Hoera! Bollywood heeft de arthouse ontdekt! Maar dan wel het soort arthouse waar je moeder je voor je heeft gewaarschuwd. Regisseur Q ontpopt zich als de Indiase Khavn De La Cruz, ook wel bekend als de schrik van het IFFR, en de goede verstaander weet dan genoeg. Het ‘experimenteel vormgegeven sprookje’ dat de Imagine-catalogus ons belooft blijkt vooral experimenteel te zijn, als in: zeer moeilijk kijkende acteurs in armetierige decors die existentialistische dialogen opdreunen als betrof het het telefoonboek, doorsneden met ongetwijfeld pregnant bedoelde beelden die uit minstens drie andere films lijken te komen. Ook met liedjes, dat dan weer wel, want Bollywood blijft blijkbaar Bollywood, hoe non-conformistisch je je als filmmaker ook opstelt. Een monologue intérieur van het ontevreden prinsje dat de hoofdrol speelt, ‘I want to go, I want to fly away’, spoort aan om precies dát te doen en na drie kwartier vlieg ik naar de uitgang.

De catalogus vermeldt bij het Bollywood & Beyond-programma: ‘De Indiase publieksfilm bevindt zich op een interessant kruispunt: blijft hij naar binnen gericht, of zal hij proberen een wereldwijd publiek aan te spreken?’ Als het aan Q ligt vrees ik dat eerste, want het was lang geleden dat ik een film zag die zó in zijn eigen aars verdween, en zó misplaatst was op een festival voor de fantastische film.