Night of the Hunter en Blue Velvet worden in het persbericht als vergelijkingsmateriaal genoemd. Om het kort te houden: dat is teveel eer. Jonge sociopaat zwaait af bij de marine en belaagt zijn vader, die hem en zijn -inmiddels overleden- moeder in de steek heeft gelaten. Palief is intussen in de Here, heeft een goed inkomen en een keurig gezin. Elvis Sandow zal de 'family values' op kille en methodische wijze vewoesten, om te beginnen door zijn halfzusje te verleiden en zwanger te maken. The King is een aanval op het christenfundamentalisme, maar meer nog is het de zoveelste variant op het thema van het Amerikaanse middleclass (lees: rijke) gezin dat door een rancuneuze outsider wordt belaagd. Denk aan bijvoorbeeld Cape Fear en driekwart van Stephen Kings (!) boeken. Daarbij is het allemaal tamelijk lelijk gefilmd, met saaie dialogen en van een werkelijk ingenieus meesterplan zoals bij Sympathy for Lady Vengeance, is geen sprake. Een gemiste kans en een vreemde eend in de bijt tussen alle monsterfilms en mockumentary's.