Het was al een van de grote verrassingen op het IFFR, maar nu kunnen ook de bezoekers van het AFFF genieten van de origineelste en ontroerendste monsterfilm in jaren. Joon Bo-Hong bewees zijn grote talent al met de zwarthumoristische seriemoordenaarsthriller Memories of Murder, ook al zo'n publieksfavoriet op beide festivals. The Host combineert Spielbergiaanse grandeur met invoelvbaar familiedrama en vermijdt daarbij de platgetreden paden van het monsterfilmgenre. De plot past op een bierviltje: de Amerikanen, uitvinders van de monsterfilm, lozen een monstervoorraad formaldehyde in de rivier de Han en creeren aldus een riviermonster dat een jong meisje ontvoert, waarop haar familie een reddingsactie onderneemt. Het is de menselijke maat die overheerst in deze film, met feilbare hoofdpersonen en zelfs een monster dat bloopert: let op hoe het uitglijdt op de kade als het voor de eerste keer aan wal komt. Prachtige effecten, spectaculaire actie, fijne acteurs, een onverwacht dramatisch slotakkoord en hoop. Wat wil een mens nog meer?

In Mad Cowgirl wordt veel vlees gegeten. Veel en bijvoorkeur rood. Daar komt uiteraard narigheid van, want anders zou deze film niet draaien tijdens het AFFF. Vleeskeurmeester(es) Therese, een rol van Julia Roberts-lookalike Sarah Lassez, snoept van Canadees (blame Canada!) vlees en loopt prompt de gekkekoeienziekte op. Dan verwordt je van pas gescheiden vrouw via nymfomanie en incestueuze seks tot mannenmoordenares. Niet per se in die volgorde, want regisseur Gregory Hatanaka goochelt graag met tijdslijnen, daarbij overvloedig verwijzend naar pulpcultuur en religie. Hatanaka speelt blijkbaar graag voor Abel Ferrara, maar hij moet nog flink oefenen voor hij dat niveau haalt. Ook de liefhebbers van onvervalste vrouwenwraakfilms komen helaas behoorlijk bedrogen uit. Mad Cowgirl draaide eenmalig in het Eyes Wide Open-nachtprogramma, gereserveerd voor de extreemste films. De festivalcatalogus stelt de volgende vraag: '...wat vindt het AFFF-publiek [van Therese]: heldin of hoerrrrr?'. Het publiek vond het geloof ik vooral slaapverwekkend...

Met zijn vorige film Strings, een visueel overdonderende maar loodzware, humorloze fantasyfilm met Shakespeariaanse aspiraties, metheuse marionetten, had Anders Ronnow Klarlund een aanklacht tegen Bush en Rumsfeld voor ogen. Tien met een griffel voor wie dat er uit haalde. Daarom pakte Klarlund het nu maar eens anders aan en richt hij zijn pijlen op thuisland Denemarken, waar sinds enkele jaren een streng werkeloosheidsregime heerst. In How To Get Rid gaat de regering een stapje verder: wie niet de minste rechtvaardiging voor zijn bestaan kan aantonen, moet dood. Onder die noemer vallen werklozen, invaliden, veroordeelden, alcoholisten en (linkse) kunstenaars. Subtiel is anders, maar als satire werkt de film uitstekend. Gitzwarte humor wordt in rap tempo afgewisseld met schrijnend persoonlijk drama en de ontregelende openingsscene is een van de sterkste van de laatste jaren. Er is een sterke cast, waarbij de show vooral gestolen wordt door de ijzervretende ex-burgemeester die het project leidt. Een groter contrast tussen deze levendige satire en het in mijn ogen stomvervelende Strings is bijna niet denkbaar.

Voordat er Second Life was, was er roleplaying. Met dobbelstenen en pen en papier, maar daarom niet minder serieus voor wie het speelde (en nog steeds speelt). De coming of age-komedie Gamerz volgt een vijftal nerds in hun obssessieve gedrag, waarbij het doel voor Ralph en zijn voormalige kwelgeest Lennie langzamerhand verschuift van het winnen van het spel naar het winnen van het hart van gothic elfje Marlyn. Als dat maar goed gaat. Simpel schaduwspel verbeeldt even doeltreffend als charmant de Dungeons & Dragons-wereld en roept tegelijkertijd Ralph Bakshi's Lord Of The Rings-animatie in herinnering. (Ja, dat waren nog eens tijden van eenvoud.) Het platte Schots is zonder ondertiteling af en toe even doorbijten, maar zit gelukkig niet in de weg van een sympathieke filmervaring. Met een verrassende rol voor ex-rocker Edward Tudor-Pole van Tenpole 'Wunderbar' Tudor als wiskundeleraar!

Een allereerste advies: doe geen moeite om dit verhaal over droomterrorrisme en het onderbewustzijn te begrijpen. Dat komt vanzelf wel, of niet, maar laat het u vooral niet afleiden van de soms werkelijk adembenemende animatie die regisseur Satoshi Kon ons voorschotelt. We kunnen er kort over zijn: de liefhebber van anime valt zich hier geen buil aan, en er zijn slechtere introducties denkbaar voor de niet-ingewijden. En met zoveel eyecandy zijn die anderhalf uur voorbij voor je er erg in hebt.

Het AFFF lijkt steeds meer nadruk te willen leggen op een breed publiek, dat niet alleen voor 'horror' en 'terror' komt. Een andere verklaring voor de door velen uitgekotste'tuincentrum-meetstelecombedrijf'-vormgeving van het affiche en de leader is er niet. Jammer is het dan dat het festival logistiek en organisatorisch niet meegroeit met die beoogde uitdijende belangstelling: te weinig en te trage kassa's die op de eerste dag een halfuur voor de eerste voorstelling pas open gaan zodat men zijn eerste film mist en alleen kaartjes voor de eerste twee dagen kon halen; de immens populaire Terry Gilliam - omgeroepen als Terry Williams!!!- in een veel te kleine zaal zodat veel mensen met een kaartje er niet in konden; te weinig ruimte tussen de programmering van de films, etcetera. Dit is hopelijk het laatste jaar dat deze kinderziektes de kop opsteken, want anders is het festival straks niet alleen meteen weer een deel van zijnnieuwe publiek kwijt, maar kan het ook afscheid nemen van een deel van de oude kern.
Gelukkig is Pan's Labyrinth niet alleeen een drievoudig oscar- en BAFTA-winnaar, maar ook een openingsfilm die het festival in al zijn facetten recht doet. Een publieksfilm, uiteraard, maar wel een met een venijnig zwart randje en die het fysieke ongemak niet schuwt. Het is de tweede film die de Mexicaanse regisseur Guillermo Del Toro maakte over de Spaanse burgeroorlog - de eerste was The Devil's Backbone. Samen met Cronos rekent hij deze twee Spaanstalige films tot zijn persoonlijke oeuvre, terwijl films als Hellboy en Blade 2 de rekeningen betalen. Hoewel het grootste deel van Pan's Labyrinth een verzetsfilm is, vormt de prachtig vormgegeven, met prijzen overladen fantasiewereld van het meisje Ophelia de kern. In deze wereld kan ze ontsnappen aan een van de grootste monsters die ik in lange tijd op het witte doek zag: haar stiefvader, een sadistische kapitein in het leger van Franco die er niet voor terugdeinst om mensen in de rug te schieten en vrouwen en andere weerlozen te martelen. Die martelingen vinden dan wel buiten beeld plaats, de resultaten worden desalniettemin plastisch in beeld gebracht. En zo kon ook de ouwe garde van het AFFF-publiek terugkijken op een geslaagde openingsfilm - met een uiterst dramatische slotnoot, dat wel.

Pan's Labyrinth draait na het festival in de Nederlandse bioscopen.

Een echte tegenvaller! Ik ging voor de vrouw met de bijl, maar kreeg een pruillippende huilebalk. Na anderhalf uur huilen en seksen slaat de Mad Cowgirl eindelijk door, maar zelfs dat is niet spannend, eng of schokkend. Nee, dit was het niet.

Donderdag... het festival is begonnen. Als ik iets voor drieën de City binnenstap staan de rijen bij de kassa al bijna tot aan de tramhalte op het Leidseplein. Ik dacht dat al die mensen voor het interview met Terry Gilliam in de rij stonden. Maar ik had een ander plan, ik wilde het independent-mirakel dat slechts 6000 dollar had gekost zien, Firefly. Dus ik ging rustig in de foyer een kopje koffie drinken en wachten tot het interview begon zodat ik in een keer door kon lopen bij de kassa. Dat had ik mooi mis! Met een beetje geluk lukte het me toch om enigszins op tijd bij City 2 te zijn en naar binnen te kunnen. De zaal was erg leeg, waarschijnlijk stond iedereen nog in de rij. Jammer! Want Firefly is absoluut de moeite waard.
In Firefly ontrafelt zich het verhaal van een hectische halloweennacht. Niemand lijkt echt herinneringen aan de bewuste nacht te hebben, maar er heerst een zekere onrust. Sarah vermoedt dat ze aangerand is, Brandt twijfelt aan zijn relatie en Del heeft ineens genoeg van 'nep-UFO’s' en wil een film maken over echte UFO’s. In het begin is het even erinkomen. De eerste scènes ademen de sfeer uit van een groep vrienden die met z'n allen een film zijn gaan maken. Maar gaandeweg weet deze groep vrienden absoluut mijn aandacht te pakken. Een prachtige vondst is dat Del in de film hilarische ufofilmpjes maakt. Het staat symbool voor de idiotie van het plan om met zo weinig mogelijk middelen een speelfilm te maken waarmee je een zo groot mogelijk publiek wil bereiken. Maar het is ze gelukt. Het is een spannend mysterie met goeie vondsten, gelardeerd met grappige Do-It-Yourself UFO-filmpjes!