Medeproducent Vincent Cassel -sinds La Haine uit '95 een Ster in Frankrijk- is hier een stappelgekke Gallische boer, die een stel probleemjongeren uit de banlieu, Bart, Ladj en Thai, een behandeling geeft, waar men bij de Edmund Burke Stichting knikkende knietjes van zou krijgen. Deze puberale rainbow coalition maakt stampei in een discotheek, berooft een benzinestation en belandt na een dolle rit op het platteland, in het landhuis van de ouders van een meisje dat ze in de discotheek hebben opgepikt. U begrijpt: hier waart de Duivel rond. Het zal de kansen op 'adolescent sex' verkleinen en die op bloedvergieten aanmerkelijk vergroten. De manier waarop dit alles in een nachtmerrie verandert -met name voor Bart, de loser van het stel- is origineel, grotesk en meeslepend. Cassel amuseert zich kostelijk in de rol van de boerensatanist. Het is hem gegund.

Niet zo maar een haunting hebben we hier, een Amerikaanse haunting nog wel! Men neme het cameragezwiep uit Evil Dead, het spartelende meisje uit The Exorcist, het spook uit The Grudge, krakende deuren en klapperende ramen uit (vult u maar in), en vooral: men vergete niet de spanning homeopatisch te verdunnen en voilá. Het resultaat herhale men nog zo'n 50 keer om anderhalf uur vol te krijgen.

Laatkomers hoeven niet bang te zijn: aan het voorfilmpje ‘Delirium And The Dollman’ wordt niks gemist: de matige beeldkwaliteit en overspannen muziek maken van deze Alice-variatie een poor man’s versie van ‘Mirrormask’.
Over dus naar hoofdschotel ‘Puzzlehead’, waarin de titelfiguur in opstand komt tegen zijn schepper, U hoeft geen Franken... eh, Einstein te zijn om te achterhalen waar regisseur/scriptschijver James Bai zijn inspiratie vandaan haalde. Het monster in kwestie is hier een robot, geschapen naar het evenbeeld van zijn maker en volgepropt met diens herinneringen. Daar moet je natuurlijk heel voorzichtig mee zijn, zeker als je schepping het aanlegt met de vrouw waar je al jaren van droomt zonder iets klaar te spelen. Qua thematiek doet ‘Puzzlehead’ sterk denken aan Kiyoshi Kurosawa’s ‘Doppelganger’ uit 2003, waarin ook de scheidslijn tussen goed en kwaad, beide vertegenwoordigd in origineel en kloon, steeds dunner wordt. Maar die overeenkomst is toeval, want James Bai heeft zeven jaar over de postproductie van ‘Puzzlehead’ gedaan. De film lijdt hier en daar trouwens aan dezelfde kwaal als zijn maker: hij is een beetje langzaam.

Op het moment van schrijven staat Dan Mintz’ lowbudet-chiller ‘Cookers’ onderaan de publiekspoll met een schamele 5,78. Niet bar slecht, maar toch onverdiend. Het verhaal van twee junks die een drugslab opzetten in een verlaten (spook?)huis biedt namelijk dubbele horror. Vooral Brad Hunt toont meedogenloos de teloorgang van zijn karakter Hector, die niet van zijn eigen goedje (het zwaar verslavende crystal meth) af kan blijven en in toenemende mate paranoide wordt. Maar spelen de enge geluiden en verschijningen die opdoemen in alle hoeken en gaten van het huis zich wel louter en alleen af in de hoofden van Hector en Dorena? En wat heeft de ‘urban legend’ die boerenkinkel/drugsdealer Merl hen vertelt met dat alles te maken? En wat heeft Merle er zélf eigenlijk mee te maken?
Voor wie van high concept houdt: ‘Cookers’ is ‘The Blair Witch Project’ meets ‘Requiem For A Dream’, met een toefje ‘A Simple Plan’. Tel daarbij op enkele zeer enge momenten en een naar ongeluk met een valraam, en u weet wat u te doen staat: ga deze film zien en stem hem naar een hogere plaats!

Op 24 maart 1938 werd een gebergte in Chili getroffen door een inslaande meteoriet. Althans, zo luidt de officiële lezing. Want in werkelijkheid was het de eerste maanraket, gelanceerd door... de Russen. De raket, met twee kosmonauten aan boord, zou zijn bestemming nooit bereiken. Jaren later worden er wrakstukken van de raket gevonden en komen er films van de KGB boven water, alsmede enkele van de hoofdrolspelers van het drama destijds. Samen vormen ze de basis voor de reconstructie van ’First On The Moon’. Maar laat u niks wijsmaken, want de film is een ‘mockumentary’ uit het ‘Stranger Than Fiction’-programma. Een mockumentary is als een zorgvuldig uitgevoerde practical joke, of een goed vertelde grap. Het Russische ’First On The Moon’ is dat laatste. Geen moment geloven we dat de gebeurtenissen echt hebben plaatsgevonden, maar regisseur Alexey Fedorchenko schetst met prachtige beelden (authentiek en nep doorelkaar) de benauwende Sovjet-Unie van weleer, waarin iedereeen onder surveillance stond, dus ook de kosmonauten in hun intiemste momenten. De constructie van de maanraket is een filmisch hoogtepunt, de zwaartekrachttests die jonge padvinders op een eend uitvoeren een van de vele hilarische.
Als opwarmertje vertelt voorfilm ‘The Old Negro Space Program’ hetzelfde verhaal, maar dan in tien minuten, vanuit het oogpunt van ‘blaxtronauts’ als Wallace ‘Suitcase’Jeffeson en Rocky Random. Hoe moeilijk het was om als zwarte door te dringen in het suprematistische ruimtevaartprogramma uit de jaren ’60 blijkt uit de witte puntmuts die een van de blanke astronauten draagt. Nee, subtiel is het niet, maar leuk is het wel. En weet één ding wel: ‘Space is one cold motherfucker!’