Sinds ze haar naam vestigde met The Virgin Suicides (’99) en vooral het betoverende Lost in Translation (’03), krijgen de nieuwe films van Sofia Coppola al voor hun verschijnen de nodige aandacht van reikhalzende critici. Maar tegelijkertijd legt men de lat hoog omdat alles wordt afgezet tegen dat ene meesterwerk, en daardoor vielen haar volgende films - Marie Antoinette (’06) en Somewhere (’10) - een beetje tegen, wat eigenlijk niet terecht is want het zijn bepaald geen rotfilms.

Haar nieuwste film is The Bling Ring, gebaseerd op het waargebeurde verhaal over een groepje rich kids die uit stelen gaan in de huizen van Hollywood-celebs als Paris Hilton en Lindsay Lohan. Het zijn verwende en verwarde kinderen met een scheefgebakken zelfbeeld, die rondfladderen in een wereld waarin de grenzen tussen het echte leven en de virtuele realiteit van tv en internet niet meer helder waargenomen worden. Het leven lijkt dan een reality-game met jezelf in de hoofdrol, en - in die zin lijken de tieners uit The Bling Ring ook op de meiden uit het begin dit jaar in roulatie gebrachte Springbreakers van Harmony Korine, die ook maar half in de gaten lijken te hebben dat je in de buitenlucht maar één leven hebt.

Korine’s film kreeg door sommigen meteen al een cultstatus opgeplakt (wat anderen dan weer nogal overdreven vonden), maar The Bling Ring gaat die status zeker niet krijgen. De gebeurtenissen op zichzelf zijn niet bijster interessant - na de derde inbraak weet je het wel - en het verhaal gaat ook niet echt de diepte in. Wat de hoofdpersonen beweegt, wordt óf te makkelijk of gewoon níet verklaard, en de oppervlakkigheid van het rijkeluismilieu is vaak net te karikaturaal - wat dan weer als voordeel heeft dat er af en toe wat te lachen valt. Er wordt goed geacteerd door onder meer Emma ‘Hermelien’ Watson, en visueel is de film een plaatje, maar desondanks toont het allemaal wat bleekjes. Coppola's minst boeiende film tot nu toe.



The Bling Ring draait vanaf vandaag in de Nederlandse bioscopen.