De bevolking van een niet nader genoemde Amerikaanse stad (en wellicht de hele wereld?) wordt getroffen door collectieve razernij, veroorzaakt door een signaal dat verspreid wordt via televisie, radio en mobiele telefoon. Het bierviltjesconcept van deze film zou aldus kunnen luiden: 28 Days Later meets Pulse, maar daarmee doe je deze dystopische thriller vol zwarte humor ernstig tekort. Al is het maar omdat de film is opgebouwd als een drieluik waarbij de regisseurs, tevens scenarioschrijvers, elk een deel voor hun rekening nemen. Wanneer je dat niet van tevoren weet valt dat echter niet op, en dat is een van de sterkste punten van deze film: ondanks de stemmingswisselingen (van het apocalyptische openingsdeel via het meer humoristische midden naar de ontknoping) word je meegesleept door een gelaagd scenario dat nooit voorspelbaar wordt en je tot op de laatste seconde in zijn greep houdt. Een geslaagd experiment en een dikke thumbs up voor de Amerikaanse independent (horror)film.

Twee stuntelende ontvoerders en hun ‘slachtoffer’, een nachtmerrie in legging, zoeken hun toevlucht tot een hutje op de Engelse hei. Maar ze blijken niet alleen... Met Andy ‘Gollum’ Serkus en Reece Shearsmith (uit de geweldige BBC-serie The League of Gentlemen) in de mannelijke hoofdrollen is dat in potentie een recept voor een uitstekende Engelse zwarte komedie in de sfeer van pak ‘m beet de eerste twee Guy Ritchie-films, maar het aanvankelijk vindingrijke script laat het halverwege een beetje afweten, wanneer er iets te nadrukkelijk geleend gaat worden uit Amerikaanse voorbeelden als The Hills Have Eyes (en dan met name de remake). Dat The Cottage niet gaat vervelen komt door het spel van veteranen Serkus en Shearsmith en de mij onbekende Jennifer Ellison als de vuilbekkende, hard van zich aftrappende Tracey, maar ook door het enorme tempo dat gedurende 90 minuten strak wordt volgehouden. En ja, er zijn genoeg momenten voor de liefhebbers van goudeerlijke gore. Eigenlijk drieënhalve ster, maar we doen niet aan halve sterren.
Tip: blijf nog even zitten na de aftiteling, want er volgt nog een toegift.

Je kunt wel stellen dat de belangstelling voor Tim Burton groot was: er waren 160 kaartjes vrijgegeven terwijl er eigenlijk maar 135 plaatsen waren. Iedereen die een kaartje had was ook daadwerkelijk gekomen, dus moest een deel van het publiek staan. Dat had men er graag voor over, maar je vraagt je ondertussen wel af waarom Tuschinski hun grootste zaal niet beschikbaar had gesteld; is een middagmatinee - die naar alle waarschijnlijkheid niet uitverkocht wordt - belangrijker dan de komst van een groot regisseur? (Voor de goede orde: het AFFF moet voor elke voorstelling in Tuschinski de zaal ‘uitkopen’; voor een gratis voorstelling als het Burton-interview is dat dus ondoenlijk, maar voor Tuschinksi levert het anderzijds wel goede publiciteit op.)

Dat gezegd zijnde, viel het interview met Burton enigszins tegen. De twee interviewers, AFFF-directeur Phil van Tongeren en journalist/programmeur Mark van den Tempel, namen met Burton aan de hand van wat prozaïsche vragen (Hoe bereid je je films voor? Hoe was het om bij Disney te werken?) diens carrière door, maar voor wie enigszins bekend is met Burton (alle aanwezigen in de zaal dus) leverde dat nauwelijks nieuwe inzichten op. Mario Bava en Roger Corman zijn grote invloeden geweest, werken in Hollywood is dansen op een slap koord tussen artistieke integriteit en schaamteloze commercie, Planet of The Apes was een mislukking, we wisten het al. Al is het natuurlijk wel bijzonder om het from the horse’s mouth te horen.

De verrassendste onthullingen hadden slechts indirect met Burton te maken: over hoe hij slechts één keer eerder in Amsterdam geweest was, om Michael Jackson te ontmoeten inzake een musicalversie van The House of Wax, die (godzijdank, aldus Burton) werd afgeblazen door de studio. Eveneens opmerkelijk, naar aanleiding van een publieksvraag (‘Ooit plannen gehad voor een biopic over Edgar Allan Poe?’): de onthulling dat er in Hollywood ooit een dergelijk script circuleerde… met Sylvester Stallone in de rol van Poe. De beste publieksvraag kwam van een jongetje dat wilde weten wanneer Burton weer een kinderfilm zou gaan maken, en leverde ook meteen het beste antwoord op: ‘Ik vond Sweeney Todd eigenlijk wel een kinderfilm, net zoals Sleepy Hollow. Maar dat zal wel komen omdat ik in mijn kinderjaren naar hardcore horror keek. In feite beschouw ik dus ál mijn films als kinderfilms.’