De Spaanse thriller The Backwoods (Bosque de sombras) komt ondanks de stevige Engelse rolbezetting (Gary Oldman, Paddy Considine) en de spannende premisse (twee bevriende echtparen bevrijden achterlijk meisje uit boshut en worden vervolgens opgejaagd door de locals) nooit helemaal van de grond. Is het omdat we nooit betrokken raken door de issues die de schijnbaar emotieloze Considine heeft met zijn vrouw Virginie Ledoyen? Is het omdat Ledoyen en medespeelster Aitana Sanchez-Gijon de grootst mogelijke moeite hebben met hun Engelse dialogen? Is het omdat we te vroeg afscheid moeten nemen van Gary Oldman, de enige acteur die wel volledig overtuigt in zijn rol? Er zijn momenten die wel werken, zoals de achtervolging met Oldman in het bos, maar met een strengere editing en betere acteursregie had het zoveel beter kunnen zijn. Nu smaakt het toch een beetje teveel naar europudding, hoewel zeker niet de slechtste in zijn soort.

Over de Nieuw-Zeelandse gemuteerde-schapen-horrorkomedie Black Sheep kunnen we kort zijn: het is entertainend en bij vlagen zeer grappig, de effecten komen uit Peter Jacksons Weta Shop dus zijn dik in orde (er wordt gelukkig meer gebruik gemaakt van animatronics dan van CGI ), er wordt niet zuinig gedaan met gore en de cast, met name bad guy Angus (Peter Feeney), maakt er een feestje van. Maar meer dan Braindead met schapen is het eigenlijk niet. En terwijl je Peter Jacksons grensverleggende, hilarische splatterfest wat mij betreft nooit genoeg kunt zien, heeft Black Sheep, ondanks de hype, die instantcultfactor niet. Prima vermaak voor een avond met vrienden, een krat bier en een zak chips, dat wel.

In 2004 draaide het bovennatuurlijke tienerdrama Den Osynlige op het AFFF, dus een aantal mensen in het publiek zal de verrassingsfilm van gisterenavond behoorlijk bekend zjin voorgekomen. The Invisible is een bijna letterlijke remake van het Zweedse origineel uit 2002. Regisseur is David S. Goyer, die zowel verantwoordelijk was voor het erbarmelijke Blade: Trinity als het intelligente script van Batman Begins. Conclusie na gisterenavond: laat die man nooit meer in de buurt van een camera. Den Osynlige was een sympathieke kleine film over - in een notendop - de scholier Nick die door zijn klasgenote Annie wordt vermoord en als geest terugkeert om haar haar dwaling te doen inzien. In The Invisible is elk shot, tot en met de kijk-mij-eens-niet-deugen-outfit van Annie, zowat gekopieerd, maar dan met mooiere mensen, gelikter camerawerk en werkelijk tenenkrommende doorsneerock. Hollywood op zijn middelmatigst. Maar de werkelijke doodzonde is de ontknoping van de film: het oorspronkelijke sombere einde is vervangen door een geruststellende Christelijke boodschap van boetedoening en vergeving. Hollywood heeft niets geleerd van Spoorloos en The Vanishing, blijkbaar. Bah.