Na Mater Suspiriorum (moeder der zuchten), Mater Tenebrarum (moeder der schaduwen) is het nu de beurt aan Mater Lacrimarum, de moeder der tranen. Na het openen van de urn waar haar krachten in opgeborgen zaten zaait ze moord, brand en verkrachting in de stad waar de Heilige Kerk zetelt, Rome. Per vliegtuig, bus en trein stromen haar hysterische volgelingen de stad in. Makkelijk herkenbaar aan hun jaren '80-kapsel en -kledij. Aan archeologe Sarah Mandy (Asia Argento) de taak om dit onheil te stoppen.

De eerste moord, op de collega van Sarah, is spectaculair en gruwelijk. De ontsnapping van Sarah van de moordplek en het gezucht van 'geesten' doen je huiveren. Maar jammer genoeg is het na dit sterke begin enkel een herhaling van zetten. Sarah zit in een zeer penibele situatie en ontsnapt miraculeus door de hulp van haar moeder, een witte heks die vermoord werd door de de moeder der zuchten.
Het verhaal ontstijgt niet een plotlijn zoals we die bijvoorbeeld uit Charmed of Buffy kennen. De karakters in de film zijn archetypen en doen niks wat je niet zou verwachten. Misschien komt dit omdat de makers van deze twee televisieseries goed hebben gekeken naar de twee voorafgaande films in deze triologie. Maar van een filmmaker als Dario Argeno verwacht je toch dat hij dan een paar stapjes verder gaat.
Een groot verschil blijft natuurlijk wel dat in Mother of Tears niet spaarzaam wordt omgegaan met mensenlevens. De special effects zijn gruwelijk goed. Seks met ingewanden, martelwerktuigen om ogen uit te steken, vrouwen te spiezen en zorgvuldig je hele gebit aan gort te helpen.
Asia Argento is uiterst charmant als Sarah Mandy, maar niet de beste actrice. Toch blijft het een fascinerende vrouw om naar te kijken. Helaas is 'de moeder der tranen' eerder lachwekkend dan eng. Haar rol is dan ook beperkt tot hysterisch lachen en sensueel haar lichaam betasten als ze haar heilige gewaad aantrekt. (Zoals je op het plaatje kan zien heeft ze niet alleen barbietieten, maar ook een barbievagina, heel vreemd)