Amerikaans gezin verdwaalt in de woestijn, waar de Heuvels ogen hebben (en daarbij enkele wanstaltige misvormingen). Deze ge-update versie blijft qua montage zeer dicht bij het origineel van Wes Craven, die blijkens de credits ook een dikke vinger in de pap had, maar waar is de onvergetelijke cultkop van Michael Berryman (PeeWee in de orginele versie) gebleven? Die heeft plaats gemaakt voor makeup-effecten die Chris Cunninghams Rubber Johnny in herinnering roepen. Dit is het soort splatterfilm die het AFFF groot heeft gemaakt: vlot, bloederig, bruut, met een vleugje maatschappijkritiek, oftewel: de 'nuclear family' moet dood! Een publieksvriendelijke goede middenmoter kortom. Echter: als dit geen remake, maar een originele film was geweest, hadden we hier met de onbetwiste knaller van het festival te maken gehad.

Met Beneath Still Waters hebben we een heel rare film te pakken. Deze Spaanse, door Amerikaan Brian Yuzna (Society, Beyond Re-Animator) geregisseerde film over een verzonken stadje en een onnoembaar kwaad dat in het stuwmeer huishoudt, had namelijk 30 jaar geleden gemaakt kunnen zijn. En wat toen nieuw was, of state of the art, is dat nu allang niet meer en het kijken naar dat soort gedateerde genre cinema vereist bij de kijker een zeker historisch besef. Met de techniek en mentaliteit van een Lucio Fulci kom je nu gewoon niet meer weg. Vandaar dat Beneath Still Waters in de wandelgangen van het festival behoorlijk verguisd werd. Ongeloofwaardig, nep, saai, onlogisch. Ja, dat zal allemaal wel. Ondergetekende werd na een eerste verbazing volledig meegesleurd in het Europudding-sfeertje van internationale cast met vreemde accenten, de prettig onlogische plot, de zwaar aangezette villains, de old school opvatting van wat een lekker wijf is en de weirde pogingen tot psychologische uitdieping van de karakters. Tel daar effectieve Fulci-gore en een Morricone-achtige score bij op, en daar hebt u uw faux seventies Eurotrash videoclassic. Het mooie van dit alles is dat regisseur Yuzna, die aanwezig was bij de voorstelling en behoorlijk sappige en leerzame anekdotes met de zaal deelde, geen enkel besef leek te hebben van deze onvermoede kwaliteiten. Daardoor is de film eigenlijk geen moment campy en lijkt volstrekt integer te zijn. Hoor ik iemand 'cult' zeggen? Mijn persoonlijke ervaring kwam overeen met 5 sterren, maar uit overwegingen van objectiviteit worden dat er 3.

Mockumentary over cultregisseur Werner Herzog die een film over Nessie wil gaan draaien. Al snel blijkt dat pruducent Zak er een verborgen agenda op na houdt, als een sexy fotomodel zich ineens als crewlid meldt. 'WTF?' zie je Herzog denken. Er ontstaan conflicten tussen producent en kapitein, de cryptozoöloog en de plaatselijke bevolking en tenslotte staan ook regisseur en producent elkaar met het alarmpistool naar het leven terwijl de boot door iets groots en reptielachtigs wordt geramd á la de slotscène uit Jaws. Geslaagde grap, maar komt m.i. door het zeer trage eerste half uur niet aan vier sterren.

Night of the Hunter en Blue Velvet worden in het persbericht als vergelijkingsmateriaal genoemd. Om het kort te houden: dat is teveel eer. Jonge sociopaat zwaait af bij de marine en belaagt zijn vader, die hem en zijn -inmiddels overleden- moeder in de steek heeft gelaten. Palief is intussen in de Here, heeft een goed inkomen en een keurig gezin. Elvis Sandow zal de 'family values' op kille en methodische wijze vewoesten, om te beginnen door zijn halfzusje te verleiden en zwanger te maken. The King is een aanval op het christenfundamentalisme, maar meer nog is het de zoveelste variant op het thema van het Amerikaanse middleclass (lees: rijke) gezin dat door een rancuneuze outsider wordt belaagd. Denk aan bijvoorbeeld Cape Fear en driekwart van Stephen Kings (!) boeken. Daarbij is het allemaal tamelijk lelijk gefilmd, met saaie dialogen en van een werkelijk ingenieus meesterplan zoals bij Sympathy for Lady Vengeance, is geen sprake. Een gemiste kans en een vreemde eend in de bijt tussen alle monsterfilms en mockumentary's.

Deze eigenzinnige Canadese inzending kreeg als high concept-vervloeking de vergelijking met Twin Peaks mee. Saint Martyrs of the damned maakt dat door het tegenvallende einde niet waar, maar komt met name door de prachtige fotografie toch behoorlijk ver. Bovendien is het een subtiel opgebouwde variant op het aloude Frankenstein-complex. Flavian Juste, een sappelende sensatiejournalist, belandt in een naargeestig dorpje waar een hele serie verdwijningen is gemeld. In een mum van tijd is Flavians fotograaf en beste vriend Armand ook verdwenen en wordt hij bezocht door de geest van een dode bruid, die Malvina heet -net als de beide(!) tweelingzusters die het hotel bestieren, waar hij noodgedwongen zijn intrek neemt. Dit is het begin van een een aaneenschakeling van inderdaad Lynchiaanse mysteries. Het verteltempo vermijdt daarbij de platgetreden paden en dat is aangenaam. Zoals gezegd houdt de film die mate van originaliteit niet tot het eind toe vol, maar Robin Aubert is beslist een naam om in de gaten te blijven houden.

Het lijkt een patroon te worden: films die voorafgegaan worden door een korte film, leggen het af tegen de kortjes. Zombie Movie is bijna vintage Peter Jackson. Drie Nieuw-Zeelandse (!) headbangers zitten in een krap autootje, omsingeld door een meute ondoden. Ze zitten zowel zonder benzine als ideeën om uit deze netelige situatie te raken. Laagste budget, hoogste grappengehalte en goor zoals het hoort. Vijf ***** Sterren! Zombie Honeymoon heet de hoofdfilm; een zombie honeymoon zult u ook krijgen. Manlief verandert in een trieste zombie die het kannibaliseren niet kan laten, maar ja, van de Viva moet je toch bij hem blijven als je écht van hem houdt. Waarschijnlijk wil de organisatie van het AFFF met dit soort films meer vrouwvolk naar het festival lokken, maar dat zou toch met betere films dan Zombie Honeymoon mogen gebeuren. Het is allemaal volkomen richtingloos en om onbegrijpelijke redenen heeft regisseur Gebroe geen enkele kans aangegrepen om grappige verwikkelingen uit te werken. Terwijl toch sinds Jackson's 'Braindead' duidelijk mag zijn dat humor en romantiek elkaar niet in de weg hoeven te zitten. Eén * ster.

‘Fargo’ in Wallonië, luidt de omschrijving van ‘Ordinary Man’, en die zit er niet al te ver naast. Is de vierde film van Vincent Lannoo dan een kopie van deze Coen Brothers-klassieker? Nee, verre van dat. ‘Ordinary Man’ doet aan zijn Amerikaanse verwant denken zoals ‘Calvaire’ aan ‘The Texas Chainsaw Massacre’. Laat die gekke Walen maar hun gang gaan, en het komt allemaal goed. Gewone man Georges heeft een vrouw die vreemdgaat met zijn beste vriend, een meubelzaak die niet loopt en niet heel veel om naar uit te kijken in het leven, behalve dan misschien zijn dochtertje. En oh ja, hij heeft zijn handen vol aan Christine, de vriendin van de man die hij om onduidelijke redenen -per ongeluk- in een vlaag van razernij vermoordde. Want wat doe je met de enige getuige van die moord, wanneer je niet nóg een moord wilt begaan? ‘Ordinary Man’ weet te verrassen met dit simpele gegeven, met plot, spel, regie én het amorele einde. Dat het AFFF-publiek dit blijkbaar ook vindt, blijkt wel: met een score van 8,25 bezet de film de tweede plaats in de poppoll. Ook dat is min of meer verrassend, want ‘Ordinary Man’ is al met al een a-typische AFFF-film.