‘Ik was er graag bij geweest op het festival,’ zegt regisseur Yamaguchi in het korte introductiefilmpje dat voorafgaat aan Abductee, ‘maar ik kan niet weg hier.’ Hij legt niet uit waarom, wat in de zaal de grappige reactie oproept dat hij zelf waarschijnlijk ook ontvoerd is, want het filmpje is duidelijk in een afgesloten ruimte opgenomen. Dan begint de film en we vallen er meteen in. Meneer Chiba, een voormalige mangakunstenaar die aan lager wal is geraakt, heeft geen idee waarom hij ontwaakt in een container zonder uitgang. Hij is vastgebonden en heeft een plastic zak over zijn hoofd, waar hij zich maar met moeite uit kan bevrijden.

We schudden en buitelen mee met meneer Chiba, terwijl zijn container van vrachtwagen naar trein naar boot wordt versleept, en gaan met hem mee op onderzoek in die paar vierkante meter die hij ter beschikking heeft. Daar bevinden zich een aantal raadselachtige voorwerpen: een mobiele telefoon die meneer Chiba vertelt dat hij in elk geval niet ontvoerd is door zijn schuldeisers, een lichtstok en een mysterieus stuk rots. Gaandeweg ontdekt meneer Chiba dat hij niet alleen is. Meer verklappen zou een doodzonde zijn. Het einde is zó verrassend dat tijdens de aftiteling met luide stem wordt geprotesteerd door iemand uit het publiek: ‘Nou ja! Wat is dit nou!’ Waarschijnlijk is de spreker een debutant op het Imagine, waar alles mogelijk is, en dan met name in de films die er draaien.