De nieuwe Romero vindt u op het AFFF weer gewoon onder de D van Diary in plaats van de G van George; verder is er niet veel veranderd sinds de vertoning op het IFFR. Dit schreef ik in januari over de film, en al was lang niet iedereen het met mij eens (het verwante [REC], ook op het IFFR, kreeg de meeste bijval), mijn mening blijft onherzien:

Laat er geen misverstand over bestaan, de godfather van de moderne zombiefilm is terug!
In dit vijfde deel uit Romero’s drieluik, dat kort volgt op het commercieel redelijk succesvolle Land Of The Dead uit 2005, gaat Romero teug naar de uitbraak van het zombievirus ten tijde van Night Of The Living Dead, maar dan verplaatst naar het heden. Een heden van cameramobieltjes, reality shows en YouTube, zien en gezien worden.
De zombie fodder bestaat ditmaal uit een groep filmstudenten en hun docent, maar het zijn wederom geen lammetjes die zich naar de slachtbank laten leiden. En Romero zou Romero niet zijn als ook deze Dead-film niet een metafoor is voor het tijdperk waarin hij gemaakt is. Was LOFTD een sneer naar de Bush-regering, ditmaal komen de (televisie)media in alle sooren en maten aan bod, gepersonificeerd door Jason die met zijn onafscheidelijke camera alles registreert en zelfs niet ingrijpt wanneer zijn vrienden gevaar lopen. Het belerende vingertje is hier en daar wat van het niveau ‘ome George vertelt’, maar afgezien daarvan spat (excusez le mot) de lol en inventiviteit er vanaf. De nieuwe vondsten zijn vooral van komische aard: de zombie in mummiepak, de zombieclown op het kinderfeestje (hé, die neus kan er af!), en de ass-kicking, met dynamiet gooiende Amish Samuel.
Je kunt Romero verwijten dat de zombiefilm inmiddels een beetje een platgetreden pad is, maar het is wel een pad dat Romero zelf heeft aangelegd, en er blijkt toch nog steeds rek in te zitten. Benieuwd naar het maatschappelijk fenomeen in het zesde deel...