De bevolking van een niet nader genoemde Amerikaanse stad (en wellicht de hele wereld?) wordt getroffen door collectieve razernij, veroorzaakt door een signaal dat verspreid wordt via televisie, radio en mobiele telefoon. Het bierviltjesconcept van deze film zou aldus kunnen luiden: 28 Days Later meets Pulse, maar daarmee doe je deze dystopische thriller vol zwarte humor ernstig tekort. Al is het maar omdat de film is opgebouwd als een drieluik waarbij de regisseurs, tevens scenarioschrijvers, elk een deel voor hun rekening nemen. Wanneer je dat niet van tevoren weet valt dat echter niet op, en dat is een van de sterkste punten van deze film: ondanks de stemmingswisselingen (van het apocalyptische openingsdeel via het meer humoristische midden naar de ontknoping) word je meegesleept door een gelaagd scenario dat nooit voorspelbaar wordt en je tot op de laatste seconde in zijn greep houdt. Een geslaagd experiment en een dikke thumbs up voor de Amerikaanse independent (horror)film.