Een verhaal vertellen over een DJ die aan drugs ten onder lijkt te gaan, zonder in totale clichés te vervallen, is niet gemakkelijk. Toch lukt het de Duitse film Berlin Calling heel aardig. Hij balanceert af en toe op het randje, maar blijft uiteindelijk netjes aan de juiste kant. Tot de onvergetelijke momenten behoort de scène waarin DJ Ickarus zijn ex opzoekt bij haar nieuwe vriendin. Deze weigert hem toegang tot de woning en als Ickarus het verbod negeert, neemt ze hem in de houdgreep en gooit hem het huis uit. Leuk.

Ook leuk zijn de scènes waarin Martin, zoals de DJ eigenlijk heet, wordt opgenomen in een kliniek voor patiënten die in een trip zijn blijven hangen. De baas van de afdeling neemt met nee geen genoegen. Ickarus moet, net als de rest van de patiënten, gewoon meedoen met de bewegingstherapie. Maar tijdens Martins laatste avond in de kliniek blijkt het toch een vergissing om hem als een gewone patiënt te behandelen. De oppas van de avond is een grote fan van de DJ. Zo krijgt hij het voor elkaar niet alleen drank en drugs, maar ook twee prostituees de afdeling op te smokkelen. Tot grote vreugde van zijn medepatiënten. Helaas duurt het feestje niet lang en belandt Ickarus op een gesloten afdeling. Maar dat is nog niet het einde van het liedje. Een film die, ondanks alles, licht verteerbaar blijft. Met een te gekke soundtrack, natuurlijk.