Het Imagine loopt ten einde, en het persoonlijk programma wordt gevuld met restjes: films die niet hoog op je prioriteitenlijst stonden, maar hé, what the heck, je kunt nooit weten. FIN blijkt dan een meer dan aangename verrassing. Jorge Torregrossa bewerkte met vaste Alex de la Iglesia-scenarist Jorge Guerricaechevarría de apocalyptische roman van David Monteagudo tot een prachtige, ingetogen film waarin het einde van de mensheid nu eens niet door een storm van special effects wordt bewerkstelligd, maar waarin de dreiging wordt versterkt door een op hol geslagen kudde berggeiten of een roedel uitgehongerde honden - tevens twee van de meest indrukwekkende scènes uit de film.

FIN staat diametraal tegenover een apocalyptischse thriller als The Divide (2011), waarin de mens wordt afgeschilderd als een cynisch en opportunistisch wezen. Het groepje vrienden dat in FIN probeert te overleven en langzaam uiteenvalt is weliswaar ook niet perfect - het einde van de wereld is wat dat betreft een mooie metafoor voor broze vriendschapsbanden en verloren idealen - maar je bent wel begaan met hun lot. De conclusie van de film is een mooie boodschap aan de mensheid: met liefde en vriendschap kun je nog een behoorlijk eind komen. Laat u niet van de wijs brengen door de idioot lage rating op IMDb: FIN is een klein meesterwerk dat een grotere distributie verdient.

Een film die met een strip begint: dat kan alleen maar een goed teken zijn, toch? In het geval van Earthbound wel. De strip vertelt de achtergrondgeschiedenis van Jace, alias Joe, de laatste nazaat van het koninklijke geslacht op de planeet Zalaxon, dat gevlucht is voor een kwaadaardige bezettingsmacht en zich nu schuilhoudt op planeet Aarde. Dat vertelt zijn vader hem althans vlak voordat hij sterft, wanneer Joe elf is. Vijftien jaar later is Joe een brildragende en schuchtere sciencefictionnerd, zonder enige ervaring met de liefde, omdat de kans dat hij een vrouw ontmoet die compatibel is met hem nagenoeg nihil is. Dat verandert natuurlijk op slag als de schattige Maria zijn leven binnenwandelt.

Als u nu aan Superman moet denken: dat kan kloppen. Al is dat niet de enige referentie aan popcultuur in Earthbound, want de film zit vol met zulke geestige verwijzingen. Zoals Joe’s hamster met de gedenkwaardige naam Ham Solo III en de bountyhunters die Joe achtervolgen en regelrecht uit The Matrix afkomstig lijken. De vertolking van Joe door Rafe Spall (Prometheus, Hot Fuzz) is bovendien hartverwarmend, zoals hij laveert tussen ontwapenend nerdy en Hugh Grant-achtig charmant. Jenn Murray ondergaat als Maria een soortgelijke metamorfose: van muizig meisje naar lieftallige heldin met werkelijk oogstrelende outfits. En ook David Morrissey (Doctor Who, ‘The Governor’ in The Walking Dead) levert weer een bijzonder aangename prestatie af als Joe’s vader Bill, die zijn zoon met zo’n beladen erfenis heeft opgezadeld en hem de hele film in hologramvorm van adviezen blijft voorzien. Of zitten hij en die erfenis alleen maar in Joe’s hoofd?

De film slaagt er feilloos in om je voortdurend op het verkeerde been te houden, dankzij het slimme scenario dat door alle acteurs consequent droogkomisch wordt uitgevoerd. Dat alles maakt van Earthbound een alleszins verrukkelijke sciencefictioncomedy die alleen maar geslaagde grappen bevat en wat mij betreft een van de leukste films van het Imagine is.

Filmjournalist Barend De Voogd is de hoofdredacteur van Schokkend Nieuws, daarnaast schrijft hij recensies voor NU.nl. Ook is hij een van de programmeurs van het Imagine Filmfestival. Het werd hoog tijd om hem eens te ondervragen over zijn filmliefde en zijn fascinatie met de fantastische film in het bijzonder. En hoe gaat het programmeren van een filmfestival in zijn werk?

De muziek in deze Daily Webhead is natuurlijk van Marco Raaphorst.