Raymond Noë
Hemel en Lena
En het Gouden Kalf voor Beste Vrouwelijke Hoofdrol gaat naar... de verkeerde.
In 1962 maakte Fons Rademakers Dorp aan de rivier en sinds die tijd wordt de Nederlandse speelfilm veelbelovend genoemd. Heel veel te juichen valt er dus niet, en zeker niet in die mate waarin er gejuicht werd tijdens het kalverengala op 5 oktober.

Op dat gala doet men lekker belangrijk. Men steekt elkaar veren in het knoopsgat en roept heel veel hoera terwijl er niets te vieren valt. Kritische geluiden zoals die van Theo Maassen - ‘Goed dat er ook films worden gemaakt voor mensen met een ontwikkelingsachterstand’ - hoor je er maar zelden.



Maar geeft allemaal niks. Het is tenslotte feest, en een beetje tolerantie, daar knapt heel Nederland van op. Maar als dan blijkt dat Hannah Hoekstra een vrouwelijkehoofdrolkalf krijgt voor haar rol in de gratenfilm Hemel, dan breekt toch de dam.

Hemel-regisseuse Sacha Polak is heel veelbelovend, maar haar film is niet gelukt. Het is het verhaal van het meisje Hemel dat zich emotioneel maar niet van haar vader kan losmaken en dat daarom haar grenzen verkent, vooral via vluchtige seksuele contacten. Klinkt interessant, voor wie van dit soort interessant houdt.

Maar dan. Polak is van de ‘show, don’t tell’- school, wat betekent dat er meer gesuggereerd dan uitgelegd wordt. Dat kan een prachtige film opleveren, mits er een beetje geacteerd wordt. Maar Hemel Hoekstra is van een heel andere school en slaagt er volkomen níét in de daddy-issues van haar personage invoelbaar te maken - al moet gezegd dat er aan de stroeve soapdialogen uit de film ook weinig eer te behalen valt:



‘Ik heb een hele natte kut’ en ‘Met z’n vorige vriendin heeft ie ’t uitgemaakt vanwege de slechte seks’ en ‘Voor mij is liefde dat je alles wil weten wat die ander weet’ - zo praat toch niemand?



Onterecht dus, dat kalf. Misschien kan de jury het beeldje alsnog - ruilen binnen 14 dagen - geven aan Emma Levie. Die speelde in Lena van de veelbelovende Christophe van Rompaey een meisje dat door haar overgewicht niet populair is bij de jongens, maar dat zich niet uit het veld laat slaan en uiteindelijk een eigen weg inslaat - zij het op een wat ongebruikelijke manier. De film is geen meesterwerk en debutante Levie geen topactrice, maar ze speelt haar personage naturel en geloofwaardig. Ze draagt de film van begin tot eind, op een heel - kuch - veelbelovende manier. Maar de jury is dat blijkbaar niet opgevallen. Die hadden meer waardering voor de natte kut van Hemel.