Robin Hood meets Billy the Kid met een Thaise twist en een vleugje Harry Potter. Dynamite Warrior laat zich nog het best omschrijven als magische western waar pijl & boog en revolver vervangen zijn door martial arts en buskruit.
Jone Bang Fai is een jonge outlaw die buffels steelt van buffelhandelaren en deze aan de armen geeft. Zijn missie is het vinden van de moordenaar van zijn ouders. In zijn zoektocht raakt hij verwikkeld in het complot van Lord Wang, een lispelde tractorhandelaar die alle buffels wil uitroeien, zodat hij meer tractors kan verkopen. Lord Wang krijgt hulp van de Dark Wizard en zijn lieftallige dochter. Een krankzinnige strijd tussen goed en kwaad breekt uit, waarbij vuisten, voeten, buskruit & magie de hoofdingrediënten zijn.
Het verhaal ontwikkelt zich in een rap tempo. Spectaculaire gevechten, waarbij de martial arts in films als The Matrix verbleken, worden afgewisseld met bijna slapstick-achtige humor en bizarre verhaalwendingen. De personages zijn fabelachtig, zoals een boom van een vent die alles en iedereen uit de weg ruimt voor eten en een vader en zoon die veranderen in een tijger en een aap tijdens de gevechten. Al met al een zeer geslaagde Thaise mix van van alles en nog wat.

De legendarische manga-auteur Osama Tezuka, een paar nummers geleden in Zone 5300 nog uitgebreid besproken inzake de Nederlandse uitgave van zijn epos Boeddha, is vooral bekend door Astro Boy. Minder bekend, althans hier, is zijn strip Dororo, dat de inspiratie leverde voor deze film.

Hyakkimaru is een jongeman die grotendeels uit prothesen bestaat; in een pact met maar liefst 48 demonen heeft zijn op wereldmacht beluste vader hem bij zijn geboorte in 48 deeltjes ‘verhandeld’, waarna Hyakkimaru te vondeling is gelegd. Om zichzelf te ‘hervinden’ moet hij de demonen één voor één verslaan; bij elke overwinning krijgt hij een origineel lichaamsdeel terug. Dat levert smakelijke en humoristische schermutselingen op met uiteenlopende gedrochten. Hulp (en komisch tegenspel) krijgt hij van o.a. een dievegge met een grote mond en een gigantisch babyfantoom, dat is gevormd uit de zieltjes van overleden kinderen. Dan komt hij oog in oog te staan met de wrede heerser Daigo: zijn vader, die hem al dit leed berokkende.

Tweeënhalf uur is een lange zit, maar het pleit voor de film dat dat niet zo voelt, zelfs niet als het de laatste film van de dag is. Toegegeven, de CGI zijn hier en daar wat onevenwichtig en komen niet bij elk monster even goed uit de verf, maar dat wordt ruim gecompenseerd door een strak tempo en soms Tom & Jerry-achtige monstergevechten (die hun oorsprong zeer waarschijnlijk in de originele strip vinden). Voeg daaraan toe een passend stukje familiedrama en de nodige existentiële en morele vraagstukken à la Tezuka, en ziedaar een verrassende mangaverfilming.

Na naam gemaakt te hebben onder liefhebbers met een fijne reeks films in het horrorgenre (o.a. H.P. Lovecraft-adapties als Re-Animator en Dagon), stortte Stuart Gordon zich de laatste jaren vooral op de gruwelen die mensen elkaar aan doen - daar is geen bovennatuurlijke hulp voor nodig. Dat resulteerde in even pikzwarte als sterke films als King of the Ants en het op een toneelstuk van David Mamet gebaseerde Edmond.

Voor Stuck liet Gordon zich inspireren door een krantenbericht: vrouw schept dakloze met haar auto en rijdt - met zwaargewonde dakloze klem in de voorruit - haar garage binnen om over te gaan op de orde van de dag. Teveel verraden over de plot van Stuck, dat enige overeenkomsten vertoont met het Oostenrijkse Immer Nie Am Meer, doen we hier niet. Wel willen we verklappen dat het inventieve scenario, het uitstekende spel van de hoofdrolspelers (Stephen Rea en Mena Suvari als slachtoffer en dader, die laatste is ook co-producente) en de claustrofobische setting van deze film een must see maken, een hoogtepunt in de ‘trilogie’ die met King of the Ants werd ingezet.

Een intrigerende titel, en dito premisse: iedereen wil met Mandy (blonde bombshell Amber Heard) de koffer in, of op zijn minst haar handje vasthouden - soms met de dood tot gevolg. Dat het in Mandy’s gezelschap ongezond vertoeven is blijkt eens temeer wanneer tijdens een uitstapje haar vrienden (jongen én meisje) één voor één slachtoffer worden van een seriemoordenaar.

Mandy Lane is een overduidelijke post-modernistische ode aan het slashergenre, zij het minder openlijk relativerend als pak ‘m beet Scream. Er wordt met de conventies van het genre gebroken als na één moord de identiteit van de moordenaar al aan het publiek wordt getoond. Pas in de laatste vijf minuten blijken de zaken toch anders in elkaar te zitten dan gedacht. In die slotscènes komt de film dan alsnog op zijn pootjes terecht. Tot die tijd erger je je als kijker aan de hersenloze, egocentrische tieners die alleen maar op seks uit zijn, en erom smeken om op gruwelijke wijze afgeslacht te worden. Nooit wordt echt helemaal duidelijk of de makers bewust zulke irritante acteurs met stompzinnige dialogen hebben gekozen; vermoedelijk wel, maar je vraagt je toch af of de mokerslag aan het eind niet beter had gewerkt als je werkelijk om de karakters kon geven. Nu blijft deze slasher een interessante en goed gemaakte variatie op een thema, maar niet meer dan dat.