‘Ik was er graag bij geweest op het festival,’ zegt regisseur Yamaguchi in het korte introductiefilmpje dat voorafgaat aan Abductee, ‘maar ik kan niet weg hier.’ Hij legt niet uit waarom, wat in de zaal de grappige reactie oproept dat hij zelf waarschijnlijk ook ontvoerd is, want het filmpje is duidelijk in een afgesloten ruimte opgenomen. Dan begint de film en we vallen er meteen in. Meneer Chiba, een voormalige mangakunstenaar die aan lager wal is geraakt, heeft geen idee waarom hij ontwaakt in een container zonder uitgang. Hij is vastgebonden en heeft een plastic zak over zijn hoofd, waar hij zich maar met moeite uit kan bevrijden.

We schudden en buitelen mee met meneer Chiba, terwijl zijn container van vrachtwagen naar trein naar boot wordt versleept, en gaan met hem mee op onderzoek in die paar vierkante meter die hij ter beschikking heeft. Daar bevinden zich een aantal raadselachtige voorwerpen: een mobiele telefoon die meneer Chiba vertelt dat hij in elk geval niet ontvoerd is door zijn schuldeisers, een lichtstok en een mysterieus stuk rots. Gaandeweg ontdekt meneer Chiba dat hij niet alleen is. Meer verklappen zou een doodzonde zijn. Het einde is zó verrassend dat tijdens de aftiteling met luide stem wordt geprotesteerd door iemand uit het publiek: ‘Nou ja! Wat is dit nou!’ Waarschijnlijk is de spreker een debutant op het Imagine, waar alles mogelijk is, en dan met name in de films die er draaien.

Waar de aliens uit H.G. Wells' War of the Worlds het aflegden tegen aardse bacillen, daar blijken de bloedzuigende buitenaardse monsters die aan de kust van het Ierse eilandje Erin aanspoelen héél slecht tegen alcohol te kunnen. Dus wat doe je dan als - stereotype-alert! - rechtgeaarde Ier? Je sluit je op in de lokale pub en zuipt jezelf bijkans in coma voor je de strijd aangaat. Waar zagen we dat verschansen in de kroeg tegen een monsterlijke overmacht trouwens al eerder? Juist, in Shaun of the Dead. Geeft niks, Grabbers is sowieso één groot eerbetoon aan monsterfilms als Tremors en, in een scène in een verlaten bar, Gremlins. En wat Jon Wrights tweede lange film aan originaliteit tekortschiet, wordt ruimschoots gecompenseerd door de scherpe oneliners, geslaagde grappen, spannende actie en het fraai ogende monster. Zelfs de lovestory tussen de alcoholistische cop Ciarán (Richard Coyle) en rookie Lisa (Kate Myers) voelt hier op zijn plaats, en je hoopt van harte dat ze het einde van de film halen.

Grabbers bewaart net als zijn voorbeelden een perfecte balans tussen comedy en horror, en voor de liefhebbers: er wordt niet gekeken op een onthoofdinkje meer of minder. Tot slot een speciale vermelding voor Russell Tovey (weerwolf George uit de Britse serie Being Human), die in de rol van stijve lokale wetenschapper alle registers mag opentrekken en daarmee voor een van de leuskte personages tekent. Een perfecte afsluiter van de Imagine-dag, deze film, en daarna snel naar de bar voor een biertje, want je weet tenslotte wat er 's nachts aanspoelt uit het IJ...