Hoe heet je eigenlijk, vraagt Michael nadat hij de derde keer bij Hanna (Kate Winslet) op bezoek is. Ze reageert achterdochtig, maar als hij plompverloren zegt dat dat toch geen gekke vraag is nadat ze drie keer met elkaar naar bed zijn geweest, vertelt ze hem haar naam. De liefdesgeschiedenis tussen de 15-jarige Michael en de veel oudere Hanna wordt vervolgens zorgvuldig opgebouwd. Totdat zij onaangekondigd haar koffers pakt en vertrekt, Michael met een gebroken hart achter latend.

Jaren later ontdekt Michael tijdens een proces dat hij bijwoont tijdens zijn studie rechten, waarom Hanna destijds zo voorzichtig was met het vertellen van haar naam. Ze heeft tijdens de Tweede Wereldoorlog in een concentratiekamp gewerkt, als bewaker. Michael is geshockeerd. De impact van de ontdekking wordt overtuigend in beeld gebracht, hoewel het allemaal weg erg dik wordt aangezet met pompeuze muziek. En o wat jammer, aan het einde vliegt de film dan toch nog uit de bocht. Zonde, want dat had niet gehoeven.

De 59e editie van het Berlijnse Filmfestival, officieel de Internationale Filmfestspiele Berlin, maar ook bekend als de Berlinale (volgt u het nog?) is van start gegaan. Arianne Hinz is onze correspondente in Berlijn die u op de hoogte gaat houden.

In oktober 2008 vertrok Arianne naar Berlijn, waar ze ging studeren aan de filmArche. Deze filmschool werd in 2001 door studenten opgericht en het gaat er niet toe zoals elders: alles op de filmArche wordt door studenten zelf georganiseerd. Gelukkig heeft ze via haar school een festivalpas, en begraaft ze zich tien dagen in de Berlinale. En op haar uit Nederland meegesleepte fiets haast ze zich door de Großstadt van zaal naar zaal om voor Zone 5300 dit blog bij te houden.

Bekijk ook Arianne's Filmblog uit Berlijn op cinema.nl, waar ze verslag doet van haar opleiding op de bijzondere filmschool.

Een verhaal vertellen over een DJ die aan drugs ten onder lijkt te gaan, zonder in totale clichés te vervallen, is niet gemakkelijk. Toch lukt het de Duitse film Berlin Calling heel aardig. Hij balanceert af en toe op het randje, maar blijft uiteindelijk netjes aan de juiste kant. Tot de onvergetelijke momenten behoort de scène waarin DJ Ickarus zijn ex opzoekt bij haar nieuwe vriendin. Deze weigert hem toegang tot de woning en als Ickarus het verbod negeert, neemt ze hem in de houdgreep en gooit hem het huis uit. Leuk.

Ook leuk zijn de scènes waarin Martin, zoals de DJ eigenlijk heet, wordt opgenomen in een kliniek voor patiënten die in een trip zijn blijven hangen. De baas van de afdeling neemt met nee geen genoegen. Ickarus moet, net als de rest van de patiënten, gewoon meedoen met de bewegingstherapie. Maar tijdens Martins laatste avond in de kliniek blijkt het toch een vergissing om hem als een gewone patiënt te behandelen. De oppas van de avond is een grote fan van de DJ. Zo krijgt hij het voor elkaar niet alleen drank en drugs, maar ook twee prostituees de afdeling op te smokkelen. Tot grote vreugde van zijn medepatiënten. Helaas duurt het feestje niet lang en belandt Ickarus op een gesloten afdeling. Maar dat is nog niet het einde van het liedje. Een film die, ondanks alles, licht verteerbaar blijft. Met een te gekke soundtrack, natuurlijk.

Een bejaarde vrouw belt aan bij een heer op leeftijd. Hij vraagt of ze binnenkomt, past de broek die ze voor hem versteld heeft, ze wisselen een paar woorden en voor je het weet gooit hij haar op de grond en volgt er een seksscène van jewelste. Dan verschijnt de titel van de film in beeld. De toon is gezet.

Vrouwlief blijkt thuis echter ook nog een, eveneens bejaarde, echtgenoot te hebben die van niks weet. Met hem duikt ze vervolgens ook tussen de lakens. Om maar te laten zien dat oude mensen heus nog wel een spannend seksleven kunnen hebben. Met al die expliciete bejaardenseks maakt regisseur Andreas Dresen het de kijker echter niet gemakkelijk. Gelukkig zitten er daarnaast ook grappige scènes in de film en lukt het uiteindelijk toch om in het verhaal mee te gaan. Dresen wil met de film laten zien dat leeftijd geen rol speelt als het gaat om liefde. Dat zestigplussers net zo goed hoteldebotel verliefd kunnen worden als zestienjarigen. Wat vervolgens wel uitmaakt is de beslissing om iemand te verlaten. Die is een stuk moeilijker als je ouder bent. En het moet gezegd worden: die boodschap komt aan.