Een film die met een strip begint: dat kan alleen maar een goed teken zijn, toch? In het geval van Earthbound wel. De strip vertelt de achtergrondgeschiedenis van Jace, alias Joe, de laatste nazaat van het koninklijke geslacht op de planeet Zalaxon, dat gevlucht is voor een kwaadaardige bezettingsmacht en zich nu schuilhoudt op planeet Aarde. Dat vertelt zijn vader hem althans vlak voordat hij sterft, wanneer Joe elf is. Vijftien jaar later is Joe een brildragende en schuchtere sciencefictionnerd, zonder enige ervaring met de liefde, omdat de kans dat hij een vrouw ontmoet die compatibel is met hem nagenoeg nihil is. Dat verandert natuurlijk op slag als de schattige Maria zijn leven binnenwandelt.

Als u nu aan Superman moet denken: dat kan kloppen. Al is dat niet de enige referentie aan popcultuur in Earthbound, want de film zit vol met zulke geestige verwijzingen. Zoals Joe’s hamster met de gedenkwaardige naam Ham Solo III en de bountyhunters die Joe achtervolgen en regelrecht uit The Matrix afkomstig lijken. De vertolking van Joe door Rafe Spall (Prometheus, Hot Fuzz) is bovendien hartverwarmend, zoals hij laveert tussen ontwapenend nerdy en Hugh Grant-achtig charmant. Jenn Murray ondergaat als Maria een soortgelijke metamorfose: van muizig meisje naar lieftallige heldin met werkelijk oogstrelende outfits. En ook David Morrissey (Doctor Who, ‘The Governor’ in The Walking Dead) levert weer een bijzonder aangename prestatie af als Joe’s vader Bill, die zijn zoon met zo’n beladen erfenis heeft opgezadeld en hem de hele film in hologramvorm van adviezen blijft voorzien. Of zitten hij en die erfenis alleen maar in Joe’s hoofd?

De film slaagt er feilloos in om je voortdurend op het verkeerde been te houden, dankzij het slimme scenario dat door alle acteurs consequent droogkomisch wordt uitgevoerd. Dat alles maakt van Earthbound een alleszins verrukkelijke sciencefictioncomedy die alleen maar geslaagde grappen bevat en wat mij betreft een van de leukste films van het Imagine is.