‘Mover over Jason, look out Freddie, Heeere’s Ronnie!’, kopt het affiche, en toont Ronald Reagan met een hakbijl. Of liever gezegd, een man met een Ronald Reagen-masker. Aan het affiche alleen al is af te lezen dat de makers, in casu acteur David Arquette en vrienden, een boel lol hebben gehad bij het maken van deze slasher, terwijl vrouw Courteny Cox produceerde en een klein maar hilarisch bijrolletje heeft. Het is weer eens wat anders dan Friends. En ook heel anders dan de Scream-serie waar Arquette, die in die films de rol van agent Dewey speelde, de mosterd haalde. The Tripper is bloederiger, eigenlijk veel leuker en veel en veel politiek incorrecter dan de films van leermeester van Wes Craven. Hoezee! Voornoemde man met Reagan-masker heeft een hekel aan hippies, en eigenlijk aan alles en iedereen die in ‘zijn bos’ komt, dus wanneer er een Peace and Love-festival neerstrijkt worden alle mogelijke wapens uit het vet gehaald. Arquette kent zijn klassiekers, en dus vragen de tieners er om aan het mes geregen te worden, en op de gore wordt niet bezuinigd. Zowel links als rechts krijgen van onder uit de zak: wanneer een rechtse zak de bijl van Ronnie in zijn richting ziet suizen roept hij vol ongeloof: ‘But I’m a Republican!’. Ook met Paul ‘Pee Wee Herman’ Ruebens als malafide concertorganisator, en een optreden van Fishbone (die als een van de weinigen niet voor de bijl gaan. Een aanrader.

Grand guignol op zijn Japans, dat is Strange Circus in vijf woorden. Oftwel: alles is mogelijk. Kleurige, hallucinante beelden en een verhaal over (behoorlijk expliciet verbeelde) incest, dat drie rond zijn as gaat: het is niet ieders kopje thee. De film intrigeert, irriteert, shockeert en verveelt beurtelings, maar lang nadat de zaallichten zijn aangegaan blijft het nazinderen. Regisseur Sion Sono had al eerder eens op het IFFR Suicide Club draaien, ook al zo’n uiterst vreemd, macaber en verontrustend filmpje dat moeilijk te plaatsen is. Strange Circus was een eenmalige vertoning in het Wide Eyes Open-onderdeel, maar liefhebbers moeten de dvd-releases in de Asia Extreme-hoeken de komende tijd maar eens goed in de gaten houden.

Adam’s Apples is een van de films op het AFFF die je gezien moet hebben, al is het maar omdat een Nederlandse bioscooprelease, ondanks de prijzenregen die regisseur Anders Thomas Jensen over zich heen heeft gekregen, er niet meer in zit. (In mei verschijnt een dvd-box bij De Filmfreak met alle films van Jensen, inclusief Adam’s Apples.) Het is niet zozeer de fantastiek in deze film die selectie op een festival als dit rechtvaardigt, want alle gebeurtenissen - hoe onwaarschijnlijk ook - zouden in werkelijkheid kunnen plaatsvinden. Het zijn de enorme stoet aan groteske personages, van appeltaartbakkende nazi tot wereldvreemde priester met een hersentumor zo groot als Groenland, het doordachte scenario vol gitzwarte humor, en de soms bovenaardse fotografie van Sebastian Blenkov die de ingredienten vormen voor een zeer onalledaagse filmervaring, en zeer terecht is de film dan ook publieksfavoriet. Adam’s Apples voert momenteel de poppoll aan met 9,28 punten, en het lijkt me sterk dat die positie nog in gevaar komt. Saillant detail is dat die Gouden Melies die de film in 2006 in Espoo, Finland won, niet geheel vrij was van controverse; twee van de tien juryleden hadden bezwaren tegen onder andere het ‘gebrek aan fantastiek’ en het ‘teveel aan moraal’, en distantieerden zich uiteindelijk ook van de prijs. Hetgeen bewijst dat niet alleen recensenten er wel eens naast zitten, juryleden kunnen er ook wat van.