Een sterke Nederlandse delegatie in dit tweede Shorts-programma. De absolute topper is wat mij betreft De overkant van Iván López Núñez. Een orgineel idee op een no-nonsensemanier uitgevoerd.: een strakke en surrealistische film over de wreedheden van twee squashspelers en een brugwachter. Popo is een korte film van Richard Raaphorst, van de befaamde trailer Worst Case Scenario. Popo is een nogal sinistere clown die weinig geluk in het leven heeft. En nog een goede Nederlander: Bug met Carrie Tefsen in een briljante rol van ietwat verwarde bejaarde vrouw met een ontiegelijke hekel aan vliegen.

Professor Nieto is natuurlijk ook weer van de partij, onder andere met een experiment met een kuisheidsgordel bij konijnen.

Slecht nieuws voor suïcidalen: zelfs zelfmoord maakt geen einde aan het leven. Wristcutters: A Love Story is een roadmovie door het hiernamaals voor zelfmoordenaars: een deprimerende bedoening die verdacht veel lijkt op het echte leven, alleen zonder mogelijkheid tot glimlachen. Liefdesverdriet doet Zea naar de scheermesjes grijpen. Als hij even later hoort dat zijn ex ook de brui aan het leven heeft gegeven, gaat hij naar haar opzoek. De Russische Eugene, die zich geëlektrocuteerd heeft met zijn gitaar, vergezelt hem op zijn tocht. Onderweg komen ze het meisje Mikal tegen, die zoekt naar de mensen die de leiding hebben omdat ze meent dat er een foutje is gemaakt en ze geen zelfmoord heeft gepleegd.

Het verbaast me niet dat de regisseur van Wristcutters: A Love Story uit Oost-Europa komt. Zwarte humor en zelfspot in een afgeragde wereld waar een toekomst onmogelijk lijkt en het gewone bijzonder is. Met goede muziek, veel drank en echte liefde.

Robin Hood meets Billy the Kid met een Thaise twist en een vleugje Harry Potter. Dynamite Warrior laat zich nog het best omschrijven als magische western waar pijl & boog en revolver vervangen zijn door martial arts en buskruit.
Jone Bang Fai is een jonge outlaw die buffels steelt van buffelhandelaren en deze aan de armen geeft. Zijn missie is het vinden van de moordenaar van zijn ouders. In zijn zoektocht raakt hij verwikkeld in het complot van Lord Wang, een lispelde tractorhandelaar die alle buffels wil uitroeien, zodat hij meer tractors kan verkopen. Lord Wang krijgt hulp van de Dark Wizard en zijn lieftallige dochter. Een krankzinnige strijd tussen goed en kwaad breekt uit, waarbij vuisten, voeten, buskruit & magie de hoofdingrediënten zijn.
Het verhaal ontwikkelt zich in een rap tempo. Spectaculaire gevechten, waarbij de martial arts in films als The Matrix verbleken, worden afgewisseld met bijna slapstick-achtige humor en bizarre verhaalwendingen. De personages zijn fabelachtig, zoals een boom van een vent die alles en iedereen uit de weg ruimt voor eten en een vader en zoon die veranderen in een tijger en een aap tijdens de gevechten. Al met al een zeer geslaagde Thaise mix van van alles en nog wat.

2077. De wereld is sterk geautomatiseerd. Robots doen het grootste deel van het werk en mensen komen nauwelijks nog op straat, behalve in hun hyper-techno-super-auto's. Vexille is een VN-agente die de opdracht krijgt het hermetisch afgesloten Japan binnen te dringen en de geheimen van het oppermachtige robotbedrijf Daiwa Heavy Industries te stelen.
Maar het verhaal is niet de reden om naar Vexille te gaan, het is enkel een kapstok waar spectaculaire actiescenes en Dune-achtige landschappen aan opgehangen worden. De animatietechniek is absoluut een reden om naar Vexille te gaan. De makers van het briljante Appleseed laten zien dat de personages nog levensechter kunnen en de omgevingen nog fabelachtiger. Muziek heeft een belangrijke functie in de opbouw van spanning van de film. Het is meer de muziek dan het verhaal die je meeneemt op deze reis door een onwaarschijnlijk echte en bizarre wereld.

Humoristische film over de helderziende detective Bun die er nogal vreemde methodes op nahoudt om moorden op te lossen. Een typisch geval van 'de scheidslijn tussen briljant en gestoord is niet altijd duidelijk'. Grappig is het wel.
Bun krijgt zijn inzichten door precies na te spelen wat er gebeurd is. Zo laat hij zich in een koffer van de trap gooien, zich levend begraven en overvalt hij een Mahjong-cafe waarbij zijn wijsvinger als pistool dient. Ook verrast hij zijn collega's door zijn oor af te snijden en deze cadeau te doen aan zijn baas. Maar zijn grootste gift is de innerlijke persoonlijkheid, of persoonlijkheden, van mensen zien, wat voor hilarische taferelen zorgt.
Een grappig gegeven, met Aziatische verve uitgewerkt. De karakters zijn allemaal op hun eigen manier gestoord en het verhaal heeft een absurdistisch verloop. Maar eigenlijk gebeurt er niet zoveel en is het soms lastig de wegen van Detective Bun te doorgronden. Wat dan wel weer past bij zijn karakter, maar de vaart in de film niet altijd ten goede komt.

Wie The Cell geweldig vond kan zich nu opmaken voor bijna twee uur puur genot. Duizelingwekkende mooie lokaties (Tarsem Singh filmde in meer dan 20 landen!), glorieuze kostuums en een prachtig verhaal. Een artistiek meesterwerk verankerd in een geloofwaardig verhaal over de vriendschap tussen het 5-jarige immigrantenmeisje Alexandria en de verlamde stuntman Roy.

De kleine Alexandria steelt absoluut de show met haar onbevangen vragen en haar onvoorwaardelijke liefde voor mede-patient Roy. Roy is bij zijn eerste stunt verlamd geraakt aan zijn benen. Maar zijn grootste kwaal is zijn gebroken hart. Hij verzint een fantastisch verhaal voor Alexandria over vijf helden die wraak willen nemen op de gemene gouveneur. Fantasie en werkelijkheid lopen al snel door elkaar en Alexandria laat zich niet zomaar alles vertellen.

Niet verwonderlijk dat The Fall in Berlijn een Special Mention kreeg. Een goed gekozen openingsfilm voor het AFFF! (Voor degene dieThe Fall op het AFFF missen: de film komt vanaf 1 mei in de bioscoop.)

Na Mater Suspiriorum (moeder der zuchten), Mater Tenebrarum (moeder der schaduwen) is het nu de beurt aan Mater Lacrimarum, de moeder der tranen. Na het openen van de urn waar haar krachten in opgeborgen zaten zaait ze moord, brand en verkrachting in de stad waar de Heilige Kerk zetelt, Rome. Per vliegtuig, bus en trein stromen haar hysterische volgelingen de stad in. Makkelijk herkenbaar aan hun jaren '80-kapsel en -kledij. Aan archeologe Sarah Mandy (Asia Argento) de taak om dit onheil te stoppen.

De eerste moord, op de collega van Sarah, is spectaculair en gruwelijk. De ontsnapping van Sarah van de moordplek en het gezucht van 'geesten' doen je huiveren. Maar jammer genoeg is het na dit sterke begin enkel een herhaling van zetten. Sarah zit in een zeer penibele situatie en ontsnapt miraculeus door de hulp van haar moeder, een witte heks die vermoord werd door de de moeder der zuchten.
Het verhaal ontstijgt niet een plotlijn zoals we die bijvoorbeeld uit Charmed of Buffy kennen. De karakters in de film zijn archetypen en doen niks wat je niet zou verwachten. Misschien komt dit omdat de makers van deze twee televisieseries goed hebben gekeken naar de twee voorafgaande films in deze triologie. Maar van een filmmaker als Dario Argeno verwacht je toch dat hij dan een paar stapjes verder gaat.
Een groot verschil blijft natuurlijk wel dat in Mother of Tears niet spaarzaam wordt omgegaan met mensenlevens. De special effects zijn gruwelijk goed. Seks met ingewanden, martelwerktuigen om ogen uit te steken, vrouwen te spiezen en zorgvuldig je hele gebit aan gort te helpen.
Asia Argento is uiterst charmant als Sarah Mandy, maar niet de beste actrice. Toch blijft het een fascinerende vrouw om naar te kijken. Helaas is 'de moeder der tranen' eerder lachwekkend dan eng. Haar rol is dan ook beperkt tot hysterisch lachen en sensueel haar lichaam betasten als ze haar heilige gewaad aantrekt. (Zoals je op het plaatje kan zien heeft ze niet alleen barbietieten, maar ook een barbievagina, heel vreemd)

Ik heb me zeker vermaakt, maar net als een aflevering van Buffy, de film ook zo weer vergeten.

Een divers programma met bumperklevers, reausachtige basketballers, voetballende kakkerlakken en overactieve wc's.
Mijn top 3 van de European Fantastic Shorts #1:

3: Love and War van Fredrik Emilson (Zweden 2006)
15 minuten adembenemend poppenspel in de vorm van een opera. Niks is aan het toeval overgelaten en alles tot in het kleinste details uitgewerkt. De figuren zingen in Love and War hartverscheurende aria's. Voor wie geen Italiaans spreekt is er geen woord van te verstaan, maar dat is ook niet nodig. Het beeld vertelt het verhaal en zoals dat in opera hoort zie je het drama al van mijlenver aankomen.

2: 6547 van Sebastian Baudet (Zwitserland 2007)
Overactieve WC geeft het leven van zijn bezoekers dramatische wendingen. Simpele doch doeltreffende nachtmerrie over automatisering.

1: Unpossible van Robin King (GB 2007)
Dat het een lowbudget-film is zie je al in de eerste scene. Maar het verhaal is met humor en vernuft in elkaar gezet. Uiteindelijk draagt de totaal ongelikte manier van filmen en acteren juist bij aan het gevoel dat hier een amateuruitvinder aan het werk is. Wel slim, maar niet handig!

Vadata van Manuel Lebelt (Duitsland 2007) haalde het gemiddelde van de Shorts wel ernstig naar beneden. Pretentieus tikkende klokken, Esher-puzzels en de onverzorgde schrijver met een writersblok wisten me niet te boeien.