In een pastelkleurige jarenvijftigversie van George Romero’s universum heeft men het zombieprobleem aardig onder controle: de mensheid is als overwinnaar uit de strijd tegen de levende doden gekomen. Het semi-militairistische ZomCom-imperium biedt zombies aan als postbode, fabrieksarbeider, melkman of hulpje in de huishouding; een halsband houdt de levensgevaarlijke mensenetende lijken gedomesticeerd. Ook Timmy’s perfectionistische moeder heeft, zeer tegen de zin van vader, een zombie in huis gehaald - want zonder eigen zombie tel je niet mee in het iddyllische suburbia. Deze zombie-met-hoge-knuffelfactor (Schotse komiek Billy Connolly, straks ook te zien in de X Files-sequel) steelt al gauw de harten van Timmy en zijn snel ontdooiende ma. Maar zombies blijven zombies, en wanneer de tot Fido gedoopte ondode goedzak zich per ongeluk aan de buurvrouw vergrijpt - eigen schuld dikke bult, moet je maar geen zombies molesteren met je looprekje (wat blijkt: zombies hebben ook gevoel, mensen) - zijn de poppen aan het dansen voor je ‘zombie outbreak’ kunt zeggen.

Fido zou je de eerste echte zombiefamiliefilm kunnen noemen. Met een salonfähige cast (Carrie-Anne Moss, Tim Blake Nelson, Dylan Baker), puike satire, intelligente maatschappijkritiek, functionele gore, een kleurrijke technicolor-fotografie (denk Todd Haynes’ Far From Heaven) en zelfs romantiek (‘I wish I would have known you before... before you died’) is dit een film waar je met een gerust hart je date mee naar toe kunt nemen; een veel fijnzinnigere versie van Shaun of the Dead als het ware, die op de gulle lach mikt en daarin uitstekend slaagt. Ontzettend jammer alleen van die pixelige dvd-projectie; dit is nou precies een film die ik graag in de oorspronkelijke 35 mm-versie had willen zien. U weet wel, vanwege die speciale bioscoopervaring die zich onderscheidt van thuisprojectie-met-beamer.

Regisseur Bornedal kennen we nog van zijn bloedstollende thriller Nattevagten. Bloedstollend is The Substitute niet, want dat is dan ook in de eerste plaats een kinderfilm - maar wel een Déénse kinderfilm, wat betekent dat hij alles behalve kinderachtig is en er voor volwassenen genoeg valt te beleven (het publiek in Tuschinski vermaakte zich in elk geval te pletter). Voor wie de Deense cinema een beetje volgt is de cast een feest van herkenning. Naast Paprika Steen in de even duivelse als hilarische (en jawel, sexy!) rol van de vervangjuf uit de titel (stel je voor: Paprika Steen, Nikolaj Kaas en Kevin Bacon in een door Albert Broccoli geproduceerde culinaire film, muziek van Herman Brood) zien we ook Ulrich Thomsen, de neonazi uit Adam’s Apples.

De titel van de film zou ook ‘My Teacher is an Alien’ hebben kunnen heten: juf Steen komt van een oorlogszuchtige planeet om de liefde op aarde te bestuderen, en alsof dat allemaal niet genoeg is, een complete klas met kinderen te ontvoeren om als studieobjecten te gebruiken. Maar de kinderen, aangevoerd door de uitstekend acterende Jonas Wandschneider, zijn ook niet van gisteren. De afloop staat vast, maar de weg ernaartoe is vol verrassende bochten en met overduidelijk plezier aangelegd. Aanrader!

2077. De wereld is sterk geautomatiseerd. Robots doen het grootste deel van het werk en mensen komen nauwelijks nog op straat, behalve in hun hyper-techno-super-auto's. Vexille is een VN-agente die de opdracht krijgt het hermetisch afgesloten Japan binnen te dringen en de geheimen van het oppermachtige robotbedrijf Daiwa Heavy Industries te stelen.
Maar het verhaal is niet de reden om naar Vexille te gaan, het is enkel een kapstok waar spectaculaire actiescenes en Dune-achtige landschappen aan opgehangen worden. De animatietechniek is absoluut een reden om naar Vexille te gaan. De makers van het briljante Appleseed laten zien dat de personages nog levensechter kunnen en de omgevingen nog fabelachtiger. Muziek heeft een belangrijke functie in de opbouw van spanning van de film. Het is meer de muziek dan het verhaal die je meeneemt op deze reis door een onwaarschijnlijk echte en bizarre wereld.