Jakob door de straten van een modelspoorbaan rent. Scenariotechnisch valt er weliswaar het een en ander af te dingen op Der Samurai (de interne logica vertoont tegen het einde enige scheuren), dus krijgt Kleinert die vierde ster vooral voor de chhutzpah waarmee hij zich van zijn taak kwijtte. Want we mogen het in Nederland bijzonder vinden dat iemand van de filmacademie afstudeert met een lange speelfilm, in Duitsland mag je het voor minder niet doen. Het kostte Kleinert naar eigen zeggen dan ook drie jaar voor hij het geld bij elkaar had om te kunnen afstuderen.

Der Samurai is morgen nog te zien in EYE 2 om 11.30.