Die malle Zuid-Koreanen toch! Waar anders dan in dat vrijgevochten landje kan een volbloed horrorfilm als Black House zo’n enorme bioscoophit worden? Wat begint als een thriller over een verzekeringsoplichtingszaak, eindigt in een waanzinnige geweldsorgie die herinneringen oproept aan seriemoordenaarsfilms als Silence of the Lambs en The Texas Chainsaw Massacre, terwijl het vervallen huis uit de titel de concurrentie met Bates Motel met gemak aan kan. De kijker krijgt meerdere films voor de prijs van één, en of u daar wat mee kunt hangt waarschijnlijk sterk af van uw stemming van het moment en uw voorliefde voor Aziatische gekte. Een aantal bezoekers had vooral moeite met vergezochte plotwendingen en een hoofdrolspeler die heen en weer geslingerd wordt tussen blinde paniek en heldendom. Ondergetekende daarentegen offerde deze twee uurtjes van zijn leven er graag voor op. En niet stiekem wachten op de Amerikaanse remake!

Die gekke Kiwi’s! Dól dat ze zijn op bloederige toestanden als afgerukte ledematen en al dan niet vers verminkte lichamen, zolang er maar om gelachen kan worden en er een love story aan vastzit. Het is dan ook prettig biertjes drinken bij deze bewust smakeloze splatterkomedie met een gouden hartje, die zich concentreert rond de rivaliteit tussen twee stuntmannen.

Eersteklas eikel Dick ‘you assholes!’ Johansonson gaat niet met lede ogen toezien hoe zijn oersympathieke voetveeg Randy ‘The Kid’ Cambell hem in populariteit overstijgt, maar doet er alles aan om hem uit de weg te ruimen. Die pogingen resulteren vooral in veel inventief uitgevoerde collateral damage. Een van Dicks eerdere slachtoffers, Tracey (bijgenaamd Tragedy, en dat is niet omdat ze geboren is voor het geluk) valt als een blok voor Randy, en dat is de zoveelste doorn in Dicks oog. Mayhem ensues! Grijsgebieden tussen goed en kwaad kent de film niet, elke nuance wordt in dieprood bloed gesmoord, en dat is precies zoals we dat in films als deze het liefst hebben, hetgeen ook geldt voor de in dit genre welhaast onvermijdelijke happy ending. Voor liefhebbers van het vroegere splatstick-oeuvre van die andere, wereldberoemde Kiwi Peter Jackson is dit een film om niet te missen. Hou een oogje open in uw lokale cultvideotheek en laat u niet misleiden door de lage waardering op de Imdb, ongetwijfeld door mensen met een 'goede smaak'.

Voor wie even iets anders wil dan in het donker zitten: overmorgen vindt de tweede Zombiewalk van Nederland plaats in Overvecht. Trek uw oudste kleren aan, schmink uzelf grijs en/of groen, wees scheutig met de tomatenketchup en loop alsof u zojuist twee flessen Johnny Walker achterover heeft geslagen. Lamelosser Jeroen Funcke (die echt een hele overtuigende zombie kan spelen, ook als hij nuchter is), stuurde ons de volgende oproep:

Hee, doe ook allemaal mee aan de zombiewalk in Overvecht.
19 april vanaf 14:00

YEAH!!!
Wees ook eindelijk zombie in de tweede (voor zover ik weet) zombiewalk van Nederland. April 2007 was er al de Amsterdam Zombiewalk. En wereldwijd al veel langer, zoek op YouTube maar naar Zombiewalk. Zomaar een greep:
http://www.youtube.com/watch?v=btwo9Yx0wL4
http://www.youtube.com/watch?v=rFRaQDPThFY
http://www.youtube.com/watch?v=6UhJm_Xkjgs

Overvecht Zombiewalk
Zaterdag 19 april 2008, 14:00
Buurthuis Transit, Moldaudreef 15, Utrecht.
Bereikbaar met stadsbus 1 (halte Atlasdreef) of stadsbus 8 (halte Medusadreef).

Tot zover het zombiebulletin.
Op de vraag of er een goed Nederlands woord is voor zombie, jazekerwel: schijnlijk.
Zo dan, weet u dat ook weer.

De legendarische manga-auteur Osama Tezuka, een paar nummers geleden in Zone 5300 nog uitgebreid besproken inzake de Nederlandse uitgave van zijn epos Boeddha, is vooral bekend door Astro Boy. Minder bekend, althans hier, is zijn strip Dororo, dat de inspiratie leverde voor deze film.

Hyakkimaru is een jongeman die grotendeels uit prothesen bestaat; in een pact met maar liefst 48 demonen heeft zijn op wereldmacht beluste vader hem bij zijn geboorte in 48 deeltjes ‘verhandeld’, waarna Hyakkimaru te vondeling is gelegd. Om zichzelf te ‘hervinden’ moet hij de demonen één voor één verslaan; bij elke overwinning krijgt hij een origineel lichaamsdeel terug. Dat levert smakelijke en humoristische schermutselingen op met uiteenlopende gedrochten. Hulp (en komisch tegenspel) krijgt hij van o.a. een dievegge met een grote mond en een gigantisch babyfantoom, dat is gevormd uit de zieltjes van overleden kinderen. Dan komt hij oog in oog te staan met de wrede heerser Daigo: zijn vader, die hem al dit leed berokkende.

Tweeënhalf uur is een lange zit, maar het pleit voor de film dat dat niet zo voelt, zelfs niet als het de laatste film van de dag is. Toegegeven, de CGI zijn hier en daar wat onevenwichtig en komen niet bij elk monster even goed uit de verf, maar dat wordt ruim gecompenseerd door een strak tempo en soms Tom & Jerry-achtige monstergevechten (die hun oorsprong zeer waarschijnlijk in de originele strip vinden). Voeg daaraan toe een passend stukje familiedrama en de nodige existentiële en morele vraagstukken à la Tezuka, en ziedaar een verrassende mangaverfilming.

Na naam gemaakt te hebben onder liefhebbers met een fijne reeks films in het horrorgenre (o.a. H.P. Lovecraft-adapties als Re-Animator en Dagon), stortte Stuart Gordon zich de laatste jaren vooral op de gruwelen die mensen elkaar aan doen - daar is geen bovennatuurlijke hulp voor nodig. Dat resulteerde in even pikzwarte als sterke films als King of the Ants en het op een toneelstuk van David Mamet gebaseerde Edmond.

Voor Stuck liet Gordon zich inspireren door een krantenbericht: vrouw schept dakloze met haar auto en rijdt - met zwaargewonde dakloze klem in de voorruit - haar garage binnen om over te gaan op de orde van de dag. Teveel verraden over de plot van Stuck, dat enige overeenkomsten vertoont met het Oostenrijkse Immer Nie Am Meer, doen we hier niet. Wel willen we verklappen dat het inventieve scenario, het uitstekende spel van de hoofdrolspelers (Stephen Rea en Mena Suvari als slachtoffer en dader, die laatste is ook co-producente) en de claustrofobische setting van deze film een must see maken, een hoogtepunt in de ‘trilogie’ die met King of the Ants werd ingezet.

Een intrigerende titel, en dito premisse: iedereen wil met Mandy (blonde bombshell Amber Heard) de koffer in, of op zijn minst haar handje vasthouden - soms met de dood tot gevolg. Dat het in Mandy’s gezelschap ongezond vertoeven is blijkt eens temeer wanneer tijdens een uitstapje haar vrienden (jongen én meisje) één voor één slachtoffer worden van een seriemoordenaar.

Mandy Lane is een overduidelijke post-modernistische ode aan het slashergenre, zij het minder openlijk relativerend als pak ‘m beet Scream. Er wordt met de conventies van het genre gebroken als na één moord de identiteit van de moordenaar al aan het publiek wordt getoond. Pas in de laatste vijf minuten blijken de zaken toch anders in elkaar te zitten dan gedacht. In die slotscènes komt de film dan alsnog op zijn pootjes terecht. Tot die tijd erger je je als kijker aan de hersenloze, egocentrische tieners die alleen maar op seks uit zijn, en erom smeken om op gruwelijke wijze afgeslacht te worden. Nooit wordt echt helemaal duidelijk of de makers bewust zulke irritante acteurs met stompzinnige dialogen hebben gekozen; vermoedelijk wel, maar je vraagt je toch af of de mokerslag aan het eind niet beter had gewerkt als je werkelijk om de karakters kon geven. Nu blijft deze slasher een interessante en goed gemaakte variatie op een thema, maar niet meer dan dat.

In een pastelkleurige jarenvijftigversie van George Romero’s universum heeft men het zombieprobleem aardig onder controle: de mensheid is als overwinnaar uit de strijd tegen de levende doden gekomen. Het semi-militairistische ZomCom-imperium biedt zombies aan als postbode, fabrieksarbeider, melkman of hulpje in de huishouding; een halsband houdt de levensgevaarlijke mensenetende lijken gedomesticeerd. Ook Timmy’s perfectionistische moeder heeft, zeer tegen de zin van vader, een zombie in huis gehaald - want zonder eigen zombie tel je niet mee in het iddyllische suburbia. Deze zombie-met-hoge-knuffelfactor (Schotse komiek Billy Connolly, straks ook te zien in de X Files-sequel) steelt al gauw de harten van Timmy en zijn snel ontdooiende ma. Maar zombies blijven zombies, en wanneer de tot Fido gedoopte ondode goedzak zich per ongeluk aan de buurvrouw vergrijpt - eigen schuld dikke bult, moet je maar geen zombies molesteren met je looprekje (wat blijkt: zombies hebben ook gevoel, mensen) - zijn de poppen aan het dansen voor je ‘zombie outbreak’ kunt zeggen.

Fido zou je de eerste echte zombiefamiliefilm kunnen noemen. Met een salonfähige cast (Carrie-Anne Moss, Tim Blake Nelson, Dylan Baker), puike satire, intelligente maatschappijkritiek, functionele gore, een kleurrijke technicolor-fotografie (denk Todd Haynes’ Far From Heaven) en zelfs romantiek (‘I wish I would have known you before... before you died’) is dit een film waar je met een gerust hart je date mee naar toe kunt nemen; een veel fijnzinnigere versie van Shaun of the Dead als het ware, die op de gulle lach mikt en daarin uitstekend slaagt. Ontzettend jammer alleen van die pixelige dvd-projectie; dit is nou precies een film die ik graag in de oorspronkelijke 35 mm-versie had willen zien. U weet wel, vanwege die speciale bioscoopervaring die zich onderscheidt van thuisprojectie-met-beamer.

Regisseur Bornedal kennen we nog van zijn bloedstollende thriller Nattevagten. Bloedstollend is The Substitute niet, want dat is dan ook in de eerste plaats een kinderfilm - maar wel een Déénse kinderfilm, wat betekent dat hij alles behalve kinderachtig is en er voor volwassenen genoeg valt te beleven (het publiek in Tuschinski vermaakte zich in elk geval te pletter). Voor wie de Deense cinema een beetje volgt is de cast een feest van herkenning. Naast Paprika Steen in de even duivelse als hilarische (en jawel, sexy!) rol van de vervangjuf uit de titel (stel je voor: Paprika Steen, Nikolaj Kaas en Kevin Bacon in een door Albert Broccoli geproduceerde culinaire film, muziek van Herman Brood) zien we ook Ulrich Thomsen, de neonazi uit Adam’s Apples.

De titel van de film zou ook ‘My Teacher is an Alien’ hebben kunnen heten: juf Steen komt van een oorlogszuchtige planeet om de liefde op aarde te bestuderen, en alsof dat allemaal niet genoeg is, een complete klas met kinderen te ontvoeren om als studieobjecten te gebruiken. Maar de kinderen, aangevoerd door de uitstekend acterende Jonas Wandschneider, zijn ook niet van gisteren. De afloop staat vast, maar de weg ernaartoe is vol verrassende bochten en met overduidelijk plezier aangelegd. Aanrader!

Toeval of niet, binnen korte tijd verschenen er twee zeer eigenzinnige bewerkingen van Dante’s Inferno. De eerste is een stripbewerking van mijn collega Marcel Ruijters, kortweg Inferno getiteld, waarin de afdaling van de dichter Vergilius en Dante Alighieri door de negen cirkels van de hel vanuit vrouwelijk perspectief wordt verteld. Dante heet hier Danta en is een kloosterzuster, de tekenstijl is die net als in Ruijters’ vorige boek Sine Qua Non: Jeroen Bosch met een moderne twist en flinke knipoog.

De tweede bewerking draait momenteel op het AFFF: een verfilming met uitgeknipte poppetjes in papieren decors. Met Ruijters heeft de film de humor en het stripachtige karakter gemeen, maar daar houdt de vergelijking wel zo’n beetje op. Dante is een verveelde literatuurstudent die na een dronken nacht in een steegje in een hedendaagse achterbuurt ontwaakt; inderdaad het voorportaal van de hel. Vergilius, die hij nog vaag kent uit literatuurcollege’s, nodigt hem uit voor een moderne helletocht. En een moderne hel is het: het Limbo is een rechtbank waar mensen die zich schuldig hebben gemaakt aan het downloaden van Metallica, worden opgeslorpt door een gigantische stofzuiger, en waar de aanklager eenzelfde lot wacht (had ze de kleine lettertjes maar moeten lezen). De reis leidt langs ontelbare personages uit de moderne wereldgeschiedenis, die elk om de een of ander reden, gemeten naar de maatstaven uit Dante Alighieri’s tijd, de 14e eeuw, hun plaatsje in de hel hebben verdiend: overspelplegers (JFK), zelfmoordenaars (Marilyn Monroe) en massamoordenaars (Pol Pot). Het is ook een plek waar homoseksuelen veroordeeld zijn om tot in de eeuwigheid op slechte discomuziek te dansen. Adolf Hitler krijgt ook zijn straf, zij het op een ‘technicality’: hij draagt zijn hoofd achterstevoren zodat hij verdoemd is om eeuwig achterom te kijken, omdat hij tijdens zijn leven gebruik maakte van waarzeggers om in de toekomst te kijken - een big nono waarbij zijn andere misdaden blijkbaar verbleken. Het is een vorm van satire die uitstekend werkt, ook als je niet bekend bent met de originele Dante’s Inferno.

Dat laatste is sowieso geen voorwaarde om van deze intelligente en originele film te genieten. De grafische uitwerking is wat minder stijlvast - toch wel een minpunt - maar daar zet je je na vijf minuten overheen. De vindingrijkheid waarmee de makers hun papieren universum leven inblazen verdient respect en is op zichzelf al een grote bron van vermaak. Een tweede film als deze zul je niet gauw tegenkomen.

Wie zich altijd al afvroeg hoe het zou zijn als Buffy the Vampier Slayer een man was, luidt het antwoord Jack Brooks: Monster Slayer. Nadat zijn ouders en zijn zusje voor zijn ogen werden vermoord door een monsterlijke bosbewoner, heeft loodgieter Jack last van ongecontroleerde driftbuien. Komt het dan even goed uit dat een eeuwenoude demon besluit om zich te manifesteren via de scheikundeleraar bij wie hij avondlessen volgt: eindelijk eens iets om al die opgekropte agressie op te botvieren. Met loodgietersgereedschap, wel te verstaan. Canadese horror en humor, meer (old school) Peter Jackson dan David Cronenberg, met een hoog splatstickgehalte en het hart op de juiste plaats. Geen cgi dus, maar gigantische rubberpakken en een hilarische rol van Robert ‘Freddy’ Englund als de scheikundeleraar met een onstilbare honger naar chicken wings en studenten.

Het moet gezegd: tot nu bevat het AFFF onder kersverse directeur Phil van Tongeren een ijzersterk programma. Neem bijvoorbeeld deze film (die overigens na het festival groter wordt uitgebracht): een bonafide nagelbijter.
Het scenario voor The Ruins werd geschreven door Scott B. Smith, is gebaseerd op zijn eigen boek, een stunt die hij ook al uithaalde met zijn debuutroman A Simple Plan (verfilmd door Sam Raimi). Nog wat grote namen: Darius Khondji (My Blueberry Nights) verzorgde de prachtige fotografie, Graeme Revell (Planet Terror) de muziek. Een grote studiofilm dus, maar met een onbekende cast, hetgeen de vraag ‘wie krijgt er taart en wie gaat er dood’ tot op de laatste spannende minuut onbeantwoord laat. De premisse: een zestal studenten besluit op de laatste dag van hun vakantie een bezoekje te brengen aan een Maya-tempel die niet op de officiële kaarten staat. Dat hadden ze beter niet kunnen doen, want The Ruins is een onvervalste old school horrorfilm. En hoewel Smith het oorspronkelijke einde van zijn boek voor de film aanpaste, is het resultaat nog altijd behoorlijk compromisloos en re-te-eng. Met voor de doe-het-zelvers een snelcursus amputeren met tequila en gloeiendhete koekenpan. Aiieeeee!

De bevolking van een niet nader genoemde Amerikaanse stad (en wellicht de hele wereld?) wordt getroffen door collectieve razernij, veroorzaakt door een signaal dat verspreid wordt via televisie, radio en mobiele telefoon. Het bierviltjesconcept van deze film zou aldus kunnen luiden: 28 Days Later meets Pulse, maar daarmee doe je deze dystopische thriller vol zwarte humor ernstig tekort. Al is het maar omdat de film is opgebouwd als een drieluik waarbij de regisseurs, tevens scenarioschrijvers, elk een deel voor hun rekening nemen. Wanneer je dat niet van tevoren weet valt dat echter niet op, en dat is een van de sterkste punten van deze film: ondanks de stemmingswisselingen (van het apocalyptische openingsdeel via het meer humoristische midden naar de ontknoping) word je meegesleept door een gelaagd scenario dat nooit voorspelbaar wordt en je tot op de laatste seconde in zijn greep houdt. Een geslaagd experiment en een dikke thumbs up voor de Amerikaanse independent (horror)film.

Twee stuntelende ontvoerders en hun ‘slachtoffer’, een nachtmerrie in legging, zoeken hun toevlucht tot een hutje op de Engelse hei. Maar ze blijken niet alleen... Met Andy ‘Gollum’ Serkus en Reece Shearsmith (uit de geweldige BBC-serie The League of Gentlemen) in de mannelijke hoofdrollen is dat in potentie een recept voor een uitstekende Engelse zwarte komedie in de sfeer van pak ‘m beet de eerste twee Guy Ritchie-films, maar het aanvankelijk vindingrijke script laat het halverwege een beetje afweten, wanneer er iets te nadrukkelijk geleend gaat worden uit Amerikaanse voorbeelden als The Hills Have Eyes (en dan met name de remake). Dat The Cottage niet gaat vervelen komt door het spel van veteranen Serkus en Shearsmith en de mij onbekende Jennifer Ellison als de vuilbekkende, hard van zich aftrappende Tracey, maar ook door het enorme tempo dat gedurende 90 minuten strak wordt volgehouden. En ja, er zijn genoeg momenten voor de liefhebbers van goudeerlijke gore. Eigenlijk drieënhalve ster, maar we doen niet aan halve sterren.
Tip: blijf nog even zitten na de aftiteling, want er volgt nog een toegift.

Je kunt wel stellen dat de belangstelling voor Tim Burton groot was: er waren 160 kaartjes vrijgegeven terwijl er eigenlijk maar 135 plaatsen waren. Iedereen die een kaartje had was ook daadwerkelijk gekomen, dus moest een deel van het publiek staan. Dat had men er graag voor over, maar je vraagt je ondertussen wel af waarom Tuschinski hun grootste zaal niet beschikbaar had gesteld; is een middagmatinee - die naar alle waarschijnlijkheid niet uitverkocht wordt - belangrijker dan de komst van een groot regisseur? (Voor de goede orde: het AFFF moet voor elke voorstelling in Tuschinski de zaal ‘uitkopen’; voor een gratis voorstelling als het Burton-interview is dat dus ondoenlijk, maar voor Tuschinksi levert het anderzijds wel goede publiciteit op.)

Dat gezegd zijnde, viel het interview met Burton enigszins tegen. De twee interviewers, AFFF-directeur Phil van Tongeren en journalist/programmeur Mark van den Tempel, namen met Burton aan de hand van wat prozaïsche vragen (Hoe bereid je je films voor? Hoe was het om bij Disney te werken?) diens carrière door, maar voor wie enigszins bekend is met Burton (alle aanwezigen in de zaal dus) leverde dat nauwelijks nieuwe inzichten op. Mario Bava en Roger Corman zijn grote invloeden geweest, werken in Hollywood is dansen op een slap koord tussen artistieke integriteit en schaamteloze commercie, Planet of The Apes was een mislukking, we wisten het al. Al is het natuurlijk wel bijzonder om het from the horse’s mouth te horen.

De verrassendste onthullingen hadden slechts indirect met Burton te maken: over hoe hij slechts één keer eerder in Amsterdam geweest was, om Michael Jackson te ontmoeten inzake een musicalversie van The House of Wax, die (godzijdank, aldus Burton) werd afgeblazen door de studio. Eveneens opmerkelijk, naar aanleiding van een publieksvraag (‘Ooit plannen gehad voor een biopic over Edgar Allan Poe?’): de onthulling dat er in Hollywood ooit een dergelijk script circuleerde… met Sylvester Stallone in de rol van Poe. De beste publieksvraag kwam van een jongetje dat wilde weten wanneer Burton weer een kinderfilm zou gaan maken, en leverde ook meteen het beste antwoord op: ‘Ik vond Sweeney Todd eigenlijk wel een kinderfilm, net zoals Sleepy Hollow. Maar dat zal wel komen omdat ik in mijn kinderjaren naar hardcore horror keek. In feite beschouw ik dus ál mijn films als kinderfilms.’

Zolas gezegd: de engste film op het IFFF was [REC], die voor mederegisseur Jaume Balagueró na twee eerdere redelijke zeperds (Darkness en, in iets mindere mate, The Fragile) een rehabilitatie van jewelste betekende. En het liep niet alleen de argeloze IFFR-bezoeker dun door de broek, ook onder de stoel van menig doorgewinterde genreliefhebber vormde zich een plasje. Wat schreef Zone 5300 op het IFFR-blog?

"George Romero kan wel inpakken. REC leent elementen uit diens zombietrilogie, The Exorcist en Rubber Johnny en brouwt dit tot een explosief horrorwerkje dat wel eens dé kneiter van dit IFFR zou kunnen zijn. Een camerateam, bestaand uit presentatrice en cameraman, gaat mee met een ploeg brandweerlui voor een nachtelijk reality-tv-programma en krijgt veel meer actie voor de lens dan waar ze op rekenden. Meer bloed ook. Het gezelschap raakt opgesloten in een appartentencomplex waar een virus lijkt te heersen dat de bewoners redeloos en bijtgraag maakt. Claustrofobisch en hysterisch, zeer effectieve horror." (Marcel Ruijters)

"Dé festivalkneiter van 2008. Over het plot kan maar beter niets verteld worden. Van begin (een overtuigende, naturelle ontvangst door enthousiaste brandweerlieden op de kazerne) tot eind zeer effectief en tot in de puntjes verzorgd." (Hans van der Riet)

Genoeg aanbeveling?

De nieuwe Romero vindt u op het AFFF weer gewoon onder de D van Diary in plaats van de G van George; verder is er niet veel veranderd sinds de vertoning op het IFFR. Dit schreef ik in januari over de film, en al was lang niet iedereen het met mij eens (het verwante [REC], ook op het IFFR, kreeg de meeste bijval), mijn mening blijft onherzien:

Laat er geen misverstand over bestaan, de godfather van de moderne zombiefilm is terug!
In dit vijfde deel uit Romero’s drieluik, dat kort volgt op het commercieel redelijk succesvolle Land Of The Dead uit 2005, gaat Romero teug naar de uitbraak van het zombievirus ten tijde van Night Of The Living Dead, maar dan verplaatst naar het heden. Een heden van cameramobieltjes, reality shows en YouTube, zien en gezien worden.
De zombie fodder bestaat ditmaal uit een groep filmstudenten en hun docent, maar het zijn wederom geen lammetjes die zich naar de slachtbank laten leiden. En Romero zou Romero niet zijn als ook deze Dead-film niet een metafoor is voor het tijdperk waarin hij gemaakt is. Was LOFTD een sneer naar de Bush-regering, ditmaal komen de (televisie)media in alle sooren en maten aan bod, gepersonificeerd door Jason die met zijn onafscheidelijke camera alles registreert en zelfs niet ingrijpt wanneer zijn vrienden gevaar lopen. Het belerende vingertje is hier en daar wat van het niveau ‘ome George vertelt’, maar afgezien daarvan spat (excusez le mot) de lol en inventiviteit er vanaf. De nieuwe vondsten zijn vooral van komische aard: de zombie in mummiepak, de zombieclown op het kinderfeestje (hé, die neus kan er af!), en de ass-kicking, met dynamiet gooiende Amish Samuel.
Je kunt Romero verwijten dat de zombiefilm inmiddels een beetje een platgetreden pad is, maar het is wel een pad dat Romero zelf heeft aangelegd, en er blijkt toch nog steeds rek in te zitten. Benieuwd naar het maatschappelijk fenomeen in het zesde deel...