Next Door is een Noorse film over een labiele man, die na het opbreken van zijn relatie geplaagd wordt door extreem gewelddadige gebeurtenissen die zich afspelen in het appartement naast hem. In dat appartement hebben twee jonge vrouwen zich verschanst tegen de wereld omdat ze in elke man een potentiële verkrachter zien. De man komt er steeds vaker over de vloer en wordt op een gegeven moment verleid tot seks met de jongste van de twee. Tijdens die scène gaat het er zo heftig aan toe dat het bloed er vanaf spat. De man ontdekt een onderdrukte kant in zichzelf, een sadistische kant, die hij voorheen alleen indirect uitleefde. Al snel is niet meer duidelijk wat werkelijkheid en fantasie is. De film is hierin haast even overtuigend als The Machinist, hoewel Next Door qua locatie minder origineel is als die laatste. De hele film ademt de sfeer van een aantal Roman Polanski-films, met ruime, maar evengoed totaal claustrofobische appartementen in bruine tinten. Dit is een erg goede film die u zeker moet gaan zien.

Nog te zien op 25-04 16:00 Filmmuseum Calypso

Wie de originele 2000 Maniacs van H.G. Lewis kent, zal niet verwachten dat deze remake, hertiteld als 2001 Maniacs, veel meer pretendeert te bieden dan goed, ouderwets horrorvermaak. En dat doet het ook. Een aantal tieners raakt de weg kwijt in het oude Zuiden van Amerika en stuiten op een heel vreemd dorpje, met 2001 inwoners. Het dorp begint net aan de re-enactment van een episode uit de civil war en de tieners worden binnengehaald als eregasten. Na een eerste nacht, waarin alle tieners uit de kleren gaan en we getracteerd worden op kinky, lesbische, homoseksuele en zelfs romantische seks, beginnen de eerste tieners af te vallen. Een mooie meid wordt gevierendeeld terwijl een wat saaie jongen tijdens het vrijen van binnen uit door zwavelzuur wordt aangevreten. Het hoofd van het dorp, een geweldige rol van Robert Englund, weet de rest van de visiterende tieners in de waan te laten dat alles normaal is, maar als een volgende geplet wordt door een gigantische bronzen bel en een andere een vleesspies in zijn achterste krijgt gestoken, beginnen de resterende gasten lont te ruiken. De meeste slachtpartijen zijn erotisch getint en het moet gezegd, de cast ziet er behoorlijk sappig uit. Als u dus behoefte heeft aan een leuke coctail van prikkels, dan levert deze film de waar. De campy kwaliteiten en prachtige jaren zestig kleuren krijgt u dan op de koop toe. Enige minpuntje is een bij tijd en wijlen warrige montage.

Een voortdurend stoned drugsdealertje treft op een avond zijn verslaafde vriendin in coma aan. Alles wijst op een overdosis. Terwijl zij in het ziekenhuis ligt weg te kwijnen, probeert de jongen middels een door een zwerver in elkaar getimmerde tijdmachine het verleden zo te veranderen dat zij dat fatale shot niet zal nemen. Maar wat hij ook verandert, bij terugkomst in het heden ligt zij onveranderd op sterven. Tot hij achter de werkelijke oorzaak van haar ongeluk komt.
Fetching Cody is duidelijk een debuut. De relatie tussen de hoofdpersonen wordt naïef neergezet, en cliches als een wijze zwerver, een rode ballon en een als elfje verkleed meisje geven de film een wat onvolwassen indruk. Maar het maakt de film ook erg sympathiek, en er zitten genoeg scènes in die goed overtuigen. Er zitten scènes tussen die echte pareltjes zijn. Bovendien komt het ingewikkelde tijdreisverhaal tegen het einde wonderwel helemaal op zijn pootjes terecht.

Nog te zien op 25-04 15:15 Uitkijk

(OPGEPAST: SPOILER) Chan-Wook Park's nieuwste wekt natuurlijk hoge verwachtingen. De wrekende lady is Lee Geum-Ja, die gedwongen werd de schuld voor de moord op een ontvoerd jongetje op zich te nemen en zodoende voor dertien jaar de gevangenis in te gaan. Tijd genoeg om een uitgekookt plan te bedenken om de ware schuldige te vinden. De slotscéne is er één om niet snel te vergeten. Wat zou je doen als je de kans had om een kindermoordenaar, een Marc Dutroux zeg maar, met goedkeuring van de politie dood te martelen? Lee Geum-Ja leidt de vergadering met de ouders van de in totaal vijf vermoorde kinderen systematisch: wie doet er mee, in welke volgorde, en hoe zorg je er voor dat er voor degenen na jou ook genoeg te martelen overblijft? Na afloop wordt de smeerboel gezamelijk opgeruimd en wordt de dag besloten met een verjaardagstaart. Sympathy for Lady Vengeance is een sardonische kijk op de mens, maar heeft niet de klasse van het overdonderende Old Boy.

'The South shall rise again' is een kreet die je meestal in de buurt van reactionaire autobezitters tegenkomt. Maar wat zou het eigenlijk uitgemaakt hebben, als de Zuidelijke Confederatie de Amerikaanse Burgeroorlog gewonnen zou hebben? Wel, hedentendage zou in de USA ...pardon, de CSA slavernij de gewoonste zaak van de wereld zijn. En de geschiedschrijving zou er ook anders uitzien. Abraham Lincoln ('dishonest Abe') belandt na een korte celstraf in ballingschap in Canada. Steden als Baltimore en New York worden platgebrand. De naar het Noorden gevluchte slaven teruggehaald. De beurskrach van 1929 zal slavenarbeid juist een nieuwe impuls geven. Met Hitler wordt afgesproken dat hij ongestoord het Europese jodenprobleem kan oplossen. Amerikaanse joden -medestichters van de CSA- krijgen een reservaatje op Long Island. Chinese spoorwegarbeiders aan de westkust krijgen ook de slavenstatus. De Amerikaanse politiek zal door een plantagehoudersdynastie bepaald worden, die van Ambrose Fountroy I, II, III, IV en V (allen door dezelfde acteur gespeeld). John F. Kennedy wordt vermoord omdat hij -de eerste Noordelijke president- aan de status quo van het slavenbezit begon te morrelen. En president Fountroy V komt ernstig in de problemen door geruchten over een slippertje van zijn overgrootvader: 'He's got jungle blood in him!' Deze briljante satire is doorspekt met reklamefilmpjes, waarin producten met namen als Niggerhair, Sambo en Darkie worden aangeprezen. De tenenkrommende uh, zwarte humor vindt zijn hoogtepunt met TellSell infomercials, waarin voordelige slavengezinnen besteld kunnen worden. Ook de parodieën op oubollige tv-series als The Dukes of Hazzard en Leave it to Beaver ('Leave it to Beulah') zorgen voor veel herkenningsmomenten. Zo heel erg anders zou Amerika er niet uitgezien hebben. Het venijn zit hem echter in de epiloog/aftiteling, als blijkt dat al die malle producten zoals 'Darkie' tandpasta echt bestaan hebben, vaak tot in de jaren '80. Sterker nog: soms is de historische erfenis ervan verdoezeld en worden ze nog altijd aan de man gebracht. Wedden dat met die wetenschap de rijst van Uncle Ben U niet meer smaakt?

Mockumentary's zijn vaak op één idee gebaseerd. Om geslaagd te zijn, moet de film een steengoed idee bevatten, of het kort houden. 'The Old Negro Space Program' duurt met tien minuten precies lang genoeg. 'In 1957, if you were black and you were an astronaut, you were out of work'. Als NASA je niet wil hebben, moet je zelf maar aan de slag en je wagen met een raketmotor pimpen. Hilarisch.
First on the Moon is vooral gebouwd op beelden van de verborgen KGB-camera's van de training van een viertal kosmonauten (onder wie een dwerg) en hun geslaagde, maar onopgemerkte missie naar de maan. Dat maakt dat de Russische ruimtehelden voor de kijker op afstand blijven. Het verdere verloop van hun levens -na hun noodlanding in de Chileense woestijn- kon mij niet zo heel veel schelen. Maar ik sluit me bij collega Tonio van Vugt aan, voor wat betreft de mooie beelden.