Toeval of niet, binnen korte tijd verschenen er twee zeer eigenzinnige bewerkingen van Dante’s Inferno. De eerste is een stripbewerking van mijn collega Marcel Ruijters, kortweg Inferno getiteld, waarin de afdaling van de dichter Vergilius en Dante Alighieri door de negen cirkels van de hel vanuit vrouwelijk perspectief wordt verteld. Dante heet hier Danta en is een kloosterzuster, de tekenstijl is die net als in Ruijters’ vorige boek Sine Qua Non: Jeroen Bosch met een moderne twist en flinke knipoog.

De tweede bewerking draait momenteel op het AFFF: een verfilming met uitgeknipte poppetjes in papieren decors. Met Ruijters heeft de film de humor en het stripachtige karakter gemeen, maar daar houdt de vergelijking wel zo’n beetje op. Dante is een verveelde literatuurstudent die na een dronken nacht in een steegje in een hedendaagse achterbuurt ontwaakt; inderdaad het voorportaal van de hel. Vergilius, die hij nog vaag kent uit literatuurcollege’s, nodigt hem uit voor een moderne helletocht. En een moderne hel is het: het Limbo is een rechtbank waar mensen die zich schuldig hebben gemaakt aan het downloaden van Metallica, worden opgeslorpt door een gigantische stofzuiger, en waar de aanklager eenzelfde lot wacht (had ze de kleine lettertjes maar moeten lezen). De reis leidt langs ontelbare personages uit de moderne wereldgeschiedenis, die elk om de een of ander reden, gemeten naar de maatstaven uit Dante Alighieri’s tijd, de 14e eeuw, hun plaatsje in de hel hebben verdiend: overspelplegers (JFK), zelfmoordenaars (Marilyn Monroe) en massamoordenaars (Pol Pot). Het is ook een plek waar homoseksuelen veroordeeld zijn om tot in de eeuwigheid op slechte discomuziek te dansen. Adolf Hitler krijgt ook zijn straf, zij het op een ‘technicality’: hij draagt zijn hoofd achterstevoren zodat hij verdoemd is om eeuwig achterom te kijken, omdat hij tijdens zijn leven gebruik maakte van waarzeggers om in de toekomst te kijken - een big nono waarbij zijn andere misdaden blijkbaar verbleken. Het is een vorm van satire die uitstekend werkt, ook als je niet bekend bent met de originele Dante’s Inferno.

Dat laatste is sowieso geen voorwaarde om van deze intelligente en originele film te genieten. De grafische uitwerking is wat minder stijlvast - toch wel een minpunt - maar daar zet je je na vijf minuten overheen. De vindingrijkheid waarmee de makers hun papieren universum leven inblazen verdient respect en is op zichzelf al een grote bron van vermaak. Een tweede film als deze zul je niet gauw tegenkomen.

Wie zich altijd al afvroeg hoe het zou zijn als Buffy the Vampier Slayer een man was, luidt het antwoord Jack Brooks: Monster Slayer. Nadat zijn ouders en zijn zusje voor zijn ogen werden vermoord door een monsterlijke bosbewoner, heeft loodgieter Jack last van ongecontroleerde driftbuien. Komt het dan even goed uit dat een eeuwenoude demon besluit om zich te manifesteren via de scheikundeleraar bij wie hij avondlessen volgt: eindelijk eens iets om al die opgekropte agressie op te botvieren. Met loodgietersgereedschap, wel te verstaan. Canadese horror en humor, meer (old school) Peter Jackson dan David Cronenberg, met een hoog splatstickgehalte en het hart op de juiste plaats. Geen cgi dus, maar gigantische rubberpakken en een hilarische rol van Robert ‘Freddy’ Englund als de scheikundeleraar met een onstilbare honger naar chicken wings en studenten.

Wie The Cell geweldig vond kan zich nu opmaken voor bijna twee uur puur genot. Duizelingwekkende mooie lokaties (Tarsem Singh filmde in meer dan 20 landen!), glorieuze kostuums en een prachtig verhaal. Een artistiek meesterwerk verankerd in een geloofwaardig verhaal over de vriendschap tussen het 5-jarige immigrantenmeisje Alexandria en de verlamde stuntman Roy.

De kleine Alexandria steelt absoluut de show met haar onbevangen vragen en haar onvoorwaardelijke liefde voor mede-patient Roy. Roy is bij zijn eerste stunt verlamd geraakt aan zijn benen. Maar zijn grootste kwaal is zijn gebroken hart. Hij verzint een fantastisch verhaal voor Alexandria over vijf helden die wraak willen nemen op de gemene gouveneur. Fantasie en werkelijkheid lopen al snel door elkaar en Alexandria laat zich niet zomaar alles vertellen.

Niet verwonderlijk dat The Fall in Berlijn een Special Mention kreeg. Een goed gekozen openingsfilm voor het AFFF! (Voor degene dieThe Fall op het AFFF missen: de film komt vanaf 1 mei in de bioscoop.)

Het moet gezegd: tot nu bevat het AFFF onder kersverse directeur Phil van Tongeren een ijzersterk programma. Neem bijvoorbeeld deze film (die overigens na het festival groter wordt uitgebracht): een bonafide nagelbijter.
Het scenario voor The Ruins werd geschreven door Scott B. Smith, is gebaseerd op zijn eigen boek, een stunt die hij ook al uithaalde met zijn debuutroman A Simple Plan (verfilmd door Sam Raimi). Nog wat grote namen: Darius Khondji (My Blueberry Nights) verzorgde de prachtige fotografie, Graeme Revell (Planet Terror) de muziek. Een grote studiofilm dus, maar met een onbekende cast, hetgeen de vraag ‘wie krijgt er taart en wie gaat er dood’ tot op de laatste spannende minuut onbeantwoord laat. De premisse: een zestal studenten besluit op de laatste dag van hun vakantie een bezoekje te brengen aan een Maya-tempel die niet op de officiële kaarten staat. Dat hadden ze beter niet kunnen doen, want The Ruins is een onvervalste old school horrorfilm. En hoewel Smith het oorspronkelijke einde van zijn boek voor de film aanpaste, is het resultaat nog altijd behoorlijk compromisloos en re-te-eng. Met voor de doe-het-zelvers een snelcursus amputeren met tequila en gloeiendhete koekenpan. Aiieeeee!

Na Mater Suspiriorum (moeder der zuchten), Mater Tenebrarum (moeder der schaduwen) is het nu de beurt aan Mater Lacrimarum, de moeder der tranen. Na het openen van de urn waar haar krachten in opgeborgen zaten zaait ze moord, brand en verkrachting in de stad waar de Heilige Kerk zetelt, Rome. Per vliegtuig, bus en trein stromen haar hysterische volgelingen de stad in. Makkelijk herkenbaar aan hun jaren '80-kapsel en -kledij. Aan archeologe Sarah Mandy (Asia Argento) de taak om dit onheil te stoppen.

De eerste moord, op de collega van Sarah, is spectaculair en gruwelijk. De ontsnapping van Sarah van de moordplek en het gezucht van 'geesten' doen je huiveren. Maar jammer genoeg is het na dit sterke begin enkel een herhaling van zetten. Sarah zit in een zeer penibele situatie en ontsnapt miraculeus door de hulp van haar moeder, een witte heks die vermoord werd door de de moeder der zuchten.
Het verhaal ontstijgt niet een plotlijn zoals we die bijvoorbeeld uit Charmed of Buffy kennen. De karakters in de film zijn archetypen en doen niks wat je niet zou verwachten. Misschien komt dit omdat de makers van deze twee televisieseries goed hebben gekeken naar de twee voorafgaande films in deze triologie. Maar van een filmmaker als Dario Argeno verwacht je toch dat hij dan een paar stapjes verder gaat.
Een groot verschil blijft natuurlijk wel dat in Mother of Tears niet spaarzaam wordt omgegaan met mensenlevens. De special effects zijn gruwelijk goed. Seks met ingewanden, martelwerktuigen om ogen uit te steken, vrouwen te spiezen en zorgvuldig je hele gebit aan gort te helpen.
Asia Argento is uiterst charmant als Sarah Mandy, maar niet de beste actrice. Toch blijft het een fascinerende vrouw om naar te kijken. Helaas is 'de moeder der tranen' eerder lachwekkend dan eng. Haar rol is dan ook beperkt tot hysterisch lachen en sensueel haar lichaam betasten als ze haar heilige gewaad aantrekt. (Zoals je op het plaatje kan zien heeft ze niet alleen barbietieten, maar ook een barbievagina, heel vreemd)

Ik heb me zeker vermaakt, maar net als een aflevering van Buffy, de film ook zo weer vergeten.